บล็อกลำดับที่ ๑๐๐ 
| Rating: | ★★★★★ |
| Category: | Movies |
| Genre: | Comedy |
อรุณสวัสดิ์ผ่านความหนาวเหน็บ
สวัสดีคุณม้อย หวังว่ายังคงไม่ลืมเลือนกันนะ หลังจากที่ฉันมาปายเป็นเวลาหนึ่ง ฉันก็รู้สึกว่าเวลาไม่ได้เป็นโจทย์สำหรับการที่จะทำอะไร ต่างกับชีวิตในเมืองเป็นอย่างมาก วันทุกวันไม่ต่างกันสักนิด ความแตกต่างอาจมีแค่ดวงอาทิตย์ที่ขึ้นต่างมุม เมฆที่ต่างรูปทรง และอนงค์ที่งามนานา (เดาเอาเพราะอ่านไม่ออก)
ฉันอยู่ที่นี่จนรู้แทบจะหมดแล้วล่ะว่าอะไรอยู่ที่ไหน ร้านไหนอร่อย ที่ไหนแพง ที่ไหนกวนตรีน พูดถึงกวนตรีนนี่ต้องยกให้ร้านไอติมน่าหมั่นไส้มันมาก นึกว่าของตัวเองเก๋ แถมราคาแพงกว่าไอเบอรี่ซะอีก
อีกอย่างหนึ่งที่ฉันรู้สึกทันทีนี่คือ มันคล้ายๆ ข้าวสาร พวกพีพี มีแต่ฝรั่ง แถมร้านค้าร้านข้าวก็เหมือนทำมาเพื่อต้อนรับฝรั่ง ไม่ค่อยเหมาะกับคนไทยอย่างฉันเท่าไรนัก แต่ก็นะ ฝรั่งมันเยอะกว่าก็สมควรทำเพื่อเค้า เมืองปายนี่ฉันว่าเค้าคงคัดคนมาเที่ยวแน่ๆ เพราะแต่ละคนที่มาเที่ยวหน้าตาดีทั้งนั้น แทบจะ 80 เปอร์เซ็นต์ได้ แต่ส่วนมากเค้าจะมากับผัวน่ะสิ
วันที่ฉันเขียนนี้ไม่ค่อยหนาวแล้วล่ะ หายใจไม่เป็นไอแล้ว เห็นว่าตอนแรกว่าจะหนาวลง แต่ทำไมดันร้อนขึ้นกว่าเดิม สุดท้ายนี้ฉันหวังว่าแกคงจะยังมีความสุขกับเมืองหลวงที่วุ่นวายนะ
ขอบใจที่ทนอ่านจนจบ
PoP
(ตราประทับลงวันที่ 8 เดือน 1 ปี 50)
| Rating: | ★★★★★ |
| Category: | Books |
| Genre: | Travel |
| Author: | บินหลา สันกาลาคีรี |
‘วันนี้เมื่อปีที่แล้วเรากำลังทำอะไรอยู่นะ?’
แปลกดีที่โอชโช่ดันนึกถึงเรื่องที่นึกออกยากอย่างนี้ระหว่างปั่นจักรยานเที่ยวเมืองอยุธยา โดยเฉพาะในตอนที่เธอและเพื่อนร่วมทางกำลังงงกับแผนที่ และเริ่มรู้ตัวว่าหลงทางแล้วแบบนี้
อาจเป็นเพราะการขึ้นนั่งบนอานจักรยาน แล้วออกแรงถีบมันไปข้างหน้า ไปในที่ที่เธออยากจะไป ด้วยแรงกำลังของเธอเอง ด้วยการบังคับทิศทางของเธอเอง ที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความอิสระเสรีที่ทำหายไปพักใหญ่
โอชโช่กำลังรู้สึกว่าชีวิตกลับมาเป็นของตัวเองอีกครั้ง หลังจากช่วงเวลาอันยาวนานก่อนหน้านี้ รวมถึงวันนี้เมื่อปีก่อน ซึ่งชีวิตของเธอตกอยู่ใต้เงาทะมึนของความคลุมเครือที่ทำให้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง.. เพราะใครบางคน
และใครคนนั้นดันโทรมาตอนที่เธอกำลังนึกถึงชีวิตหม่นเศร้าในวันเก่าพอดี
‘สงสัยจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเราจริงๆ’ โอชโช่ไม่รับสาย แต่เลือกกด mute แล้วก็ออกรถ ขี่ตามเพื่อนร่วมทางของเธอต่อไป
การไม่รับสาย คือตัวเลือกของเธอตลอดหลายเดือนมานี้ หลังจากที่ได้พิสูจน์ครั้งแล้วครั้งเล่าว่า เธอและเขาคนนั้นไม่มีวันคุยกันรู้เรื่อง ไม่มีคำว่า ‘อีกต่อไป’ เป็นสร้อยห้อยท้าย เพราะที่จริงแล้ว เธอและเขาไม่เคยคุยกันรู้เรื่องมาก่อนด้วยซ้ำ
แต่ดันฝืนสังขารคบกันได้เป็นปี
โอชโช่ปล่อยให้สายนั้นกลายเป็น miss called โดยไม่รีบร้อนจะโทรกลับ แต่เธอก็โทรกลับในอีกชั่วโมงต่อมา
“ไง?”
“เออ... พี่จะถามว่าวันนี้อยู่บ้านหรือเปล่า จะเอา..... กับ.......แล้วก็.............ไปให้” อืมม์ เขาขึ้นมากรุงเทพฯ นี่เอง ‘เราโชคดีจัง’ โอชโช่แอบนึกในใจ
“อ๋อ วันนี้ไม่อยู่บ้าน” เธอไม่ให้รายละเอียด
“อ้าว หรอ อืมม์... งั้นไม่เป็นไร พี่อยู่ถึงวันที่ ๘ ไว้พี่แวะเอาไปให้ที่ออฟฟิศน้องแล้วกัน อาทิตย์หน้าไม่ออกไปไหนใช่ไหม?”
“ยังไม่แน่ใจ” โอชโช่ไม่ให้ความหวัง
“โอเค แล้วพี่จะโทรไปนะ”
โอชโช่วางสาย
‘ดีจัง แค่นาทีเดียว’ เธอนึก
แต่โทรศัพท์จากคนคนนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง ระหว่างที่เธอกำลังรอกินก๋วยเตี๋ยวเรือ
“อะไรหรอ?”
“เออนี่ ไปเดินสวนฯ กันไหม?”
“บอกแล้วว่าไม่ได้อยู่บ้าน”
“ก็เผื่ออยู่ข้างนอกแล้วจะแวะมาเจอกัน”
“.....(ถอนหายใจเสียงดัง)...ตอนนี้อยู่อยุธยา”
“.....อยุธยาหรอ ไปทำงานหรอ?”
“...(ถอนหายใจอีกครั้ง คราวนี้เพื่อนร่วมทางหันมามองหน้าเธอเต็มๆ)...ทำหลายอย่าง”
“โอเคๆ ไม่มาก็ไม่มา ดุจริงเว้ย” เขาพูดขำๆ แต่ไม่คิดจะต่อปากต่อคำอีกต่อไป
“แค่นี้นะ กินข้าวอยู่”
“อืมม์..”
โอชโช่วางสายโดยที่ก๋วยเตี๋ยวยังไม่มา จากนั้นเธอก็สรุปเรื่องคร่าวๆ ให้เพื่อนร่วมทางฟัง แทนที่จะโดนด่าที่ถอนหายใจดังไปถึงกรุงเทพฯ กลายเป็นต้องฟังเพื่อนด่าคนโทรมาหาระหว่างรอกินก๋วยเตี๋ยวแทน
หลายวันผ่านไป ไม่มีการติดต่อจากเขาอีก แต่โอชโช่ก็ไม่ได้ติดใจจะทวงถาม เพราะเธอได้พิสูจน์ไปนานแล้วว่า
กาลเวลา... แม้จะทำให้คนบางคนจะเปลี่ยนใจ แต่ก็ไม่เคยทำให้นิสัยของอีกคนเปลี่ยนได้เลย
“มองข้างซ้ายเหมือนจินตหรา... มองข้างขวาเหมือนมะหมี่” เสียงแซวเปิ่นๆ ของหมอทำให้คนไข้ที่กำลังตะแคงหน้าซ้ายขวาให้หมอตรวจจับสิวปล่อยก๊ากออกมา
“หมอคะ... เฉิ่มค่ะ”
“นี่สิวไม่มีแล้วสวยนะเนี่ย” หมอบู๋หยอดมา เผื่อคนไข้จะชมกลับว่าหมอเก่ง
“สิวหายแล้วก็ไม่ต้องมาหาหมอแล้วสินะ” เจอไม้นี้หมอเลยค้อนกลับมาวงใหญ่
“ก็ตามใจคุณโอชโช่เถอะ”
“เออ วันนี้ว่าจะเอาหนังสือที่ทำมาให้หมออ่านแล้วเชียว” รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนหมอจะงอนจริง “พอดีลืม” หมอยิ้มแล้ว “ว่าแต่หมอจะมีเวลาอ่านไหมน๊า?”
“โอ๊ย ผมยังมีเวลาหนีไปดูคอนเสิร์ตเลย เออ เสาร์หน้าไม่อยู่นะ จะไปดูคอนเสิร์ต”
“คอนเสิร์ตอะไรหว่า” โอชโช่นึกไม่ออก จะมีวงร็อครุ่นเก๋ามาเวิลด์ทัวร์อีกหรือไงนะ
“เทศกาลเพลงสกาที่หัวหินไง”
“ฮ๊า!....ทีโบน!”
“อือ นั่นแหละ อิจฉาไหมล่ะ?” หมอแกล้ง
“อาทิตย์หน้าหรอ อืม... ไปเชียงใหม่ อาทิตย์ต่อไป...ก็กระบี่”
“..........”
“อาทิตย์ที่แล้ว ไปอยุธยา”
“โอ๊ยๆๆๆ พอแล้วๆ อิจฉาแล้ว” หมอร้อง
“.........” โอชโช่ไม่ว่าอะไร แค่ยักไหล่อย่างเก๋ไก๋หนึ่งที
หมายเหตุ
อ่านตอนที่ ๑๑ ได้ที่ http://mandymois.multiply.com/journal/item/94
| Start: | May 18, '08 07:00a |
กม.มุนา วต.ตตี โลโก
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
ถ้าชาวพม่าเรือนหมื่นต้องเป็นไปตามกรรม... แล้วเมื่อไหร่สัตว์โลกที่โกงชาติบ้านเมือง เผด็จการ ยุให้คนฆ่ากัน ใช้อำนาจหาผลประโยชน์ให้พวกพ้อง มันจะเป็นไปตามกรรมของมันมั่งนะ?
หลังจากหัวใจต้องเจ็บเพราะการพูดถึงใครบางคนของหมอ โอชโช่ก็จ๋อยไปมาก เจอกันใหม่ในวันนี้ก็เลยไม่อยากจะเปรี้ยว หมอว่าอะไรมาเธอก็นั่งเงียบๆ หยิ่งๆ
แต่เมื่อสายตาปราดไปเห็นลายมือขยุกขยุยบนชาร์ตของหมอเข้า ปากมันก็คันขึ้นมาเชียว
“หมอคะ นั่นลายมือหมอหรอคะ?” หมอบู๋มองตามสายตาคนไข้ “ใช่สิ” หมองง “หมอเคยอ่านลายมือตัวเองไม่ออกไหมคะ” โอชโช่ซ้ำทันที
หมอบู๋เปลี่ยนสีหน้าจากงงเป็นขำ ก่อนจะปล่อยก๊าก “บ้า ต้องอ่านออกสิ”
“ว่าแต่ ผม...น่ะ” หมอทำใช้มือทำเป็นเส้นโค้งๆ ที่แนวตีนผมของตัวเอง
...ใช่แล้ว หมอกำลังล้อระดับผมหน้าม้าสุดเต่อของเธอนั่นเอง
“คิดนานไหม?” หมอถาม
“ทะ...ทำไมต้องคิดด้วย” ตัวเองเริ่มชินกับผม จนลืมไปว่านี่เพิ่งตัดมา มันยังเต่ออยู่ โดนล้อจนได้สิ “ก็ตัดแบบนี้แล้วอยู่ได้อีกตั้งหลายเดือน” ตั้งตัวติดก็เถียงฉอดๆ ไปเลย
“เด็กคนนั้นน่ะ จำได้ไหม คนที่เดือนก่อนมาช่วยทำงานที่เคาน์เตอร์น่ะ ที่หน้าหมวยๆ แล้วใส่แว่นน่ะ..” โอชโช่กำลังงงว่าหมอจะเปลี่ยนเรื่องเป็นอะไร แต่ก็พยักหน้าหงึกๆ ไปเพราะจำน้องหมวยคนนั้นได้ “เค้าก็ตัดผมหน้าม้าสั้นๆ แบบนี้เหมือนกันนะ” หมอพูด
“นั่นไง เห็นไหม ใครๆ เค้าก็ตัด”
“แต่ว่า.. นั่นเค้าเด็กไง แต่อย่างคุณโอชโช่เนี่ย.....” ว่าแล้วก็พลิกชาร์ตไปที่หน้าแรก กวาดตามองไปที่อายุคนไข้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด หมอใจร้ายยยยยยยย!” คนไข้ร้องเสียงแหลม
แต่หมอบู๋หัวเราะเสียงดังอย่างถูกใจ
คิว: หวัดดีเจ้
โอชโช่: คิดถึงกันมั่งไหม
คิว: ...ถามอีกแล้ว
โอชโช่: ก็ว่าไงล่ะ
คิว: ไม่บอก
โอชโช่: …….
คิว: แล้ว นี่เจ้จะไปอโยธยากะใครอะ
โอชโช่: ไม่บอก
คิว: กะใครหว่า
โอชโช่: ไม่คิดถึงกันแล้วทำไมอยากรู้นัก
คิว:…
โอชโช่: (ฮ่าฮ่าฮ่า-สะใจว๊อย!!!)
