บางเรื่องที่ไม่รู้เหตุผล ตอนที่ ๓ การกลับมา

“ขอบคุณที่จะเลี้ยงข้าว”

ภารดีกรอกเสียงกระซิบลงไปในโทรศัพท์ “แต่นี่เย็นมากแล้ว ยังไม่เสร็จธุระกับเพื่อนเลย ถ้าไปกินข้าวกับพี่ คงกลับดึก คืนนี้ต้องทำงานให้เสร็จด้วย.. แล้วนี่ฝนก็ยังไม่หยุดตกเลย” เธอรู้ตัว หัวใจกำลังเต้นแรง และไม่อาจควบคุมจังหวะการพูดไม่ให้เป็น ‘ละล่ำละลัก’  

 

“หึหึ..ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้” เขาตอบกลับมา “งั้น..ให้พี่ไปหาที่คอนโดได้ไหม?”

 

“....” เสียงโครมครามในอกดังจนเธอกลัวเขาได้ยิน ..ด้วยเข้าใจดี การมาหาที่คอนโดในเวลาแบบนี้ จะไม่มีการกลับก่อนสว่าง

“หือ?” เขาทวงคำตอบ

 

“คิดว่าไม่สะดวกค่ะ” แม้เสียงจะสั่น แต่ก็เด็ดเดี่ยว

“ทำไมล่ะ? หรือเดี๋ยวนี้ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว?” เขาถามเสียงแปร่ง

 

“ก็..ไม่มีคนอยู่ด้วยหรอก แต่ว่า..ตอนนี้” ภารดีหยุดคิด “...ไม่ได้ไม่มีใคร”

“ไม่ได้มีใคร?” เขาทวนคำเธอ “...ไม่เข้าใจ”

“ก็หมายความว่า.. อยู่คนเดียว แต่ว่าไม่ได้ไม่มีใครไงคะ”

 

“อืมม์..” เขาครางอยู่ในลำคอแบบเดิมที่เธอยังจำได้

“ถ้าจะกินข้าวกัน ก็ไม่น่าจะค่ำเกินไป ควรจะเกรงใจเขาด้วย”

“...” เขาไม่มีคำถาม หรือความเห็น

“งั้น..แค่นี้ก่อนนะคะ เพื่อนรออยู่” จบคำยังไม่มีเสียงตอบ ภารดีจึงวางสาย เดินกลับสู่วงสนทนาของเพื่อน

 

เขากลับมาแล้ว.. หลังจากทิ้งเธอไปไกล โดยไม่สะสางความรู้สึกที่มีต่อกัน

เขา

คนที่ทำให้เธอสับสน ด้วยไม่เคยเข้าใจการตัดสินใจของเขา

คนที่ทำให้เธอร้องไห้ จากการกล่าวหาอันโหดร้ายว่า เธอไม่เคยยืนอยู่ข้างเขา

คนที่ทำให้เธอเดือดปุด จากแต่ละคำพูดเชือดเฉือน ในแต่ละครั้งที่ทุ่มทะเลาะ ถกเถียง

คนที่ทำให้เธอนอนไม่หลับ จากความระแวงกังวล ไม่ไว้เนื้อเชื่อใจ

คนที่เคยบอกว่ารัก แต่ก็ละเลย ไร้การดูแลเอาใจใส่ความรู้สึก

คนเดียวกับที่เธอเคยบอกตัวเองว่าไม่รัก แต่ในที่สุดก็ไม่อาจหยุดคิดถึงแม้สักคืน

 

เวลายาวนานที่เขาหายไปจากชีวิตไม่อาจช่วยให้เธอแกะ คลายปมซับซ้อนของความรู้สึก

ไม่ช่วยให้เข้าใจว่าเหตุใดจึงรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด ทั้งต้องการและอยากผลักไสเขาได้ในเวลาเดียวกัน

...แต่มันก็ช่วยให้ภารดีคิดตกว่าควรทำอย่างไรกับตัวเอง กับความสัมพันธ์ และกับเขา

 

เธอเลือกจะดับกองเพลิงร้อนแรงจนควบคุมไม่ได้ ก่อนมันจะเผาใจจนกลายเป็นผุยผง

ด้วยการปฏิเสธการกลับมาของเขา