ชีวิตสัตว์โลก ตอน แอบฟังสาวโสดคุยกัน (๕-ปลาทองทำไมหัวทิ่ม)

เอจัง: เมื่อวานไปสายใช่ป่ะ
พอใกล้ถึงโรงเรียนก็เจอซีซัง
ก็เลยขึ้นไำปพร้อมกัน แต่ฉันแยกไปห้องน้ำก่อน
พอไปถึงห้องถึงเห็นว่า มีแค่พีซัง กับซีซังที่นั่งอยู่ก่อน
...ตอนที่มีพีซังนั่งอยู่คนเดียวคงกดดันน่าดูเลยเนาะ

ซีซังโทร.จิกสองสาวให้ตามมา ซึ่งก็ตามมาหลังจากนั้นไม่นาน
สรุปว่า มีนักเรียน 5 คน

 

บีจัง: ว้า เศร้าจัง

...สงสารเซนเซเนอะ

บอกหรือป่าว ว่าชั้นไปทำงาน?

 

เอจัง: อยากบอก แต่ไม่มีโอกาสจะบอก

บีจัง:T-T 

เอจัง: เมื่อวานเซนเซแต่งตัวแมนกว่าทุกวัน
แบบว่าใส่เสื้อเชิ้ตแล้วมีเสื้อยืดข้างในอ่ะ
เซนเซบอกว่า วันอังคารเป็นวันหยุด เซนเซเลยไม่เคยเห็นหน้าเจ๊เซนเซอีกคนเลย (ไม่รู้จักหน้าเลย)
อ่ะ สงสัยใ่ช่มั้ยว่าเค้าคุยกันได้ยังไง
เซนเซบอกว่า เจ๊จะเขียนจดหมายใส่ไว้ในสมุดเช็กชื่อน่ะ ว่าแล้วก็โชว์จดหมายให้ดูด้วย

บีจัง: ไม่อยากให้เซนเซคิดว่าพวกเราขี้เกียดเลยเนอะ
(ถึงคนบางคนจะขี้เกียดจิงก็ตาม)
เซนเซคนนี้ออกจาน่ารัก

 

เอจัง: อือ ก็เลยต้องพยายามพาร์ทิซิเพท
ซึ่งลำบากมาก เพราะเราไม่ได้แม่นเหมือนเอฟจังไง
ฉันพยายามตอบครูจนเบลล์จังหันมาถามว่า โห นี่กลับไปคงอ่านหนังสือทบทวนน่าดูเลยใช่มั้ย (จริง ๆ ก็จำๆ เอาตอนที่ครูสอนในห้องนี่แหละ แต่ถ้าไม่ตอบอะไรเลย บรรยากาศมันจะน่าอึดอัดน่ะนะ)

บีจัง: ขอขอบคุณสำหรับความพยายามของหล่อน

 

เอจัง: ช่วงเบรกพีซังเล่าเรื่องปลาให้เพื่อนๆ ฟังด้วย รวมถึงสาเหตุว่าทำไมปลาทองถึงเป็นโรคหัวทิ่มได้
พีซังบอกว่า ปลาก็เหมือนกับคน ถ้า 3 ปัจจัยมีปัญหา ก็จะป่วย คือ อาหาร การพักผ่อน และความเครียด (พีซังบอกว่า อย่างคนอกหัก ก็เครียด แล้วป่วยง่าย)
แต่สำหรับปลาทอง มันจะไปป่วยที่ถุงลม แล้วก็เลยหัวทิ่มนั่นเอง

บีจัง: พีซังเก่งจิงเนอะ
นึกว่าจะเลี้ยงเป็นแต่ปลาฉลาม
ปลาทองก็เลี้ยงเป็นด้วย

 

เอจัง: พีซังพูดทำนองว่า ปลาทุกตัวมีถุงลม ยกเว้นปลาอะไรซักอย่างนี่แหละ เค้าเลยวิเคราะห์ได้ ซึ่งในเวลาต่อมา ได้ยินว่าเค้าเรียนจบวิดวะอะไรมาซักอย่าง คือครูถามว่า ที่ำทำงานไม่มีคนญี่ปุ่น แล้วทำไมมาเรียน พีซังก็บอกว่าอยากไปเรียนที่ญี่ปุ่น ไปอยู่ญี่ปุ่น ซีซังเลยบอกว่า จบวิดวะแล้วทำไมไม่หางานบริษัทญี่ปุ่นล่ะ เห็นบริษัทพวกนี้ชอบส่งไปฝึกงาน ได้อยู่กันปีนึง ครึ่งปี ไม่ต้องออกตังค์เอง พีซังก็พยักหน้าหงึกหงักไปตามเรื่อง...ซึ่งฉันว่าพีซังคงมีเหตุผลของเค้าอ่ะนะ ซึ่งเรื่องอะไรเค้าจะเล่าให้พวกเราฟัง

บีจัง: ซีซังมันจาไปเข้าใจอาร๊ายยย

 

เออ..เมื่อคืนดินเนอร์เลิกดึกมั่กฮะ
ออกจากร้านประมาณห้าทุ่มสี่สิบห้า แบบว่าต้องไปให้ทันบีทีเอส (เที่ยวสุดท้าย)
ตอนจะเปลี่ยนรถน่ะ เลยเที่ยงคืนแล้ว แต่เดินทางถึงจุดหมายสำเร็จ
นี่เป็นลางอะไรสักอย่างหรือเปล่าหนอ????

เอจัง: ลางอะหยัง?

 

บีจัง: ก็ลางว่าเค้าจะไม่ตกรถไควขบวนสุดท้ายไงตัวเอ๊งงงงงง