พรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์
แต่วันนี้มีนัดกับหมอ!!!
'ว้าว! ไม่มีคนไข้เลยด้วย' คราวนี่นั่งไม่ถึงนาทีก็ได้เจอหมอแล้ว
2 อาทิตย์นานเหมือนสองเดือน ระหว่างเดินมาหาหมอยังรู้สึกเฉยๆ (กังวลนิดหน่อยก็เพราะวันนี้ไปถ่ายรูปต้นไม้ที่เจเจ จึงออกจะโทรม) แต่พอก้าวเข้าห้องหมอใจก็เต้นทันที คราวนี้เล่นเอาเกือบตกเก้าอี้ทีเดียว
"อ้าว อ้าว ระวังครับ" หมอส่งเสียงทักทายขำๆ "ไหนดูซิเป็นไงบ้าง" ว่าแล้วก็กวาดตาไปทั่วใบหน้าของโอชโช่อย่างรวดเร็ว
'จะรีบไปไหนนะ คนไข้ก็ไม่ได้มีซักหน่อย' โอชโช่ท้วงด้วยสายตา แต่หมอบู๋ไม่ยักรู้เรื่อง "อืม หน้ามันน้อยลงแล้วเนอะ งั้นวันนี้ก็..... กับ..... นะ"
"อ๊ะ!!!!" เสียงที่โอชโช่ร้องขึ้นมาเพราะนึกเรื่องบางเรื่องได้ทำเอาหมอสะดุ้งโหยง "เพื่อนฝากมาถามอะไรบางอย่างอ่ะค่ะ เดี๋ยวนะคะ" ว่าแล้วหล่อนก็ต่อโทรศัพท์ไปหาเพื่อนรัก
"แก" โอชโช่เรียกเพื่อน "จะฝากถามหมอว่าไงนะ?...เท่าไหร่ ถึงจะไม่เป็นอะไรหรอ.. หา อะไรนะ?"
ชักไม่ได้ความ โอชโช่เลยส่งสายตาขอความเห็นใจไปที่หมอ "เอ่อ หมอจะรังเกียจไหมคะ..."
"ไม่รังเกียจครับ" หมอตอบหนักแน่นตั้งแต่คำว่าคะยังไม่หลุดจากปาก ว่าแล้วก็รับคุณมาโนชไปสนทนากับเพื่อนสาวของโอชโช่อย่างแข็งขัน
"ครับ... ไม่ได้ครับ อย. ไม่ให้ใช้เลยครับ ถ้าใช้จะโดนจับครับ.. จริงๆ เค้าก็ใช้กันครับ ได้ผล คือถ้าไม่แพ้ จะใช้ก็้ได้ครับ....ฯลฯ...."
ดูสิ น้ำใจหมอ ตอบคำถามทุกคำถามของโอชโช่แล้วยังบริการตอบคำถามของเพื่อนซี้ขี้สงสัยของเธอด้วย
หลังจากหมอส่งคุณมาโนชคืนมาให้เธอรวบรัดบอกลาเพื่อน หมอจดแกรกๆ ลงไปในแผ่นชาร์ตที่หมอใช้จดอะไรๆ ทุกครั้งที่เจอกัน แล้วก็ก้มไปที่ข้างๆ โต๊ะค้นอะไรกุกกักๆ พอโอชโช่วางสายก็ได้เห็นคุกกี้ 2 ชิ้น วางอยู่ในมือหมอข้างละชิ้น
"แฮปปี้วาเลนไทน์ครับ"
ต๊ายยย หมอน่ารักจัง
"อ่ะ" โอชโช่ทั้งปลื้มทั้งเขิน "จะดีหรอคะ" ว่าแล้วก็ทำอะไรไม่ถูก
"อ้ะ งั้นคนชอบช็อกโกแลตก็เอาช็อกโกแลตนะ" หมอจัดการเลือกให้
กรี๊ดดดดดดดดด โอชโช่อยากจะกรี๊ดสลบ หมอน่ารักจริงๆ เลยเนอะ จำได้ด้วยว่าใครชอบช็อกโกแลต
หลังจากนั้น โอชโช่ก็จำไม่ได้ว่าตัวเองลอยมานอนในห้องถัดมาได้ยังไง มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่หมอเดินมาใกล้แล้ว (คุณผู้อ่านว่าบ้าไหมที่เธฮจำได้กระทั่งเสียงเดิน และไม่ใช่แค่นั้น เมื่อหมอมานั่งอยู่ข้างๆ เธอก็ดันรู้อีก-ทำไมนะ? เพราะอุณหภูมิร่างกายของหมอไม่เหมือนคุณน้องผู้ช่วยหรือไง) ใช่สิ มีสิวที่ควรฉีดยาให้ยุบ 1 เม็ด แล้วก็คราวนี้ควรจะได้แต้มกรดอีกแล้ว
"หมอคะ ทำไมตื่นมาตาถึงบวมคะ" โอชโช่เริ่มถามอีก
"มันก็เป็นได้จากหลายสาเหตุนะครับ ร้องไห้ก่อนนอนหรือเปล่า?"
"ไม่นี่คะ" ที่จริงเคยมีคนบอกว่าถ้าไม่อยากตื่นขึ้นพร้อมตาบวมเป่งเพราะร้องไห้ ก็อย่าเพิ่งนอนทันทีที่ร้องให้เสร็จ
"หรือว่านอนฝันแล้วร้องไห้?" หมอถามขำๆ แต่โอชโช่แน่ใจว่าพักนี้ไม่น่ามีอาการอย่างนั้นหลงเหลือแล้ว
"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บ!" คนร้องเจ็บจริงๆ แต่คนฉีดยาดันหัวเราะซะนี่
"หมอจะต้องเป็นหมอที่ฉีดยาได้เจ็บที่สุดแน่ๆ" โอชโช่ชักเริ่มโกรธ
"ไม่จริงหรอก" หมอไม่ยอม
"ขนาดเข็มบริจาคเลือดของกาชาดใหญ่บะเล่งยังไม่เจ็บขนาดนี้เลย"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า นั่นมันคนละจุดกันนะครับ บนหน้าเนี่ย มีเส้นประสาทเยอะกว่ามากเลยนะ"
........แล้วหมอก็เริ่มแต้มกรดอีกครั้ง
"อา......ห์" ยังไม่สิ้นเสียงของความแสบจากกรด คุณมาโนชก็เริ่มบรรเลงตอนต้นของเพลงมาร์ช La Marseillaise ซึ่งเป็นท่อนอินโทรของ All You Need is Love ของ The Beatles เพลงริงโทนเข้ากับเทศกาลแห่งความเลิฟ
ต้องเป็นน้องชายคนสนิทของโอชโช่แน่ เขาโทรมาแล้วครั้งนึง ตอนที่เธอพึ่งถูกปิดตา และคุณน้องผู้ช่วยเริ่มกระบวนการปรนนิบัติพัดวีผิวหน้าให้ ซึ่งตอนนั้นเธอก็ปล่อยให้กลายเป็น 1 สายที่ไม่ได้รับไปทีนึงแล้ว
'สงสัยคิวคุงกลัวเราไม่โทรกลับแน่เลย' เอาไงดี จะรับสายตอนหมอกำลังหยดกรดอย่างนี้เห็นทีไม่เหมาะ เมื่อกี๊หมอก็ช่วยตอบคำถามทางโทรศัพท์ตั้งนาน แต่ปล่อยให้ดังอย่างนี้เดี๋ยวหมอร้องรับ all you need is love ตามหรอก
งั้น
mute เสียงเรียกเข้าก่อนดีกว่า
ปิดเสียงริงโทนได้ไม่นาน หมอก็เสร็จธุระกับใบหน้าของเธอ หูของโอชโช่ก็ได้ยินเสียงหมอเดินกลับไปห้องตรวจ มันยังได้ยินเดินไปนั่งในห้องตรวจ เสียงหมอตรวจผู้หญิงอีก 2 คน
ซึ่งทั้งสองคนไม่มีใครได้รับแจกคุกกี้วันวาเลนไทน์เหมือนเธอ
วันนี้โอชโช่เลยยิ้มหน้าบานโดยไม่เกรงใจตีนกา กลับถึงบ้านโดนไม่รู้เนื้อรู้ตัว
(สงสัยจะมีความสุขจนเอนโดรฟีนช่วยสร้างเส้นใยประสาทในสมองได้อีกหลายแขนง) เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 5: คุกกี้ช็อกโกแลตวาเลนไทน์กับน้องชายคนสนิท (ภาคพิเศษท้ายเรื่อง)คิวคุงคือใคร? หลายคนอาจสงสัยคิวคุงก็คือตัวละครใหม่ 'น้องชายคนสนิท' คนใหม่ของโอชโช่ โผล่มาได้ยังไง โอชโช่จังเองก็ยังงงๆ เพราะอยู่ดีๆ น้องชายคนหนึ่งในคอนแทกของ MSN (ดังนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง-แกล้งเปิดทางให้โอชโช่สามารถเข้าถึง www.meebo.com ด้วยอินเทอร์เน็ตของที่ทำงานได้ใน 2-3 วันมานี้-ก่อนหน้านี้ การเล่น MSN ที่ทำงานเป็นดังการเสพยาบ้า โดนบล็อกทุกรูปแบบค่ะ) ซึ่งไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อนเลยก็มาเซ้าซี้ๆ ขอเป็น 'พี่สาวคนสนิท-น้องชายคนสนิท' ให้ทันวันวาเลนไทน์"ทำไมชั้นจะต้องเป็น 'พี่คนสนิท' กับแกด้วย? เป็นพี่เฉยๆ เหมือนเดิมไม่ได้หรือไง?" "ก็เพราะว่าเจ้กับผม เราไม่มี 'คนสนิท' กันทั้งคู่ แล้วนี่ก็ใกล้วาเลนไทน์แล้วด้วย" คิวคุงให้เหตุผลสุดจะตุ่ย"แล้วทำไมต้องเป็นชั้นด้วย?" โอชโช่ถามงงๆ ปนเบลอ เด็กคนนี้มันบ้าหรือว่าแกล้งอำตูอยู่ฟะ"ก็ผมชอบเจ้ ก็เจ้โหดดี แล้วผมก็ชอบข้างหลังเจ้ด้วย""...." เด็กเวล โอชโช่นึกในใจ "แกแน่ใจหรอว่าจะทนความโหดของชั้นได้?" "แน่ใจสิเจ้" "จะมาเสียใจ หรือมาร้องหาแม่ทีหลังไม่ได้นะ""...ง่ะ"
โอชโช่ชักนึกสนุกแล้วซี "พี่สนิทต้องเป็นไง?""ผมก็.. ไม่รู้เหมือนกัน"โอชโช่เริ่มคิด มีน้องคนสนิทเอาไว้บ่นเรื่องไม่เป็นเรื่องสักคนน่าจะดีแฮะ"คิวคุงตื่นเช้าไหม?""ก็...ประมาณ 7 โมงครับ" คิวคุงตอบงงๆ คงจะงงว่าเอ๊ะ เจ้คนนี้จะมาไม้ไหน"งั้นพรุ่งนี้ 6.30 โทรมาปลุกด้วยนะ""...." คิวคุงอึ้งไปเป็นครู่ ก่อนส่งคำถามเซ็งๆ ผ่าน MSN "น้องคนสนิท...มีไว้ทำหน้าที่นี้เองหรอเจ้" "อื้ม! แล้วถ้าคิวคุงมากรุงเทพฯ เมื่อไหร่ เราก็อาจจะไปเดินจตุจักรกัน แล้วถ้าอากาศไม่ร้อนเกินไป เราอาจจะเดินจับมือกันก็ได้นะ""...
" "โอเคนะ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้จะส่งแมสเซจไปหานะ" โอชโช่จบการสนทนาอย่างเริงร่า ก่อนเก็บข้าวของเตรียมตัวไปพบหมอบู๋ตามนัดและแล้ว คิวคุง ก็ปรากฏตัวขึ้นมาใน "เรื่องรักของนางสาวโอชโช่" อย่างที่ทุกคนได้อ่านมาแล้ว
หมายเหตุ: เรื่องเล่าเรื่องนี้แค่แต่งขึ้นเพื่อสร้างความหรรษาให้กับหัวใจในหมู่ผู้อ่าน ที่จริงผู้เขียนก็ได้สอดแทรกประเด็นมีประโยชน์ไว้บ้าง ประปราย หากผู้อ่านหาพบก็นับเป็นบุญของผู้เขียน แต่ถ้าหาไม่พบก็ไม่เป็นไร ขอให้หรรษากันไว้เป็นพอนะจ๊ะ
ป.ล. โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน แล้วก็อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังมากนักล่ะ
