ตามติดชีวิตนักท่องเที่ยว (๓)

ตามติดชีวิตนักท่องเที่ยว (๓) : ชีวิตระหว่างทาง

ออกจากเชียงคานเที่ยงๆ วันอาทิตย์ที่ ๗ ธันวาคม ๒๕๕๑
มีคนอยากเห็นจุดที่คอดที่สุดของประเทศไทย (อีตรงหัวขวานน่ะ)
เราเลยดั้นด้นกันไปหา

ไกลแสนไกลกว่าจะถึง
หนทางหรือก็ช่างเปลี่ยวดายจนอดนึกถึงฉากในนิยาย "แผ่นดินนี้เราจอง" ไม่ได้

แต่ในที่สุด เราก็ผ่านด่าน ตชด. (ที่ไม่มีใครสนใจเราเลย) ขึ้นไปถึงเนินลูกนั้น
แล้วก็ได้เห็นว่า อ้อ จุดที่คิดที่สุดคือคุ้งโค้งนี้ของแม่น้ำโขง (แน่ๆ)
...เฮ่อ

หลังจากนั้นเราก็งมอยู่ในเส้นทางยาวไกลที่จะพาเรากลับสู่ทางหลักเดินทางกลับกรุงเต้บ
ก็ไม่เคยมีใครเคยมาขับรถเล่นแถวนี้มาก่อนนี่นะ
หิวก็หิว ลุ้นก็ลุ้น (ถนนย่านนี้ช่างแล้งปั๊ม) ว่าน้ำมันจะหมด
แต่ในที่สุด เราก็ลากสังขารกลับมากินข้าวเที่ยง (เมื่อบ่ายสองกว่าๆ) ที่ร้านแถวๆ ตัวเมืองภูเรือจนได้

ร้านนี้ดูมิน่าไว้วางใจนัก อิฉันเลยเพลย์เซฟด้วยการสั่งข้าวไข่เจียวแหนม
ถ้ารู้ว่าเค้าทำกับข้าวรสชาติพอใช้ได้กว่านี้ก็คงจะสั่งอะไรที่สวิงสวายกว่านี้หรอก

ตกเย็นเราแวะกราบพระธาตุศรีสองรัก
พระธาตุนี้น่าสนใจดี ตั้งแต่วัตถุประสงค์ในการสร้างเลย
คือ เป็นพระธาตุที่เป็นเหมือนพยานสัมพันธไมตรีระหว่างไทย-ลาว สมัยสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ (ชื่อคุ้นๆ ว่าอยู่ในหนังสุริโยทัยและนเรศวรเนอะ) ทำนองว่าสองพี่น้องจะเป็นพันธมิตรร่วมต้านทัพพระเจ้าบุเรงนองกัน..อะไรประมาณนั้น จึงลงมือสร้างเจดีย์รูปทรงสี่เหลี่ยมจตุรัสกว้างด้านละ 8 เมตร สูงประมาณ 32 เมตร ไว้ตรงกึ่งกลางระหว่างแม่น้ำโขงกับแม่น้ำน่าน

ด้วยเป็นพระธาตุที่เป็นสัญลักษณ์ของพันธมิตรระหว่างสองชาติ เค้าก็เลยห้ามไม่ให้ใส่สีแดง (ประมาณว่าเป็นสีของสงคราม) ขึ้นไปไหว้พระธาตุ
...มันไม่เป็นมงคล เค้าว่างั้น

นอกจากนี้ เค้ายังห้ามไม่ให้ผู้หญิงเข้าในโซนในๆ ด้วย
(ไม่แปลกนะ เจอมาเยอะแล้วจากทางเหนือ ในวัดที่เชียงคานไม่มีพระธาตุ เค้ายังห้ามผู้หญิงเข้าเลย-ผู้หญิงช่างเป็นมนุษย์ชั้นสองแท้ๆ )

เอาล่ะ ยังไงก็ได้มากราบพระธาตุแล้ว
ถึงจะกราบอยู่ไกลๆ แล้วก็ท่องคาถาบูชาพระธาตุผิดๆ ถูกๆ เพราะไม่ได้ใส่แว่น
คงมีกุศลเล็กๆ น้อยๆ ให้ได้พบสักรัก-สองรักมั่งกระมัง