Comrades, Almost a Love Story : เพื่อนรัก-รักเพื่อน

Rating:	★★★★★
Category:	Movies
Genre:	Drama

หลายปีหลังแยกทางกัน ถ้าบังเอิญได้พบกับคนรักที่ตัดใจจากไปแล้ว เห็นเขาส่งยิ้มแบบเดียวกับแบบเดิมที่เราคุ้ยเคยดีให้มาแต่ไกล ใจเราตอนนั้นจะเป็นยังไงนะ?



ในช่วงชีวิตหนึ่งของคนเรา เราอาจพบกับความรักได้หลายครั้ง แต่แต่ละครั้งที่ได้รักคงประทับอยู่ในพื้นที่ความทรงจำเรามากน้อย งดงาม และจับใจเราไม่เท่ากัน

หนังฮ่องกงที่ใช้ชื่อไทยว่า “เถียนมีมี่ 3,650 วัน..รักเธอคนเดียว” เล่าเรื่องความรักที่ไม่อาจลืมเลือนของหนุ่มสาวจากแผ่นดินใหญ่คู่หนึ่งที่ข้ามมาขุดทองในฮ่องกงในปี 1986

วิถีชีวิตคนจีนแผ่นดินใหญ่ในฮ่องกงเวลานั้นอาจคล้ายคนต่างด้าวที่เข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ คือมันลำบาก งานที่มีให้ทำก็จะเป็นแต่งานที่คนฮ่องกงเค้าไม่ทำ เพราะมันเหนื่อยยาก ต้องใช้แรงงาน พูดเป็นแต่จีนกลางก็ต้องมาหัดพูดกวางตุ้งจะได้สื่อสารกับเขาได้ แค่นั้นไม่พอ ถ้าอยากได้งานดีกว่านี้ ก็ต้องหัดพูดอังกฤษด้วย

แต่ถึงจะลำบาก แต่ชีวิตในฮ่องกงให้โอกาส ใครขยัน ใครลงทุนเป็น ใครมีคอนเนกชั่นดีก็อาจจะรวยได้เหมือนกัน

ลี่เฉียว (จางม่านอวี้) นางเอกของเรานั้นขยันมาก ตั้งอกตั้งใจแล้วก็พยายามเหลือเกิน วันๆ ทำงานหลายอย่าง เธอมาฮ่องกงก็เพราะอยากมีเงินกลับไปสร้างบ้านให้แม่อยู่ ส่วนเสี่ยวจิน (หลี่หมิง) พระเอกก็เป็นคนดี ร่าเริง จิตใจดี มองโลกในแง่ดี (ด้วยสายตาและความรู้สึกของเสี่ยวจินนี่เองที่ทำให้คนดูรู้สึกได้ถึงซอกมุมที่น่ารัก น่าอยู่และโรแมนติกของฮ่องกงในเวลานั้น) เสี่ยวจินที่เขียนจดหมายถึงคนรักซึ่งรออยู่ที่บ้านตลอดเวลา สงสัยเขาข้ามมาทำงานเก็บเงินตั้งตัวก่อนกลับไปแต่งงานกับหล่อน

สองคนเจอกันครั้งแรกในร้านแมคโดนัลด์ คนนึงเป็นคนขาย อีกคนไปเข้าคิวซื้อ จากนั้นก็กลายเป็นเพื่อนคนแรกบนเกาะฮ่องกงของกันและกัน ..มันดูอบอุ่นขึ้นนะ ชีวิตในเมืองใหญ่ เมืองแปลกใหม่ ที่มีเพื่อนเนี่ย

ลี่เฉียวเองยังดูมีความสุขขึ้นเยอะ เธอถึงกับร้องเพลงเถียนมีมี่จากท้ายรถจักรยานที่เพื่อนปั่นไปส่งตอนเปลี่ยนที่ทำงาน เพื่อนเองก็ผสมโรงด้วย ภาษาจีนในเพลงของเติ้งลี่จวินทำให้ทั้งสองคิดถึงบ้านกระมัง?

วันหนึ่งหลังจากตั้งเต็นท์ขายเทปและแผ่นเสียงเติ้งลี่จวิน แต่ขายไม่ได้เลยเพราะฝนตก ทั้งสองก็ขึ้นเตียงกัน มันไม่ใช่ความตั้งอกตั้งใจหรือหมายมั่นปั้นมืออะไร ไม่แน่ใจหรอกว่าตอนนั้นสองคนนั้นชอบกันแค่ไหน จริงๆ แล้วมันอาจจะเป็นแค่เรื่อง ‘คืนฝนตกฟ้าคะนอง คนว้าเหว่สองคนมากินข้าวด้วยกัน’ เหมือนที่ลี่เฉียวบอกก็ได้

ไม่รู้ลี่เฉียวคิดยังไง แต่รู้ว่าหลังจากนั้นแล้วเสี่ยวจินเขียนจดหมายหาคนรักไม่ออกเลย

ทั้งสองคบกันอย่างนี้พักใหญ่ ไม่ได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน แต่นัดเจอกันในห้องเช่าหมายเลข 527 แบบชั่วคราวเพราะลี่เฉียวต้องการประหยัดเงิน

เสี่ยวจินเองโชคดี จากหนุ่มส่งของ ได้เปลี่ยนไปทำงานพ่อครัว ก็เริ่มมีเงินเก็บ วันหนึ่ง ลี่เฉียวเสียหุ้นแทบหมดตัว แถมมีหนี้นอกระบบอีกบาน เลยจำใจต้องไปเป็นหมอนวด (นวดอย่างเดียวนะจ๊ะ) งานที่ทำเจ้าตัวจิตตกไม่น้อยเพราะไม่ภูมิใจ แต่ก็ทำให้เธอได้เจอกับพี่เป้า

เสี่ยวถิงชวนลี่เฉียวไปเลือกสร้อยข้อมือทองคำให้คนรัก (...ซื่ออะไรอย่างนี้) ลี่เฉียวก็ช่วยเลือก เสี่ยวถิงดันซื้อแบบเดียวกันอีกอันให้ลี่เฉียวด้วย (เขาคงไม่รู้ว่าทำแบบนี้มันทำร้ายใจกันขนาดไหน) เส้นบางๆ ในใจลี่เฉียวเลยขาดผึงในคืนนั้น เธอโวยวายถามว่าทำแบบนี้ทำไม ‘ฉันมาฮ่องกงไม่ใช่เพื่อคุณ คุณมาฮ่องกงก็ไม่ใช่เพื่อฉัน’

ทั้งสองแยกกันตั้งแต่คืนนั้น แล้วเสี่ยวถิงก็เลิกขี่จักรยานไปเลย

ถิงถิง คนรักของเสี่ยวถิงเดินทางมาฮ่องกงสองสามปีให้หลัง ลี่เฉียวมางานแต่งของทั้งสองพร้อมพี่เป้า สามีที่ไม่ได้แต่งด้วย ความเป็นอยู่ของเธอตอนนี้ดีมาก ก็พี่เป้าเป็นนักเลง มีสตางค์เลี้ยงเมียให้สุขสบาย แถมลี่เฉียวก็ไม่ได้อยู่เฉย เธอยังลงทุนและทำงานเพราะอยากมีตังค์ไปสร้างบ้านให้แม่

ความรู้สึกคงเป็นเหมือนถ่านไฟที่ใช้หุงข้างจริงๆ นั่นแหละ ตราบใดมันยังไม่มอดดับ เราก็เป่าให้มันโชนขึ้นมาใหม่ได้ ด้วยอะไรคล้ายๆ กันนี้ แรงดึงดูดของความห่วงหาอาลัย ความรักความผูกพันที่ทั้งสองยังมีต่อกันก็เลยทำให้ห้องหมายเลข 527 ของโรงแรมโทรมๆ นั่นมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง

‘ฉันอยากลืมตาแล้วมองเห็นคุณทุกวัน’ จางม่านอวี้ในองค์ของลี่เฉียวพูด เธอถามคนดูด้วยตาดวงกลมที่กำลัง lost in love ว่า เธอจะทำยังไงดี

เสี่ยวถิง คนรักของเธอบอกเธอว่าเขาจะกลับบ้านมาบอกถิงถิง และเขาทำจริง แต่ว่าลี่เฉียวกลับเป็นฝ่ายที่ไม่อาจทำตามสัญญาได้ และครั้งนี้ ทั้งสองคนก็พลัดกันไปอีกหลายปี


พบกันอีกครั้งในปี 1996 หนึ่งปีก่อนอังกฤษจะส่งคืนฮ่องกงให้กับจีน วันนั้นทีวีประกาศข่าวการเสียชีวิตของเติ้งลี่จวิน หน้าทีวีที่กำลังฉายสกู๊ปประวัตินักร้องคนโปรด เพลงเถียนมีมี่ที่แว่วอยู่ในใจพวกเขาตลอดก็ดังขึ้น

ทั้งสองส่งยิ้มแบบเดิม แบบเดียวกับเมื่อสิบปีก่อนให้กัน แล้วหนังก็จบ


รักแท้ที่ต้องรอถึงสิบปี.. เรื่องแค่นี้ ‘จิ๊บๆ’





บันทึก
• ชอบเพลงประกอบหนังเรื่องนี้ ทั้ง OST และ score
• เพิ่งรู้ว่าเติ้งลี่จวินตายที่เชียงใหม่
• เห็นหลี่หมิงขี่จักรยานแล้วรู้สึกมีความสุขตามไปด้วย
• ถึงมันจะเน่าไปหน่อย แต่รักหนังเรื่องนี้จัง
• ผู้กำกับปีเตอร์ ชานเกิดที่ฮ่องกงเมื่อปี ค.ศ. 1962 เมื่ออายุ 12 ขวบเขาติดตามครอบครัวมาอยู่ที่ประเทศไทย อายุ 18 ปีก็ไปเรียนวิชาภาพยนตร์ที่สหรัฐอเมริกา แล้วเข้าสู่วงการภาพยนตร์ในฮ่องกง (มิน่า มีบทพูดถึงพัทยา แล้วก็มีตัวละครเป็นคนไทยเดินทางไปค้ากามที่ฮ่องกงด้วย)
• ได้ข่าวว่าหนังเรื่องนี้จับใจทั้งคนฮ่องกง ไต้หวัน และจีนแผ่นดินใหญ่ อิฉันเองก็ชอบ มันเหมือนเป็นบันทึกเหตุการณ์ช่วงนั้นน่ะ
• หนังเรื่องนี้ได้รางวัลเยอะซะด้วยนะ