UDON: ชีวิตที่หล่อเลี้ยงด้วยความฝัน

Rating:	★★★★
Category:	Movies
Genre:	Comedy

ก่อนจะเริ่มอ่านกันขอทำความเข้าใจก่อน
ว่าชื่อหนังเรื่องนี้คือ "อุด้ง" หาใช่ "อุดร" อย่างที่หลายคนคิดนะฮะ

ใช่แล้ว อุด้ง คือเมนูอาหารเส้นของคนญี่ปุ่นเค้า มันไม่ได้มีส่วนประกอบมากมาย ปรุงด้วยวิธีสวิงสวาย ต้องใช้อุปกรณ์ไฮเทคโน่นนี่แต่อย่างใด

แค่แป้ง กับน้ำ ผสมให้เข้ากัน หมัก นวด ตัดเป็นเส้น แล้วก็ต้มให้สุก พักไว้
เวลาจะเสิร์ฟก็ลวกอีกที ราดน้ำซุป (ปลาแห้ง) โรยหอมซอยละเอียดๆ ตอกไข่ดิบสดๆ ลงไป

..เห็นในหนัง แค่นี้เค้าก็กินกันอย่างอร่อยจะแย่

หนังเรื่องนี้พูดถึงความฝันฮะ
โคซุเกะ มัตสึโอะ พระเอก(หน้าตาไม่ดีฮะ)ในเรื่อง ทายาทร้านอุด้งที่ไม่เคยภูมิใจในเมืองแม่ของอุด้งแห่งนี้เลย ก็เลยบินไปตามหาความฝันอยากเป็นเหมือนพี่โน้สอุดม (ฝรั่งเรียก stan-up comedian) ที่นิวยอร์คุโน่น

แต่แป้กฮะ
นอกจากสำเนียงแย่ มุกยังเข้าไม่ถึงอเมริกันชน ประกอบกับหนี้ตรึม ทำให้แกต้องซมซานกลับบ้านเกิด ที่ซานุกิ ในคางาว่า เป็นอำเภอเล็กๆ มีประชากรไม่ถึงล้าน แต่จัดเป็นดินแดนอุด้ง เพราะว่ามีร้านอุด้งถึง ๙๐๐ ร้าน (แม้แต่คุณพ่อของพี่พระเอกก็ทำอุด้งและเส้นอุด้งส่งตามโรงเรียน และโรงพยาบาล) ขณะที่โตเกียวมีประชากร ๑๒.๕ ล้านคน มีร้านแมคโดนัลด์ถึง ๕๐๐ ร้าน
(ข้อมูลไม่ได้ค้นนะ จดมาจากในหนัง)

พี่พระเอกจับพลัดจับพลูไปทำงานในกอง บ.ก. นิตยสารท้องถิ่นยอดน้อยที่แทบจะไม่มีร้านหนังสืออยากรับไปวาง แต่เนื่องด้วยพี่เขาต้องหาเงินมาใช้หนี้ ก็ต้องคิดหาเงินกันให้ออก

พอดีก่อนหน้านั้นแกไปติดอยู่ในป่ากับคุณนางเอก หิวโซอยู่ทั้งคืน พอเดินออกจากป่ามาได้ก็มาเจออุด้งคุณป้า ป้าแกเปิดบ้านขายแบบบ้านๆ แต่ฟิลลิ่งและรสชาติคงจะได้ใจพี่แกมา อุด้งคุณป้าก็เลยกลายมาเป็นแรงบันดาลใจให้พี่เค้าคิดทำนิตยสารพื้นๆ ให้กลายเป็นคู่มือตะลุยชิมอุด้งทั่วอำเภอ

ปลุกกระแส สร้างความโด่งดัง นำพาชื่อเสียงและนำพาชื่อเสียงมาสู่ท้องถิ่นในทันใด

ร้านอุด้งในอำเภอพลอยได้อานิสงส์ไปด้วย ยกเว้นพ่อของพี่พระเอก ที่ยังคงดำรงชีวิตปกติต่อไป คือตื่นมาก็ผสมแป้ง นวดแป้งอย่างซื่อสัตย์ อย่างประณีต อย่างมีวินัย ไม่รีบร้อน และถึงแม้แกจะหน้าตาขมึงทึง แต่ก็จะใจดีกับลูกค้าประจำที่เป็นเด็กประถมที่จะดอดมาขอกินอุด้งของแกเสมอๆ

อันว่ากระแสความดังมันก็มีธรรมชาติเหมือนวาสนาคนเรา คือมีขึ้นแล้วก็มีตก
เมื่อกระแสอุด้งดังจนสุด คุณภาพ และมาตรฐานก็เปลี่ยนไป ให้สอดรับกับดีมานด์ งานของพี่พระเอกก็เลยซาลง ผู้คนก็แห่ไปนิยมของกินใหม่ๆ ในย่านใหม่ๆ ต่อไป

จนวันหนึ่ง เมื่อพี่พระเอกคิดได้ จะมาขอรับช่วงร้านอุด้งกับพ่อพร้อมกับเอาเงินมาคืน ก็พบว่าพ่อได้ตายในหน้าที่ไปแล้ว

น้ำตามันซึมเอาอีตอนหลังงานศพ พี่เค้าเอาแป้งอุด้งที่พ่อทำค้างไว้ไปต้มกิน แล้วเค้าร้องไห้คาชาม เราเลยร้องไห้ตาม

เกือบไม่มีคนสืบทอดแล้วซี ร้านอุด้งของพ่อ ก็พี่สาวบอกว่าพ่อไม่เคยสอน ไม่เคยให้สูตร ไม่มีทางสืบทอดร้านได้ แต่บรรดาลูกค้าที่ทยอยกันแวะเวียนมาเลียบเคียงขอกินอุด้ง แถมยังทิ้งข้อความไว้ ขอให้คุณมัตซึอิหายป่วยไวๆ (เค้าไม่รู้ว่าแกตายไปแล้ว) นั่นแหละ คุณพี่พระเอกเลยเกิดแรงฮึด

พยายามทำอุด้งรสคุณพ่อขึ้นมาใหม่ โดยมีคุณนางเอกคอยช่วยเหลือ

และในวันที่ทำได้ใกล้เคียงสุดแล้วนั้นเอง เขาก็ได้ฝันไปว่าพ่อกลับมาหา เขาถามพ่อว่า ทำไมพ่อต้องทำอุด้งด้วย (ยังปักใจว่าเพราะความหมกมุ่นอยู่กับอุด้งของพ่อนั่นแหละ ที่ทำให้แม่ตาย) พ่อบอกว่า ก็มันเหมือนภูเขาเอเวอร์เรสต์ มันตั้งอยู่ข้างหน้า ถ้าไม่ปีนแล้วจะไปปีนเขาไหนอีก

แล้วพ่อก็ถามเขามั่ง ทำไมต้องไปตามความฝันถึงนิวยอร์คคุ (สำเนียงญี่ปุ่น)
เขาบอก เพราะตั้งแต่เกิดมาก็เห็นพ่อหน้าตาขรึม ไม่เคยยิ้ม เขาเลยอยากฝันอยากจะเป็นนักพูดตลกๆ ทำให้พ่อเขาหัวเราะสักครั้ง

พ่อบอก แค่ทำอุด้งอร่อยๆ คนกินกินแล้วยิ้มได้ พ่อก็ยิ้มได้แล้ว ว่าแล้วก็ตบหัวลูกหนึ่งที ก่อนจากไป

จริงเลย เพราะพอพี่พระเอกทำอุด้งได้รสเดียวกับพ่อ เอาไปส่งที่โรงเรียนที่พ่อเคยไปส่ง ไปแอบดูเด็กอนุบาลกินอุด้ง เด็กอร่อย (มันดูอร่อยจริงๆ นะ เขาถ่ายภาพชามอุด้งได้ควันฉุย เส้นอุด้งดูทั้งหนา นุ่ม แล้วก็เหมือนจะหอม แถมคนญี่ปุ่นมีธรรมเนียมต้องกินเสียงดัง สุดเส้นเข้าปากกันทั้งชาย-หญิง มันเลยยิ่งดูอร่อยใหญ่) เด็กยิ้มจริงๆ

พี่พระเอกน้ำตาซึม มองเห็นพ่อยืนดูเด็กๆ อยู่ที่อีกฟากฟ้อง พ่อยิ้มเมื่อเห็นเด็กยิ้ม
แล้วคนดูก็พลอยน้ำตาซึมทั้งๆ ที่กำลังยิ้ม

(อยากกินอุด้งมากมาย)

หนังเรื่องนี้จบแบบแฮปปี้เอนด์ดิ้ง แต่ไม่หวานจนเลี่ยนเกินไป ไม่เลย มันเป็นหนังญี่ปุ่น ก็เลยจบแบบเก๋ไก๋สไตล์ญี่ปุ่น

ใครอยากรู้ไปหามาดูนะจ๊ะ



บันทึก
-ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยกินอุด้งที่จำได้ว่าอร่อยเลย ชักอยากไปกินถึงที่ ที่เค้าทำเส้นอุด้งสดๆ เสียแล้วสิ
-เดี๋ยวหาร้านอุด้งอร่อยๆ แถวนี้กินมั่งดีกว่า ถามเซนเซๆ
-คนหน้าตาไม่ดีก็เป็นพระเอกได้เนอะ
-อาหารญี่ปุ่นไม่เห็นต้องชูรสอะไรกันมากมาย มันอร่อยที่รสอ่อนๆ อย่างนี้แหละ
-คนเรามักมองข้ามของดีๆ ที่พ่อแม่เตรียมไว้ให้เสมอ
-ทำไมคนเราชอบมีอคติกับบ้านเกิดนักนะ
-แล้วก็ชอบมานึกถึงความรักของพ่อแม่ตอนที่สายไปแล้วเรื่อยเลย
-ใช่แล้ว ความโง่เขลา เบาประสบการณ์ ทำให้ลูกๆ ไม่เข้าใจความรักและปรารถนาดีของพ่อแม่ ต้องรอให้ถึงวันเกือบสายนั่นแหละ พุทธิปัญญาจึงจักบังเกิด
-ไม่มีวันสาย สำหรับการทำความฝันให้เป็นจริง