ฤดูหนาวที่กรุงนิวยอร์ก ซิตี้ ในปีนั้นยาวนานมาจนถึงปลายเดือนเมษายน
เพราะอยู่คนเดียวและตาพิการ ฉันจึงต้องขังตัวเองอยู่แต่ในบ้านเกือบตลอดเวลา
ในที่สุดความหนาวเหน็บก็จากไป ฤดูใบไม้ผลิเข้ามาแทนที่ อากาศพลันสดชื่นแจ่มใส นอกหน้าต่างหลังบ้านมีนกเมอร์รี่ตัวเล็กตัวน้อยมาส่งเสียงร้องกันอย่างจ้อกแจ้ก ราวกับว่ามันกำลังผงกหัวเรียกฉันให้ออกมานอกบ้าน
เพราะอากาศเดือนเมษายนยังเอาแน่ไม่ได้ ฉันจึงยังสวมเสื้อหนาว แต่ก็ยอมถอดผ้าพันคอยาวที่ทำจากขนสัตว์ หมวก และถุงมือ ฉันกำลังกำไม้สามง่ามนำทางไว้ พลางเดินก้าวออกมาตรงระเบียงหน้าบ้านอย่างสดชื่น เพื่อมุ่งตรงไปที่ทางเดิน ฉันแหงนหน้ารับแสงอาทิตย์ พร้อมยิ้มรับความอบอุ่นของมัน
ขณะเดินไปตามถนนที่เป็นทางตันและเงียบสงบ เพื่อนบ้านที่อยู่ติดกันก็ส่งเสียงทักทายเป็นทำนองเพลง “ฮัลโหล” และถามฉันว่า จะติดรถไปด้วยกันไหม
“ไม่ละค่ะ ขอบคุณมาก” ฉันตอบ
“ขาของฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยตลอดหน้าหนาว ข้อต่อข้อพับดูจะอ่อนเปลี้ยไปหมด เลยต้องออกกำลังเสียหน่อย”
เมื่อเดินมาถึงหัวมุมถนน ฉันก็หยุดตามปกติวิสัยเพื่อรอให้คนอื่นมาพาข้ามถนนเมื่อได้สัญญาณไฟเขียว แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะรอนานกว่าปกติ
ขณะกำลังยืนรออย่างอดทน ฉันก็ฮัมเพลงขึ้นมา เป็นเพลงต้อนรับฤดูใบไม้ผลิที่ร้องได้ตั้งแต่สมัยอยู่โรงเรียนตอนเด็กๆ
ฉับพลัน เสียงของชายฟังดูท่าทางกำยำก็ดังขึ้น “เสียงเพลงของคุณฟังดูมีความสุขมากเลยนะครับ” เขาพูด “ช่วยพาผมเดินข้ามถนนได้ไหมครับ”
ฉันพยักหน้าด้วยความภูมิใจที่ได้ช่วยเหลือผู้อื่น ยิ้ม และพูดเบาๆ ว่า “ได้ค่ะ”
มือของเขาซุกเข้ามาในท่อนแขนบนของฉันเบาๆ แล้วเราก็ก้าวลงถนนไปด้วยกัน ระหว่างที่เดินข้ามถนนช้าๆ เราคุยกันเรื่องทั่วไปอย่างเช่น เรื่องอากาศ และพูดว่าช่างดีอะไรอย่างนี้ที่มีชีวิตท่ามกลางอากาศดีๆ อย่างวันนี้ ขณะที่เราย่ำเท้าไปด้วยกัน เป็นเรื่องยากมากที่จะบอกว่าใครเป็นผู้นำทาง และใครเป็นผู้ตาม
เราเดินเกือบถึงอีกฝั่งของถนน พลันเสียงแตรรถก็ดังเซ็งแซ่อย่างเหลืออดอีกครั้ง บ่งบอกว่าสัญญาณไฟเปลี่ยนแล้ว เราเดินอีกไม่กี่ก้าวก็ขึ้นมาบนทางเท้าของอีกฝั่งได้สำเร็จ ฉันหันไปที่เขา ขยับปากจะเอ่ยขอบคุณที่ช่วยนำทางให้ แต่ก่อนคำพูดจะหลุดออกจากปาก เขาก็ชิงพูดก่อน
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะรู้ไหมว่า” เขาพูด “คุณช่างมีน้ำใจเหลือเกินที่ช่วยพาคนตาบอดอย่างผมเดินข้ามถนน”
วันนั้นในฤดูใบไม้ผลิยังคงอยู่กับฉันตลอดกาล
จากหนังสืออัศจรรย์แห่งชีวิต ฉบับคัดสรร
สำนักพิมพ์ Pet & Home
อืมมม ซึ้งจัง
ตอบลบเสริมสร้างกำลังใจดีนะ :>
ตอบลบแกหมายเถิง
ตอบลบกำลังใจ...สำหรับชั้นหรอ?
ไม่นะ ไม่.... โอว์
ไม่ต้องก้อด้ายยยยยยยยย
เราไม่ได้โดดเดี่ยวจริงๆหรอก (มั๊ง)
ตอบลบอาจจะมีแต่มนุษย์ละมัง ที่อิดออดและปฏิเสธความหวังดี จากความช่วยเหลือแม้จากผู้หลุดพ้น หรือมนุษย์ด้วยกัน
อ่านแล้วก็รู้สึก อบอุ่นดีนะ รู้สึกชีวิตยังมีความหวัง
ตอบลบก็คงเป็นกำลังใจสำหรับทุกคนมากกว่า
ตอบลบบางครั้งเราคิดว่าเราทุกข์แล้ว
ใครจะมาช่วยเราได้ หรือมัวแต่จะคอยรับความช่วยเหลือจากคนอื่น
แต่กลายเป็นว่าเราเองต่างหากที่สามารถช่วยเหลือคนอื่นได้อีก
ปล.อ่านแล้วไม่ซึ้งนะ เป็นแนวอบอุ่นหยั่งที่คุณจิ้นว่า
[-___-]
ตอบลบประชด?
ซึ้งไม่ซึ้งมัน subjectives
ตอบลบ(ชั้นเองพอมาอ่านซ้ำหลายๆ รอบชักสงสัยว่าตอนอัพกูคิดอะไรอยู่วะ???)
ป.ล.เดี๋ยวนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเรยนะยะ
ใช่ คนบางคนเป็นอย่างนั้น
ตอบลบมันเป็นเรื่องของ attitude เว้ย
ตอบลบหิวหรอจ๊ะน้า
ตอบลบง่วงแร้วนะ ไปนอนดีฝ่า ฝากคุยต่อด้วย ห้า ห้า ห้า
ตอบลบไปเหมือนกัน
ตอบลบฟิ้ววววววววววววว
ชอบประโยคนี้
ตอบลบและก็ชอบประโยคถัดมาด้วย
ตอบลบ....เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
ตอบลบเค้าศิษย์สถาบันเดียวกันอ้ะ
ตอบลบเชอะ!
ตอบลบ^_^
ตอบลบ^_^ life is so beautiful and full of hope.
ตอบลบมาป่วนตอนเช้า กำลังจะออกเดินทางแล้วล่ะ :>
ตอบลบ..คนเรา
ตอบลบไปดีมาดีเน้อเจ้า
คนตาบอด พาคนตาบอดด้วยกันข้ามถนน
ตอบลบคนตาดี ก็บีบแตรรถไล่อีก
น่ารักดีนะ Life is beautiful จริงๆ อ่านแล้วชั้นก็รู้สึกดีขึ้นมากกกกกก
ตอบลบแต่ไม่ชอบคนใจร้ายที่บีบแตรวะ ชั้น่ว่าคนเรามันกระด้างไป ใจดำไป
เหมือนชั้นที่โดนบีบแตรเพราะให้หมาข้ามถนนไปก่อน รอนิด รอหน่อยก็ไม่ได้
ไม่รู้ว่าคนเราเดี๋ยวนี้ทำไมจิตใจกระด้างจัง ไม่เข้าใจจิตใจและความคิดของคนรุ่นหลังๆ
หรือเพราะเราไม่ใช่ gen เดียวกับเค้าแล้วนะ
อ่านแล้วอมยิ้ม
ตอบลบเอิ่ม...
ตอบลบกรณีนี้อย่าเหมาสิคะเจ้
ดีจริงๆ ครับ แล้วเขาเห็นกัน จนมาจับมือกันได้อย่างไร เป็นวาสนาจริงๆ
ตอบลบดีที่รถไม่ชน
ตอบลบนึกว่าเขียนเอง
ตอบลบถ้าเป็นแฟนกันจริงน่าจะทราบว่าเรื่องแบบนี้ไม่ใช่แนวอิชั้นนะฮ๊า
ตอบลบแนวพี่ม้อยต้อง....อิอิ
ตอบลบต้องไรน๊าาาาาาาา?
ตอบลบตบ จูบ
ตอบลบหรือเราไม่ได้โดดเดี่ยวในจักรวาล?
ตอบลบ...
ก็ไม่แน่นะ สมัยนี้ผู้ชายน้อยกว่าผู้หญิง
ผู้ชายที่ว่าน้อยอยู่แล้ว เกือบครึ่ง...เค้ามีทางเลือกของเค้า
...
จะเกี่ยวกันมั๊ยเนี่ย
เราคงไม่ได้โดดเดี่ยวในจักรวาลหรอก พระจันทร์
ตอบลบเพราะว่ารอบๆ ตัวเรา
มีแต่คนมีคู่ทั้งนั้นเรย
ทั้งหญิงคู่ชาย
ชายคู่ชาย
และหญิงคู่หญิง
T-T
เรามีเป็นกลุ่ม เป็นฝูงเพื่อนๆ เหอ เหอ เหอ สนุกกว่า เห็นๆ
ตอบลบนึกว่าเขียนเอง กำลังอ้าปากจะชม เฮ้อ
ตอบลบแต่ยกมาโพ้สท์ ก็ถือว่าอารมณ์เดียวกัน
...นะ..
อย่าชมค่ะ
ตอบลบงานแบบนี้ไม่ใช่แนว
ถ้าชอบแบบนี้
ในบ้านนี้ไม่มีให้อ่านแล้วล่ะ