| Rating: | ★★★★ |
| Category: | Books |
| Genre: | Other |
| Author: | สายฝน ทากาโอกะ |
อาทิตย์ที่แล้ว ก่อนได้ยินข่าวที่ทำให้ไม่สบายใจไปอีกหลายวัน ฉันกำลังเพลินกับ "โตเกียวจิน ความสุขรายวันของคนคลานช้า" แล้วก็กำลังนึกรักคนเขียน สายฝน ทากาโอกะ ซึ่งไปใช้ชีวิตที่ญี่ปุ่นนาน 20 ปีแล้ว เริ่มต้นที่เกียวโต แล้วก็ย้ายเข้ามาอยู่เมืองใหญ่ที่แสนจะวุ่นวายอย่างโตเกียว
ครึ่งชีวิตในญี่ปุ่น เธอเติบโตจากการเป็นนักเรียน ผ่านช่วงวุ่นๆ ของการเป็นพนักงานบริษัทกราฟิกดีไซน์ ชีิวิตที่รีบเร่งกับการแข่งขันจนกลายเป็นนิสัย เมื่อเจ้าตัวนึกได้จึงลองปรับสปีดมาคลานช้าๆ เหมือนหอยทากที่ลูกชายเก็บมาเลี้ยงบ้าง
การเดินช้าทำให้สายฝนได้ชื่นชมกับวิวสองข้างทางที่ไม่เคยสังเกตเห็นจากสปีดของรถด่วน เธอค้นพบสถานที่สุดพิเศษส่วนตัว อาจไม่ใช่สถานที่ที่ใครๆ รู้จัก แต่ก็อบอุ่น และมีเสน่ห์เหลือหลาย จากนั้น ด้วยความสามารถในการเล่า เธอก็ถ่ายทอดความทรงจำแสนงามของสถานที่และฤดูกาลต่างๆ ในโตเกียวเป็นภาพถ่าย ภาพวาด และถ้อยคำ ให้เราได้สัมผัสถึงอย่างแสนจะอิ่มเอมและอิจฉา
อดไม่ได้ที่จะนึกอยากมีโอกาสไปคลานช้าๆ ที่โตเกียวแบบสายฝน คลานไปอย่างประณีต ทำความรู้จักกับโตเกียวด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้า ไม่ปล่อยให้มีรายละเอียดอื่นใดหลุดรอดสายตา และได้ไปเยี่ยมเยือนมุมพิเศษของเธอสักครั้ง ....แต่โตเกียวและญี่ปุ่นคงจะเปลี่ยนไปจากที่สายฝนเล่าตั้งแต่แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในบ่ายวันศุกร์ที่ 11 มีนาคม 2554 แล้วกระมัง
ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะช่วยอย่างไร
แค่อยากให้ซากุระบานไวๆ จะได้เป็นกำลังใจให้คนญี่ปุ่นลุกขึ้นสู้ชีวิตใหม่อีกครั้งในเร็ววันนี้
หมายเหตุ:
-ระหว่างอ่าน "โตเกียวจินฯ" สายฝน ทากาโอกะ ทำให้ฉันนึกถึง "จักรวาลในสวนดอกไม้" งานเขียนถึงต้นไม้ใบหญ้าของ คำ ผกา ในอวตารของ ฮิมิโตะ ณ เกียวโต (http://mandymois.multiply.com/reviews/item/134) อวตารที่ฉันรักมาก แต่เชื่อไหม ตอนนี้ฉันรัก สายฝน (และอยากได้พี่สาวแบบนี้) ยิ่งกว่ารักฮิมิโตะฯ เสียอีก
-เป็นผู้หญิงเต็มตัวนี่ช่างมีเสน่ห์ น่าหลงใหลเสียจริง
-ประทับใจมากกับเรื่องราวของช้าง ฮานาโกะซัง (ตอนนี้เรียกน้ำตาได้เลย)
-ก่อนอ่าน ฉันไม่เคยนึกรักเมืองโตเกียวอะไรนัก แต่อ่านแล้วอยากเห็นต้นแปะก๊วยสีทองเต็มเมืองโตเกียวจัง
-อยากไปชมดอกไม้ไฟที่เรนโบว์ บริดจ์ ด้วยซี
-ดังโหงะ ดังโหงะ อยากกินดังโหงะ โมจิอุ่นๆ อยากสูดโซบะในวันข้ามปี อยากทำการ์ดอวยพรปีใหม่
-ถ้าจะให้ไปอยู่ญี่ปุ่น ฉันไปนะ ไม่กลัว
-มีความเห็นว่าปกหนังสือเล่มนี้ไม่สวยเท่ารูปข้างในนะ
หวังว่าสายฝนและครอบครัว รวมทั้งเพื่อนๆ จะปลอดภัยดี
ตอบลบเมื่อคืนนั่งอ่านถึงตอนที่สายฝนเล่าว่าแมนชั่นของตัวเองอยู่ไกลออกมาจากโตเกียวประมาณนึงก็รู้สึกห่วงเขาเหมือนกัน
ตอบลบเออหนอ...ตัวหนังสือสร้างความผูกพันกันได้ถึงเพียงนี้...
ว่าแล้วก็ไปค้น Blog ของสายฝนและโพสถามไถ่ไป ...และรอคอยให้เขามาตอบว่าเขาสบายดี
เจอแล้วบอกด้วยนะโม่
ตอบลบhttp://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=watashi&month=02-2011&date=24&group=6&gblog=54
ตอบลบblog นี้จ้ะม้อย
จำเค้าได้จากสรรพนาม "สมาชิกในบ้าน" อิอิ
ตอบลบน่าจะมีคนเขียนเรื่องแบบนี้ที่มีวิวเป็นกรุงเทพบ้างนะ
ตอบลบม้อย..ไม่สนเหรอ???
ถ้าเขียนแล้วพี่จี้จะพิมพ์ให้?
ตอบลบอิอิ
(เราว่าเรามีมุมพิเศษส่วนตัวในบางกอกเยอะเหมือนกันนะ)
ตอบลบนี่ๆ ฟ้องพี่จี้หน่อย
กี๊โทรไปศรีวรา จะเอานังเหมียวไปฝาก ที่จริงไม่ได้โทรครั้งแรกนะ เกริ่นตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว
แต่เค้าเพิ่งบอกเราว่าห้องแมวปิด (ปิดทำอะไรสักอย่างนี่แหละ) ...ลมแทบจับ
ดีนะ ที่เป็นคนขี้กังวล เลยโทรไปจองก่อน ไม่ใช่อุ้มไปวันนี้เลย
ตอบลบเคยหยิบเล่มนี้เหมือนกัน แต่ ยังไม่ได้ซื้อ เพราะซื้อมาก็ยังไม่ได้อ่าน
เดี่ยวไว้ลองเอามาอ่านดูสักที
วันหลังมารพ.บ้านสวยหน้าออฟฟิศพี่จี้ก็ได้จ้ะ ^.^
ตอบลบจะหาที่จัดพิมพ์ให้อย่างด่วน ^.^
ตอบลบอ่านแล้วอิ่ม เหมือนของหวานที่ไม่หวานแสบคอ แล้วก็มีกลิ่น "หอมหวาน" อีกต่างหาก
ตอบลบชอบตอนดอก morning glory ที่ลูกชายคุณสายฝนทำการ์ดไปขอบคุณคุณลุงผู้แบ่งปันพันธุ์ดอกไม้ .. เป็นเรื่องธรรมดาที่งดงามจริง ๆ นะคะ
อืมม์ น่ารักมาก
ตอบลบตอนอ่านจอมอน้องอากิถึงแก่น้ำตาซึมไปเลย
ได้เห็นหนังสือเล่มนี้แล้วครับ
ตอบลบตอนนี้ผมเริ่มมีเวลาว่างแล้วนิดหน่อย หลังผ่านสัปดาห์นรกมาได้
กะว่าจะซื้อมาอ่านเร็วๆ นี้ครับ
ดีจัง คลานช้าๆ
ตอบลบขอให้กำลังใจที่นั่นด้วยคน
@พี่ป๊อก ยินดีกับชีวิตใหม่ของพี่นะคะ
ตอบลบใกล้งานหนังสือแล้ว ค่อยแวะไปสอยหนังสือดีๆ ที่เอามาลดราคากันเนอะ
^_^
นั่นแหละ.. แต่ปีนี้ ผมกะจะบังคับตัวเองให้ซื้อหนังสือเฉพาะเล่มที่จะอ่านจริงๆ ส่วนเล่มที่จะซื้อมาเก็บค่อยว่ากันทีหลัง
ตอบลบคงเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่หอมหวานของโตเกียว
ตอบลบพี่โอกำลังอ่านอยู่จ้ะ ; )
ตอบลบ:)
ตอบลบ