วันอาทิตย์ที่ 2 พฤศจิกายน พ.ศ. 2551

ดื่มเบียร์ที่มุมบาร์

Rating:★★★★
Category:Books
Genre: Literature & Fiction
Author:Charles Bukowski/แปล อาณัติ มาตรคำจันทร์
ตอนแรกคิดอยากจะรายงานว่าอ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว กรี๊ดเรื่อง "คุณจูบนังลิลลี่" ดังที่สุด
แต่พอได้อ่าน "ล้างหน้าไก่" ก็อยากจะกรี๊ดให้หนักกว่าเดิม
ด้วยว่ามันช่างกระแทกใจดิฉันอย่างจัง

"คุณจูบนังลิลลี่" เป็นเรื่องของความหึงผัวแบบไร้สติของผู้หญิงวัยทอง (ต๊าย เปล่ากระแทกใคร แม้แต่ตัวเองนะฮะ อ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ก่อนเกิดปัญหาชีวิตล่าสุดแล้วละฮะ) คือคุณป้าเธอฝังใจเรื่องที่ผัวเคยจูบผู้หญิงชื่อลิลลี่ แม้จะเป็นเวลา ๕ ปีผ่านมาแล้ว แต่เธอก็ยังไม่หยุดถามผัว กระแทก เหน็บแนมผัวถึงจูบอันแสนหวานกับผู้หญิงชื่อลิลลี่

อันว่าผัวเมีย ถ้าไร้ซึ่งความไว้วางใจในกันและกันแล้ว คงยากที่จะอยู่ด้วยกันได้อย่างสงบและสันติ
หลังจากทะเลาะกัน (ตามเคย) คุณลุงผู้ผัวก็หลับไปอย่างรวดเร็ว คุณป้าก็เกิดบ้าขึ้นมา คว้าปืนมายิงผัว แล้วบูคาวสกี้ก็จบเรื่องสั้นเรื่องนี้อย่างคาดไม่ถึงอีกตามเคย

ส่วน “ล้างหน้าไก่” กระแทกใจกว่าอีก
เพราะมันสะท้อนชีวิตเฮงซวยและความเบื่อผัวของสตรีที่มีอาชีพเป็นเมียมา ๓ ปี ตื่นเช้าขึ้นมา ปวดขี้ปวดเยี่ยวยังไงผัวไม่สน ถ้าอยากเอา ต้องได้เอา เสร็จแล้วก็ต้องเตรียมอาหารเช้าให้ผัว ผัวหาอะไรไม่เจอก็ถาม พอแสดงความหงุดหงิดบ้างก็โดนผัวตบ... ช่างเขียนได้ยังกะเป็นเมียแสนซวยคนนั้นเสียเอง

“คืนหนาว” เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึก..โหวง
ส่วน “หายตัว” นั่น ตอนแรกคิดว่าจะเป็นเรื่องอีโรติกดีๆ แล้วเชียว อ่านไปๆ กลับปล่อยก๊ากออกมาได้


........................
ด้วยความเคารพ
อิฉันได้หนังสือเล่มนี้มาด้วยโชคและวาสนา
ตอนที่แวะไปเยี่ยมมิโดริจังที่บูธงานสัปดาห์หนังสือเมื่อกลางเดือนตุลาที่ผ่านมา
ในครั้งที่สองที่ไปนั้น ปรากฏว่าเจอนางาซาว่าคุง และนางาซาว่าคุงก็ได้ให้หนังสือเล่มนี้กลับมาอ่าน
แถมด้วยลายเซ็นสุดเท่ (เห็นแล้วเปรี้ยวปากทุกที)
ถ้าจำไม่ผิด เจ้าตัวบอกว่า ‘ไม่มีสาระอะไรหรอก แต่อาจจะชอบ’

ปรากฏว่าชอบจริงๆด้วยแหละฮะ
มันมันดี แดกดี มึนดี อย่าไปมองหาตรรกะเลย เพราะนี่คือรวมเรื่องสั้นที่ออกแนวเซอร์เรียล (แบบลุงๆ )
ตอนที่อ่านบทแรกน่ะ กะจะแซวนางาซาว่าคุงว่าที่เลือกเรื่องนี้มาแปล เพราะว่าอ่านแล้วมันมีฟิลลิ่งของงาน ’รงค์ วงษ์สวรรค์ ผสมกับน้าชาติ กอบจิตติ ใช่ไหม ปรากฏอ่านๆ ไป มีกลิ่นเรื่องแฟนตาซีแบบมูราคามิโชยออกมาได้อีก
สรุปแล้วลุงนักเขียนขี้เมา (รวมคนแปลด้วยไหมฮะ?) ช่างเป็นคนที่เขียนเรื่องที่อ่านแล้วหดหู่ก็หดหู่ จะเพ้อฝันก็เพ้อได้น่าเวทนาเชียว จะประชดชีวิตก็ทำได้อย่างแสนขมขื่น บทจะเขียนให้ lost ก็ lost ไปได้อย่างกู่ไม่กลับ หาความ lust ไม่เจอเลย
ใครชอบอ่านเรื่องแนวนี้ลองหามาอ่านดูฮะ ถ้าหายากนัก แนะนำให้สั่งซื้อทางไปรษณีย์ที่ www.wekluay.com ฮะ

ดีใจจัง ที่ได้อ่าน
^__^

15 ความคิดเห็น:

  1. เวลาม้อย review อะไรแล้วมันน่าสนใจไปหมด

    ม้อยคนนี้แหล่ะ ที่ทำให้เราอยากรู้จักม้อย

    ตอบลบ
  2. พยายามหาอะไรทำ เบี่ยงเบนประเด็นอารมณ์น่ะ

    ตอบลบ
  3. ดีนะ ยังมีสมาธิอ่านหนังสือได้หมดเล่ม

    ตอบลบ
  4. ยังไม่จบ :-P

    ยังคงรักษาความสม่ำเสมอของตัวเองไว้ได้
    คือ อ่านหนังสือไม่เคยจบ

    ตอบลบ
  5. ดีนะ ที่ชอบ เราว่า ม้อยต้องชอบแน่ๆ

    ตอบลบ
  6. ม้อยเคยอ่าน I hope they serve beer in hell (ไม่แม่นนะฮะ จำชื่อไม่แม่น)
    แปลเป็นไทยใช้ชื่อไรไม่รุ

    ม้อยว่ามันได้ฟีลคล้ายๆ กัน
    แต่เรื่องห่านั่นแม่ง ไม่มีสาระไร
    ได้แต่เล่าว่า ไปทำระยำไรมามั่งตอนเมา
    แต่เรื่องนี้มันสะท้อนไรหลายๆ อย่าง
    อะไรหลายอย่างที่คนอายุน้อยยังเขียนออกมาแบบนี้ไม่ได้อะ มิโดริจัง

    ต้องรอย่างเข้ากลางคน
    มีผู้หญิงทิ้งสัก 2-3 คนซะก่อน

    ฮิฮิ

    ตอบลบ
  7. น่าหามาอ่านจัง แต่ปกไม่ผ่าน

    ตอบลบ
  8. ไม่เคยอ่านแนวนี้เลย แต่ review หนุกดีนะคะ

    ตอบลบ
  9. ปกติอ่านอะไรฮะ น้อง?

    ตอบลบ
  10. อ่านแล้วอารมณ์ดีค่ะ พี่?

    ตอบลบ
  11. เรื่องอย่างนี้หล่ะชอบนักสิ..

    ตอบลบ
  12. หมายถึง เบียร์ หรือบาร์ ละฮะ?

    ตอบลบ