วันจันทร์ที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2550

New Hope for New Year of Life


สวัดดีปีชวด!

ไม่ว่าจะรอคอยหรือไม่รอคอย ตราบเท่าที่ยังไม่ตายหรือเสียสติไปเสียก่อน ปีใหม่ก็จะมาเยือนเสมอ
ทุกครั้งที่ใกล้ถึงปีใหม่ คนส่วนใหญ่ก็จะมีความหวังใหม่ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปีนี้ ที่เราเพิ่งเสร็จการเลือกตั้งครั้งที่สำคัญมากๆ ไปไม่ถึง 2 อาทิตย์

แต่ช่างแม่_เหอะ
เรื่องบางเรื่องมันใหญ่โตเกินตัว เกินหวัง
เอาตัวให้รอดก่อนดีกว่า

ในโอกาสที่วันนี้เป็นวันแรกของปี ดิฉันขอเขียนคำบางคำไว้เตือนใจตัวเองหน่อยละกัน

ลด-ละ: น้ำหนักส่วนเกิน (มีมากไม่เห็นมีประโยชน์) อาหารขยะ อาหารไม่มีสาระ ความใจร้อน ขี้วีน ความหงุดหงิด ขี้รำคาญเพื่อนมนุษย์ ซึ่งก็รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีใครได้อย่างใจเรา การนอนกลางวัน (เพราะมันไม่ได้ช่วยให้ได้พักผ่อนมากขึ้น แถมยังทำให้ฝันกลางวันอีกด้วย) และแน่นอนที่สุด ความขี้เกียจ (เหลือเวลาไม่มาก อะไรควรทำ ต้องรีบลงมือทำแล้ว)

เลิก: เลิกกินหมู ไก่ (แม้จะเลิฟเบคอนสุดๆ) หันมาเริ่มกิน Pescovegetarian อย่างที่ตั้งใจไว้ให้มันจริงจังเสียที (อนุญาตให้ตัวเองกินน้ำต้มกระดูกหมูได้ละกัน จะได้ไม่อดตายหรืออ้วนบานไปกับแป้งเสียก่อนเกิดผล) เลิกเด็ดขาดกับอาหารที่มาในโฟม ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ใครไม่รู้จักเลี่ยงใช้โฟมชั้นก็จะเลิกคบมันผู้นั้นด้วย ในฐานะที่เป็นคนไร้สมอง ขาดวิชั่น แล้วก็จะเลิกผัดวันประกันพรุ่งเสียที อะไรที่ควรทำวันนี้ก็จะทำวันนี้ (เผื่อวันพรุ่งนี้ไม่ได้ทำจะได้ไม่เสียคน-อันนี้หมายถึงงานฝิ่นโดยเฉพาะ)

เริ่ม: เริ่มเล่นโยคะอย่างจริงจัง ไม่หวังให้สวยฟิตเท่าป้าจิ๊ แต่เพราะรู้ว่าโยคะช่วยหลายอย่าง ทั้งสมาธิ การหายใจ ช่วยแก้เมื่อย นอกจากนี้ยังช่วยให้กระดูกสันหลังตรง บ้าแบกฟางมาตลอดชีวิตแล้ว ไม่อยากแก่ไปปวดหลังไปเพราะกระดูดสันหลังคด (แอบหวังลมๆ แล้งๆ ด้วยว่าโยคะจะช่วยกระชับ+เพิ่มความแข็งแรงให้กล้ามเนื้อซึ่งอาจจะช่วยให้เซลลูไลต์หายไปได้บ้าง) ถ้าเป็นไปได้อยากสมัครสมาชิกฟิตเนส เพราะว่าอยากวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง ก่อนที่ไขข้อจะเสื่อมจนวิ่งไม่ได้ (อย่าบอกให้วิ่งแถวบ้าน เพราะไม่อยากได้ผัวที่ไม่ได้เลือก) เริ่มหางานใหม่ เพื่อชีวิตหญิงใหญ่ที่ไฉไลขึ้น เริ่มขยันท่องศัพท์และอ่านตำรับตำราภาษาญี่ปุ่นอย่างจริงจัง (ถ้าไม่จริงจังจะเสียตังค์+เวลาไปเรียนหาหอกไรฟะ เด็กญี่ปุ่นหนุ่มๆ หล่อๆ มันก็ไม่มาเป็นครูกันซักหน่อย) เริ่ม Keep in Touch กับบุคคลในชีวิตมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นแม่ น้า ป้า น้องๆ รวมถึงเพื่อนทั้งใกล้และไกล และแฟนเก่าบางคน

แค่นี้แหละ ไม่หวังมาก ไม่หวังสวยหรู
ทำเท่าที่หวังก็พอใจแล้ว

อะไรที่ทำได้เกินกว่าที่หวังถือเป็นกำไรละกัน

รูปที่เพื่อนถ่ายให้


นี่เพิ่งออกมาจากทีลอซู คนนั่งข้างได้ผมสีน้ำตาลเชสนัทเหมือนไปทำสี แต่ไม่ใช่หรอก มันคือฝุ่นตะหาก
ดิฉันนั่งหน้าเลยยังดำดีสีไม่ตก เราแวะจุดแรกเพื่อหาแบตเตอรี่ AA ใส่กล้อง(ของตูเอง)แต่ไม่มี รูปนี้ พี่ผึ้งเลยถ่ายให้ รูปจริงหาไม่เจอ เจอแต่รูปที่ย่อแล้ว และเอามาทำสีใหม่
โทดทีนะ

เพื่อนที่คบไม่ค่อยเป็นคนช่างถ่ายรูป
ดิฉันก็เลยมีรูปพอร์เทรตน้อยมาก
รูปที่ประทับใจยิ่งมีน้อยลงไปอีก
ต้องขอบคุณเพื่อนเหล่านี้นะ ที่ช่วยถ่ายรูปสวยๆ ให้

Ray of Light


ทะมึนในโหมด Contrast
วันเสาร์ที่ 17 พฤศจิกายน 2550

วันเสาร์ที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2550

รับปีใหม่ ไหว้พระ 3 วัด (...ก็เหนื่อยแล้ว)


ข้างในไม่อนุญาตให้ถ่ายภาพ
เลยต้องถ่ายจากตรงนี้
ดูคนซิ
น้อยซะเมื่อไหร่

อยู่กรุงเทพฯมาสิบกว่าปี ยังไม่เคยเข้าไปกราบพระแก้วมรกตใกล้ๆ (อายจัง) วันหยุดปีใหม่เลยถือโอกาส ชวนพ้อนจังเข้าวัดพระแก้ว พ้อนแนะให้ไปแต่เช้า แดดจะได้ไม่ร้อน คนจะได้ไม่มาก
เตรียมตัวมาอย่างดี ลงทุนนุ่งกระโปรงเพื่อความสุภาพ ที่ไหนได้ เสื้อ(มีปก)ที่สวมมา ถูกตัดสินว่าเป็นเสื้อแขนกุด ก็เลยต้องไปยืมเสื้อเชิ้ตเหลืองมาสวมทับ
เปลี่ยนลุคกลายเป็นสาวย้อนยุคไปซะงั้น
ตกบ่ายไปกินข้าวเที่ยงที่โกปี๊เฮี๊ยะไถ่กี่ ข้างศาลาว่าการ กทม. พี่หม่อมตามมาสมทบ เลยได้เข้าวัดสุทัศน์ไปกราบนมัสการหลวงพี่โพด ก่อนหน้านั้นเลยได้กราบหลวงพ่อวัดสุทัศน์กันก่อน
ตกเย็น ช่างภาพประจำตัวพี่หม่อมตามมาสมทบ สามอนงค์ (ไม่แน่ใจถ้าจะเรียกสามสาว) เดินตามต้อยๆ ผ่านวัดเทพธิดา (สวยมาก-จะกลับไปชมอีก) ปีนขึ้นเจดีย์ภูเขาทอง (เป็นครั้งแรกอีกเช่นกัน) ไปกราบพระบรมสารีริกธาตุ แถมท้ายด้วยวิวสุดสวยบนนั้น แถมได้รูปหมู่สุดจ๊าบกลับมาตั้งหลายรูป

มีบุญจริงๆ วันเดียวไหว้พระไป 3 วัดแล้ว เหลืออีก 6 เอง (นะพ้อน)

ป.ล. ชมภาพเพิ่มเติมในอัลบั้มของพี่หม่อมได้ที่ http://anomania.multiply.com/photos/album/4
และของพ้อนจัง ที่ http://domthepon.multiply.com/photos/album/64 นะจ๊า

สบตาฉันสักหน่อย


ปกติทหารพิทักษ์พระที่นั่งจักรีมหาปราสาท ในพระบรมหาราชวังยืนนิ่งมาก จะถูกนักท่องเที่ยวกระหน่ำแฟลชใว่ขนาดไหนไม่มีหวั่นไหว
ยืนตัวตรง มองไปข้างหน้าตลอดเวลา
แต่เมื่อฉันไปยืนถ่ายรูปคู่
ไฉนดวงตาของคุณจึงเฉไฉไปทางอื่น

ไม่สบตาไม่ว่า
แต่ทำไมต้องเมินกันด้วยละคุณขา??

วันพฤหัสบดีที่ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2550

สารพันเหตุผลที่คนเราเป็นโสด


เนื่องมาจากฟอร์เวิร์ดเมล์ที่ได้รับทำให้หัวร่อกิ๊กในยามหดหู่ส่งท้ายปี
ไม่อยากขำอยู่คนเดียวเลยก๊อป Flowchart นี้มาให้ดูกันโดยถ้วนทั่ว
กับขอพะคำถามถึงคนโสดหนีบไปอีกข้อ
ใครมีเหตุผลของความเป็นโสดแตกต่างไปจากนี้บ้าง?
คิคิ

วันอังคารที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2550

พระจันทร์ข้างบ้าน

จันทร์เจ้าเอ๋ย    จะไม่ขอข้าวแกงแหวนใด
ไม่ใส่ใจ   ไม่ขอวอนจากดวงจันทร์
แม้..ขอจันทร์ ได้ดังฝันอย่างนั้นได้จริง
มีสิ่งเดียว   ที่คิดจะอยากขอจันทร์

จะขอ...
ให้ประเทศไทยมีนายกรัฐมนตรีชื่ออภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ
จะได้อยู่ได้โดยไม่ต้องอับอายชาวโลก
เพราะมีนายกรัฐมนตรีปากเสีย วิสัยทัศน์ห่วย

สาธุ  ขออย่าให้ความหวังว่าการเลือกตั้งจะนำพามาซึ่งสิ่งดีีๆ ของคนไทยทั้งประเทศ ความหวังทีู่บริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนรัศมีจันทร์วันเพ็ญ ต้องโดนแทะทำลาย ถูกกระทำย่ำยีโดยราหูทางการเมืองเลย

เจ้าประคู๊น!





หมายเหตุ พบพระจันทร์ดวงนี้ลอยขึ้นที่ข้างบ้านในคืนวันคริสมาสต์อีฟ มันช่างสวย ใส เด้ง แล้วก็กลมบ๊อง ดูไร้เดียงสา (แต่กล้องป๊อปแป๊กถ่ายมาได้เท่าที่เห็นนี่แหละหนา)

วันจันทร์ที่ 24 ธันวาคม พ.ศ. 2550

Back Home


กรุงเทพ-สุไหงโกลก คันที่ 12
ซื้อตั๋วช้าอย่าเรื่องมาก
นั่งชั้น 2 พัดลม ดีกว่านั่งชั้น 3 นะยะ

ตั้งชื่อเหมือนอัลบั้มของ Eric Clapton แต่เดี๊ยนไม่ได้กลับบ้านด้วยรถเกรย์ฮาวนด์ หากเป็นรถไฟสาย กรุงเทพ-สุไหงโกลก ขบวนรถที่น่าสงสาร ไม่เพียงเพราะโดนวางระเบิดบ่อย แต่ยังเพราะมีหัวรถจักรสุขภาพไม่แข็งแรง ออกจากบางซื่อไม่ทันถึงบางซ่อนก็แป๊กเสียแล้ว
ผู้โดยสารทั้งฝรั่งทั้งไทยต้องจำใจหยุดนิ่ง รอหัวรถจักรใหม่วิ่งมาเปลี่ยนถึง 2 รอบ สิริรวมเสียเวลาไป 2 ชั่วโมง
ดีที่หัวรถจักรใหม่แข็งขัน วิ่งทำเวลาได้เท่าที่จะหลบรถขบวนอื่นได้ ออกจากกรุงเทพบ่ายโมง (กว่าๆ -เลทตั้งแต่ออก) ถึงปลายทางที่สุราษฎร์ธานีเวลาตีหนึ่งครึ่ง ช้าไปชั่วโมงครึ่ง
น่าสงสารคุณน้องขี้เม้าท์ที่นั่งข้างๆ เพราะกว่าเธอจะถึงสุไหงโกลก ไม่รู้จะเกินบ่ายโมงของวันรุ่นขึ้น (รวมเวลาเดินทางมากกว่า 24 ชั่วโมง!!!) หรือเปล่า

บ้านน้อยของน้องก๊องกี้

http://cid-a2fdc1f524936fa1.spaces.live.com/
ไปเยี่ยมชมบ้านก๊องกันหน่อยนะพวกเรา!

วันศุกร์ที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2550

เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 2 คนพูดเข้าใจกับคนพูดไม่เข้าใจ

ปลายปีแล้วสินะ...

จากที่คิดว่าจะหนาวสุดๆ ไปเลย ก็ไม่เห็นจะหนาวอย่างที่คิด
แม้แต่อากาศที่เห็นแนวมาแน่ๆ เป็นแช่แป้งยังไม่เป็นอย่างที่คิด แล้วนับประสาอะไรกับเรื่องอื่นๆ
แม้แต่คนที่คิดว่าจากไปแน่นอนแล้ว คงไม่กลับมาอีกแล้ว
อยู่ดีๆ เขากบอกว่าจะกลับมา

เมื่อสามวันก่อนมีเบอร์ลึกลับโทรเข้ามาที่คุณมาโนช (ชื่อมือถือที่ผู้หญิงคนนี้ตั้งตามชื่อนักจัดรายการคนโปรด) สงสัยก็สงสัย แต่ก็รับสาย เพราะคิดว่าอาจเป็นหนุ่มๆ โทรมาจีบ
ทว่า เรื่องไม่เป็นอย่างที่คิดตามเคย เพราะคนที่โทรมา คือคนเคยชิดใกล้ แต่ไม่เคยรู้ใจ
เขาบอกว่าเขาจะมาหาวันเสาร์ เพื่อที่จะไปเลือกตั้งพร้อมกันในวันอาทิตย์
โอชโช่วางสายอย่างงงๆ เพราะไม่แน่ใจว่าเป็นการกลับมาที่น่าเวลคัมหรือไม่

ด้วยรู้อยู่มาตลอด ว่าเธอและเขามีสิ่งหนึ่งที่เข้ากันได้ แต่ก็มีอีกหลายสรรพสิ่ง ที่เข้ากันไม่ได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปัญหาในการปรับจูนคลื่นรับ-ส่งให้ตรงกัน และ...อุดมการณ์ทางการเมือง!!!

และแม้ว่าสำหรับโอชโช่ในโมเมนท์นี้ ความรัก จะเป็นดังน้ำสิงห์กลางทะเลทราย
แต่เธอก็ได้เรียนรู้แล้วนี่นาว่า ความรักในยามแล้งนั้นอันตรายนัก โดยเฉพาะรักกับชายคนนี้
ถ้าผลีผลามดื่มโดยไม่ดูตาม้าตาเรือก็คงไม่แคล้วต้องสูญเสียน้ำในร่างกายเพราะรักเป็นพิษอีก

แต่ถึงใจหนึ่งจะรู้อยู่แก่ใจ แต่อีกใจก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ารสแห่งรักช่างเย้ายวน ชวนให้เสียศูนย์ จนเกิดอาการเบลอ งงๆ ไม่รู้จะตอบรับหรือไม่รับดี

ก่อนจะถึงวันเสาร์ ที่เขาบอกจะมา ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป
'วันหยุดปีใหม่ใกล้เข้ามาแล้ว แต่เราคงจะไม่ได้ไปไหน ถ้าไม่มีตั๋ว' ความคิดนี้ถีบให้โอชโช่จังตื่นจากฝันเบลอๆ และเริ่มวางแผนการเดินทางกลับบ้านนอก เธอกระวีกระวาดไปหาตั๋วรถไฟ เครียดกับที่นั่งที่ถูกซื้อไปจนเกือบหมด แต่โชคยังดีที่หัวหน้าได้พลั้งอนุญาตให้ใช้วันลาพักร้อนที่เหลืออยู่(บานเลย)เดินทางกลับบ้านไปก่อนที่ชาวบ้านเค้าจะไปกัน

จากนั้น โอชโช่ก็นึกถึงหมอบู๋ขึ้นมา
จริงสิ ถ้ากลับบ้าน เราก็จะไม่ได้ไปตามหมอนัด แล้วจะเอายังไงดีนะ ถ้าไปหาหลังปีใหม่ แล้วแผนที่จะทำเนียนเอาหนังสือไปให้หมออ่านช่วงวันหยุดปีใหม่ล่ะ จะทำไง
เครียด เครียด เครียด

ปิ๊ง! เอาล่ะ ไปมันวันนี้เลย วันศุกร์หน้า ถ้ามีใครชวนไปไหนที่ถูกใจก็จะได้หนีตามเขาไป ไม่ต้องห่วงไปหาหมอ 
...
"หวัดดีค่า" คุณน้องมือเบาที่เฝ้าอยู่หน้าร้านมองอย่างงงๆ-ก็แน่ละ เมื่อตอนเย็น เจ้คนนี้เพิ่งโทรมากำชับว่าหมอเปิดร้านถึงวันไหน มาวันไหนบ้าง  แล้วก็บอกว่าจะมาหาหมอวันศุกร์หน้านี่นา-แต่น้องเค้าก็ต้อนรับขับสู้ด้วยอัธยาศัยเดิม ก่อนจะส่งเข้าห้องหมอต่อจากคนไข้สาวที่เพิ่งเดินออกมา

หมอดูเหนื่อยๆ นะวันนี้ โอชโชจังเห็นดังนั้นก็เริ่มชวนหมอคุย จะได้ลืมเรื่องที่ทำให้หมอดูเหนื่อย

"วันก่อนไปสัมภาษณ์หมอคน... มาค่ะ คนที่ดังๆ ใครอยากสวยก็ต้องไปหาน่ะค่ะ"
"แล้วเป็นยังไงล่ะ" หมอถามยิ้มๆ ทำให้โอชโช่ต้องแอบคิดนิดนึงว่าจะตอบไงให้ถูกใจหมอ
"ก็...ดูเป็นผู้หญิงที่เก่ง(และมั่น)จนน่ากลัว ไม่รู้ว่าทำงานมากอย่างนั้นแล้วหมอจะดูแลครอบครัวยังไงน่ะค่ะ"
"นั่นไง ใครว่าเป็นหมอแล้วจะสบาย" หมอบู๋ได้ทีก็โอดเลย
"วันๆ ต้องเจอคนไข้ร้อยแปด แล้วคนแต่ละคนก็มีปัญหาของตัวเองใช่ไหม แต่เราก็ต้องทำหน้าชื่น ฟังปัญหาของคนอื่น" โห หมออัดอั้นตันใจนะเนี่ย "แล้วก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นคนที่พูดเข้าใจเหมือนอย่างนี้"  โอ.. นั่นหมอบุ้ยปากมาทางโอชโช่หรอคะ? "เวลาต้องอธิบายวิธีทายาให้คนไม่เข้าใจฟังนะ เหนื๊อย-เหนื่อย"
....(เขินจัง)...
"แต่ว่า หมอก็เลือกชีวิตได้ไม่ใช่หรอคะ?"
"ถ้าไม่เป็นหมอแล้วผมจะไปเป็นอะไรดีล่ะ?" หมอย้อนถามยิ้มๆ
"ไม่ใช่อย่างนั้น แค่หมายถึงว่า หมอจะทำงานน้อยกว่านี้ก็ได้นี่"
"ถ้าไม่ทำงานมากๆ แล้วจะเอาสตางค์ที่ไหนไปผ่อนบ้าน ไปผ่อนรถละ เป็นหมอขึ้นรถเมล์คนเค้ารับไม่ได้หรอกนะ" ที่จริงใจความมันขมขื่นนะ แต่หมอบู๋เล่าปนเสียงหัวเราะ เหมือนว่ามันเป็นมุกฮาๆ ของพวกหมออย่างนั้นแหละ

"เอ่อ หมอคะ ที่ว่าจะไปปายน่ะ หมอมีที่พักหรือยัง?" โอชโช่เห็นท่าไม่ดี เลยเปลี่ยนเรื่องซะเลย
"ทำไม มีที่จะแนะนำหรอ?"
"เอ่อ ก็เคยไปนะคะ เป็นเกสต์เฮ้าส์ติดน้ำปาย ตอนเช้าๆ พระอาทิตย์จะขึ้นที่ฝั่งตรงข้ามแม่น้ำ มองไปจะเห็นภูเขาสลับซับซ้อนเป็นฉากหลัง ถ้าถ่ายรูป รูปก็จะดูมีความลึกเพราะมีหมอเรี่ยอยู่ตามภูเขาที่อยู่ไกลออกไป แล้วก็จะมองเห็นแสงอาทิตย์สะท้อนเป็นเงาอยู่ในแม่น้ำด้วย.." โอชโช่จังจ้อจนหมอบู๋แทบจะฝันตาม
"เนี่ยนะ จะไปเที่ยวที่แบบนี้ก็ต้องไปกับคนที่ลุยกับเราได้เนอะ" หมอพูดเหมือนคนใจลอย ซึ่งโอชโช่ไม่กล้าคิดว่าหมอพูดถึงตัวเอง "เช่าจักรยานขี่เที่ยวด้วยกันได้..."

ฟังถึงตอนนี้แล้วก็เข้าใจแล้วว่าหมอไม่ได้หมายถึงตัวเอง แต่คงนึกถึงคนที่ไม่สนุก หรืออาจจะไม่สะดวกที่จะไปเที่ยวแบบนั้นกับหมอ ทำให้โอชโช่รู้สึกเห็นใจหมอบู๋มาก จึงปลอบใจด้วยน้ำเสียงเห็นใจคู่สนทนาสุดๆ
"แหม๋หมอ... เราก็ลุยเท่าที่เราจะสะดวกซิคะ" ถ้าไม่ทำอย่างนี้คงไม่ได้ไปเที่ยวกับครอบครัวหรอกนะ

(อันนี้แค่คิดอยู่ในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา)

"เอ่อ หมอ หมออ่านหนังสือไหมคะ" เป็นคำถามเพื่อเก็บข้อมูลสำหรับแผนการที่คิดไว้

"อ่านนิดหน่อยครับ"
"เคยอ่านพันธุ์หมาบ้าไหมคะ?" ถามงุบงิบเพราะออกจะอาย
"พันธุ์หมาบ้า ชาติ กอบจิตติน่ะหรอ" โอ้ พระเจ้า! หมอรู้จักน้าชาติด้วย "เคยอ่านตอนเด็กๆ เด็กมากๆ เลย จำเรื่องไม่ได้แล้ว เรื่องมันเล่าว่าไงนะ"
"เด็กหรอคะ? เด็กแค่ไหนคะ?" โอชโช่ถามเสียงหลงด้วยความตะลึง หมอบู๋อ่านพันธุ์หมาบ้าตอนเด็กๆ!!
"ก็" หมอทำท่านึก "ตอนเป็นนักศึกษาแพทย์น่ะ" อย่างนี้ไม่เรียกว่า 'อ่านนิดหน่อย' มั๊งคะหมอ???
โอ้ ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ใจเต้นเแรง

'ตาแหลมจริงๆ เลยชั้น นักเรียนหมอที่อ่านพันธุ์หมาบ้า-นี่มัน..ชายในดวงใจชัดๆ!!!'
โอชโช่จังนึกใจใน ก่อนจะเตือนตัวเองให้ตั้งสติ ไม่เป็นลมหรือทำอะไรทุเรศๆ ออกไปด้วยความยินดี



เรานะเรา ทำไมคนที่มีถึงไม่ถูกใจ
คนที่ถูกใจก็ดันมีคนอื่นไป(ตั้งนาน)แล้ว

โอชโช่จังเดินใจลอยไร้จุดหมายอยู่ในห้างใหญ่ อาการนี้จะเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติในทันทีที่ก้าวออกจากคลินิกหมอ วันเสาร์ใกล้เข้ามาแล้ว จะเอายังไงกับชีวิตก็ตัดสินใจเสียที


"แต่ว่า หมอก็เลือกชีวิตได้ไม่ใช่หรอคะ?"
เราเองที่ถามหมอไปอย่างนี้ ใช่สิ ใครๆ ก็เลือกชีวิตของตัวเองได้ทั้งนั้น!
คิดแล้วเธฮก็ควานหยิบคุณมาโนชออกมา แล้วใช้เวลาไม่นานนักในการสื่อสารกับคนปลายสาย
"วันเสาร์นี้น่ะ.."
"อืมม์"
"อย่ามาเลยนะ"
"...ทำไมล่ะ?"
"ก็แค่ไม่อยากเริ่มต้นใหม่" โอชโช่หมายถึง ไม่อยากเริ่มต้นเสียใจอีกครั้ง แต่เธอขี้เกียจพูดยาวๆ แม้จะเชื่อว่าพูดแค่นี้เขาไม่เข้าใจหรอกก็ตาม
"หรือว่า" เขาเริ่มสงสัย "ไม่อยากให้ไปเพราะมีคนอยู่ด้วย?"
"มีคนอยู่ด้วยหรือไม่มีคนอยู่ด้วยมันไม่ใช่ประเด็นหรอก"
"...อืมม์ เข้าใจแล้ว" เขาว่าอย่างนั้น
"งั้น.. แค่นี้นะ"

เพียงแค่นั้น คุณมาโนชก็ได้ทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์แล้ว

Flickr: Photos from pruet

http://flickr.com/photos/pruet/
รูปเล่าเรื่องชีวิตไกลบ้านของพี่พรึด(ผู้ปฏิเสธว่าไม่คิดถึงบ้าน)
เห็นแล้วจะอยากให้พี่พรึดกลับมาเร็วๆ แล้วทำอะไรให้เรากินหน่อย

วันอังคารที่ 18 ธันวาคม พ.ศ. 2550

ยามเช้าที่แจ่มใส กับคนไทยรักในหลวง


ถ้ามีเวลามากๆ อยากไล่อ่านทุกอันเลย

เช้าวันจันทร์ (ไม่เช้าเท่าไหร่หรอก 10 โมงแล้ว) อากาศแจ่มใส เดินเขย่งเก็งก็อยบนส้นสูงสามนิ้วครึ่งจากสถานีสยามไปเซ็นทรัลเวิลด์
บรรยากาศรอบข้างแจ่มใส แดดหน้าหนาวถ่ายรูปสวย
เห็นเมโมน้อยๆ ที่แขวนยาวมาตั้งแต่สกายวอล์กตรงสถานีสนามกีฬาแห่งชาติ
อดไม่ได้ เลยเก็บรูปมาฝากคนไกล (ไกลสยาม-ฮิๆ)

วันจันทร์ที่ 17 ธันวาคม พ.ศ. 2550

FULL VERSION: เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 1 รักนี้..แม้เจ็บก็ยอม

ตอนที่ 1

รักนี้..แม้เจ็บก็ยอม

 

ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก

"หวัดดีค่า" โอชโช่จังกล่าวขณะออกแรงดันประตูคลินิกของหมอบู๋ ด้วยแก้มสีชมพูจากความตื่นเต้นซึ่งซ่อนอยู่อย่างมิดชิดภายใต้สีผิวสีเดียวกับไก่ย่างเกรียมขนาดกำลังน่ากินของเธอ งานยุ่งๆ ทำให้วันนี้เธอมาถึงช้าที่เคย แต่เพราะว่าวันนี้คือ 1 ใน 2 วันของเดือนที่จะได้เจอหมอบู๋ ไม่ว่าจะเหนื่อยสะบักสะบอม หัวฟู หรือหน้ามันจากงานยุ่งๆ โอชโช่จังก็จะไม่ยอมผิดนัดกับหมอเด็ดขาด

"เชิญเลยจ้า" น้ำเสียงใจดีของหมอบู๋ดังมาจากห้องหลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ของคลินิกเล็กๆ แห่งนั้น

'เหมือนหมอรอเราอยู่' โอชโช่คิด พร้อมก้าวอย่างขลาดๆ ไปที่ประตูห้อง สไลด์มันออกในท่ามาดมั่นตามแบบฉบับของเธอ ไหว้หมออย่างนบนอบเหมือนทุกครั้งแล้วก็เอื้อมมือไปลากเก้าอี้ออกมาไกลตัวหมอ แล้วจึงทรุดตัวนั่ง

"นั่งไกลจัง" หมอพูดยิ้มๆ ดึงถุงมือยางดังเปรี้ยะๆ แล้วเริ่มพิศร่องรอยของสิว ไฝฝ้าบนใบหน้าของโอชโช่เหมือนเคย

"ไม่ใส่แว่นสวยกว่านะ"

กรี๊ดดดดด หมอเริ่มอีกแล้ว

"เอ่อ..ก็ไม่ค่อยชอบใส่เลนส์น่ะค่ะ" โอชโช่ไม่รู้จะพูดอะไรดี

"เข้ามาใกล้ๆ ผมหน่อยสิ"

ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก

"อืมม์.."

'เขินจัง..ทำไงดี'  โอชโช่นึก

"หมอไม่ไปเที่ยวไหนมั่งหรอ?" หมอบู๋ได้ยินคำถามแล้วก็วางปากกา จับตามาที่โอชโช่ด้วยตาเป็นประกาย แบบคนพร้อมจะเล่าเรื่องสนุก

'เข้าทางละเรา'

"ผมก็เพิ่งหนีไปเกาะช้างมานะ.. เมื่อ เมื่อไหร่น๊า" ว่าแล้วก็ไล่นิ้วไปตามปฏิทิน

"เมื่อสองอาทิตย์ก่อน ตอนที่คนบ่นว่าหมอหนีไปไหน??" โอชโช่ช่วยหมอนึก

"เออ ใช่" หมอยิ้ม

"ที่จริงผมอยากไปปาย.. ไปแบบฝรั่งเลย แบกเป้ไป" เป็นคำตอบที่ทำให้คนฟังซึ่งก็ชอบปาย (แม้จะเป็นปายกลางเดือนเมษา) เหมือนกันยิ้มได้ "งั้นหมอต้องไปหลังปีใหม่แล้วล่ะ"

"...ว่าแต่ ลูกหมอจะไหวหรอ?" กรี๊ดดดดดด ถามทำไมวะเรา

"ก็..ต้องดูก่อน ผมอาจจะไปกับเพื่อนก็ได้" มีครอบครัวแล้วยังไปเที่ยวกับเพื่อนได้เหรอ?

"เพื่อนหมอเที่ยวอย่างนี้ด้วยหรอคะ?" โอชโช่ประหลาดใจจริงๆ

"โอ๊ย คุณยังไม่รู้จักเพื่อนผม" หมอมองนำสายตาโอชโช่ไปที่กีตาร์ที่พิงอยู่ข้างห้อง "เล่นดนตรีร็อกกันมันส์มาก"

"โอว์.. เป็นหมออะไรกันบ้างหรอคะ?"

"ก็..หลายหมอครับ" หมอบู๋เริ่มรู้ตัวว่าถูกคนไข้ชวนเม้าท์เรื่อยเปื่อยก็เลยหุบยิ้มแก้มตุ่ย กลับสู่โหมดจริงจังทันที 

"มา ขอดูหน้าหน่อย"

.....

.....

....

5 วินาทีนานเหมือน 5 วัน หมอคะ ทำไมเราต้องเข้าใกล้กันมากขนาดนี้ แล้วก็นานขนาดนี้นะ?

หมอคะ ทำไมหมอถึงหน้าบานจัง?

อ๊ะ.. แต่ผิวหมอละเอียดจังนะคะ

หมอคะ แว่นหมอหนาจัง ตาสั้นเท่าไหร่หรอ อืมม์

หมอคะ ตอนเด็กๆ หน้าผากหมอเถิกน้อยกว่านี้หรือเปล่าคะ?

หมอคะ ถ้าดิฉันเบลอจนเผลอคิสหมอเข้า เหมือนตอนโต้งคิสมิว จะเป็นไรไหมคะ?

ฯลฯ

.....

 

"โอเค" เสียงหมอเรียกจินตนาการเกือบเตลิดของโอชโช่จังกลับสู่เก้าอี้ในห้องตรวจ "วันนี้ทำหน้าเหมือนเดิมนะครับ แล้วเดี๋ยวผมขอฉีดสิวสองเม็ดนี้เลยนะ มันจะได้ยุบ แล้ววันนี้จะแต้มกรดไหม?"

"ก็ แล้วแต่ดุลพินิจของหมอค่ะ"

"โอเค งั้นรอทำหน้าหน้านะครับ"

โอชโช่เดินงงๆ ออกมาจากห้องหมอ 'เกือบไปแล้วสิเรา'

'หมออยากไปปาย ทำไงดี ลองแนะนำรีสอร์ตสวยๆ ริมน้ำปาย ที่จะเห็นพระอาทิตย์ขึ้นดีไหม? จะแนะนำไงหล่ะ? เดี๋ยวเสร็จแล้วอาจเจอหมออีก แล้วลองบอกดูดีกว่า บอกว่าจะอีเมล์ชื่อกับเบอร์มาให้ดีกว่า ทีนี้ก็จะได้รู้อีเมล์หมอล่ะ ไม่ได้เบอร์ ได้อีเมล์ก่อนก็ยังดีนะ-ฮิๆๆๆๆ' โอชโช่จังของเรานอนนึกเป็นฉากๆ ระหว่างคุณน้องจัดการดูดสิวเสี้ยน ทาเอเอชเอ ฯลฯ ตามกระบวนการ

"เอาล่ะ" อ๊ะ หมอมาแล้ว "จะฉีดละนะ"

.....(#&*@>~ฅ-อยากกรี๊ดดดดดดด ดังๆ)....

"อ๊ะ ทำไมฉีดไม่เข้า วันนี้แขวนพระอะไรมาเนี่ย"

".....(กัดฟัน-น้ำตาไหลพราก)... "

"เจ็บไหมครับ"

"ถามทำไมเนี่ยหมอ" เจ็บจนอดโกรธหมอไม่ได้ "เจ็บจะตายอยู่แล้ว (ฮึ่ม!)"

ใครไม่เคยโดนฉีดสิวคงไม่รู้สินะ ว่ามันเจ็บจนยากจะบรรยายขนาดไหน

"ฮ่าๆๆๆๆ" โอชโช่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าหมอหัวเราะด้วยความชอบใจหรือสะใจ

 

เท่านั้นยังไม่พอหรอก สำหรับความเจ็บปวดที่โอชโช่จังต้องข้ามผ่าน เพียงเพื่อแลกกับการได้ใกล้ชิดหมอบู๋ เพราะหลังจากนั้นหมอก็ได้จิ้มกรดความเข้มข้นสูงแต้มลงบินจุดต่างๆ บนใบหน้าของโอชโช่จนลายพร้อยไปหมด ยังผลให้โอชโช่น้อยของเรา ทั้งเจ็บทั้งแสบ รู้สึกยิบๆ เห่อ และระบมทั่วหน้าจนแทบทนไม่ได้ และเพื่อไม่ได้ร้องกรี๊ดออกมา หรือตะโกนด่าหมอบู๋ที่รักเพราะความโกรธ โอชโช่ก็เลยกัดริมฝีปากเอาไว้จนมันห้อเลือดไปเลย

หมอบู๋นั้น หลังจนแต้มกรดจนพอใจ ก็หายออกจากห้อง เงียบเสียงไป

หรือที่จริงแล้วหมอบู๋เป็นซาดิสม์ ส่วนโอชโช่เป็นมาโซ!!!

(โอว์... compatible couple ในอุดมคติ!!!)

เมื่อโอชโช่ยันกายอันสะบักสะบอมของเธอลุกจากเตียง โซเซเดินออกมารับยากับชำระเงินที่เคาน์เตอร์ ก็พบว่าหมอบู๋ชิ่งหายไปแล้ว คุณน้องที่ทั้งปลอบให้หายเจ็บด้วยการชวนคุยเรื่องต่างๆ นานารายงานว่าหมอมีธุระ ซึ่งทำให้โอชโช่อดคิดไม่ได้

หมอรอเจอเราจริงๆเหรอเนี่ย

 

คืนวันนั้น ถ้าผู้โดยสารรถไฟฟ้าใต้ดินจากสถานีพระรามเก้า และผู้โดยสารบีทีเอสจากอโศกไปถึงอ่อนนุชพบเห็นผู้หญิงหน้าเยินๆ ตาลอยๆ เหมือนยังฝันไม่เสร็จ ก็จงรู้ไว้เถิด ว่า

เธอคือโอชโช่จังผู้ยอมเจ็บปวดเพื่อความรักนั่นเอง!

 

 

 

 

ยังไม่ลืมที่จะรัก

อ่านไทยรัฐออนไลน์วันนี้ เจอเรื่องที่ตอนแรกคิดว่าจะต้องเป็นเรื่องรักโรแมนติกแบบ Notebook แน่ๆ

ไปๆ มาๆ กลายเป็นเรื่องขำปนเปรี้ยวไปได้

จะมีใครอ่านแล้วเห็นเป็นแนวทางในการแอ๊บว่าสมองเสื่อม เลยหันไปมีคนใหม่แบบเนียนๆ มั่งไหมหนอ???

 

คนไข้อัลไซเมอร์ 'ยังไม่ลืมที่จะรัก' ไปมีกิ๊กได้ ก่อนิยายรักใหม่อลเวง

แม้ผู้ป่วยสมองเสื่อมด้วยโรค “อัลไซเมอร์” จนมีอาการลืมแทบจะทำให้จำอะไรไม่ได้ จะพรากเอาความสุขในชีวิตไปเกือบหมด ก็ยังน่าแปลกว่า ยังไม่ลืมที่จะรู้จักความรัก

ดังที่หนังสือพิมพ์ใหญ่ในสหรัฐฯ รายงานเรื่องที่อดีตผู้พิพากษาหญิงศาลสูงสหรัฐฯ นางแซนดรา เดย์ โอคอนเนอร์ ประสบเข้ากับตัวเอง เมื่อนายจอห์น สามี อายุ 77 ปี ซึ่งป่วยด้วยโรค “อัลไซเมอร์” จนสมองเสื่อม จำอะไรไม่ได้แม้กับลูกเมียตัวเอง ถูกนำไปฝากไว้ที่สถานพยาบาลแห่งหนึ่ง กลับปรากฏว่า ไปปลูกต้นรักใหม่กับเพื่อนคนไข้หญิงด้วยกัน ซึ่งก็ลืมลูกผัวของตัวเองเสียสนิทเช่นกัน ถึงกับกินอยู่ด้วยกัน ไปไหนก็จูงไม้จูงมือกันแทบไม่ห่างจากกัน แม้แต่ต่อหน้าต่อตาเมียตัวเองที่ไปเยี่ยมเยียนแท้ๆ

เรื่องรักอลเวงทำนองนี้ เพิ่งถูกฮอลลีวูดสร้างเป็นหนังเรื่อง “อเวย์ ฟรอม เฮอร์” นำแสดงโดยดาราสาวจูลี่ คริสตี้ เล่นเป็นคนไข้หญิงโรคอัลไซเมอร์ ที่ลืมลูกลืมผัวไปสิ้น แล้วไปสร้างนิยายรักหวานแหววกับเพื่อนคนไข้ในสถานพยาบาลด้วยกัน จนสามีแท้จริงของนางต้องทำใจ ยอมรับความรักใหม่ของเมียตนเอง เพื่อเห็นแก่ความสุขและความสงบของเมีย ที่ต้องตกอยู่ภายใต้พายุมรสุมของโรค

ผู้อำนวยการองค์การ “พันธมิตรผู้ดูแลครอบครัว” นายดอนนา เชมปป์ หัวหน้าองค์การผู้ให้ความช่วยเหลือคนไข้และครอบครัว ได้กล่าวอธิบายปรากฏการณ์แบบนี้ว่า “แบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก และคนไข้ก็มักจะสามารถปลูกรักใหม่ให้งอกงามขึ้นได้ จุดมุ่งหมายของเรา เราต้องการให้ผู้ที่อยู่ใต้ความดูแล ได้มีความสุข หากพวกเขามีอาการดีขึ้น และรู้สึกว่าได้รับความรัก ดูแลทะนุถนอม ก็เป็นสิ่งที่น่ายินดีด้วย”.

 

เอามาจากหน้านี้จ้า http://www.thairath.co.th/news.php?section=technology&content=72088

เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 1 รักนี้..แม้เจ็บก็ยอม

ตอนที่ 1

รักนี้..แม้เจ็บก็ยอม

 

ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก

"หวัดดีค่า" โอชโช่จังกล่าวขณะออกแรงดันประตูคลินิกของหมอบู๋ ด้วยแก้มสีชมพูจากความตื่นเต้นซึ่งซ่อนอยู่อย่างมิดชิดภายใต้สีผิวสีเดียวกับไก่ย่างเกรียมขนาดกำลังน่ากินของเธอ งานยุ่งๆ ทำให้วันนี้เธอมาถึงช้าที่เคย แต่เพราะว่าวันนี้คือ 1 ใน 2 วันของเดือนที่จะได้เจอหมอบู๋ ไม่ว่าจะเหนื่อยสะบักสะบอม หัวฟู หรือหน้ามันจากงานยุ่งๆ โอชโช่จังก็จะไม่ยอมผิดนัดกับหมอเด็ดขาด

"เชิญเลยจ้า" น้ำเสียงใจดีของหมอบู๋ดังมาจากห้องหลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ของคลินิกเล็กๆ แห่งนั้น

'เหมือนหมอรอเราอยู่' โอชโช่คิด พร้อมก้าวอย่างขลาดๆ ไปที่ประตูห้อง สไลด์มันออกในท่ามาดมั่นตามแบบฉบับของเธอ ไหว้หมออย่างนบนอบเหมือนทุกครั้งแล้วก็เอื้อมมือไปลากเก้าอี้ออกมาไกลตัวหมอ แล้วจึงทรุดตัวนั่ง

"นั่งไกลจัง" หมอพูดยิ้มๆ ดึงถุงมือยางดังเปรี้ยะๆ แล้วเริ่มพิศร่องรอยของสิว ไฝฝ้าบนใบหน้าของโอชโช่เหมือนเคย

"ไม่ใส่แว่นสวยกว่านะ"

กรี๊ดดดดด หมอเริ่มอีกแล้ว

"เอ่อ..ก็ไม่ค่อยชอบใส่เลนส์น่ะค่ะ" โอชโช่ไม่รู้จะพูดอะไรดี

"เข้ามาใกล้ๆ ผมหน่อยสิ"

ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก

 

 

 

 

วันอาทิตย์ที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2550

เรื่องรักของนางสาวโอชโช่


~Overture ~

ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก

เสียงหัวใจเต้นหนักแน่นตั้งแต่มองเห็นป้ายคลินิก
แม้ไม่ใช่เด็กมัธยมที่มาเพื่อฟังหมอคอนเฟิร์มว่าท้องจริง อีกทั้งยังไม่ใช่การมาพบทันตแพทย์ตามนัดผ่าฟันคุด แต่หลังจากครั้งแรกที่มาพบหมอบู๋ หัวใจของนางสาวโอชโช่ (ocho>espanol=eight=hachi=8) ก็เริ่มเต้นแบบนี้

ในเมื่อไม่ใช่ความหวาดกลัวที่จะได้พบหมอ เรื่องราวมันก็คงเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจาก
...ชอบหมอเข้าแล้วน่ะซี่

แน่ละ หลังจากผิดหวังกับความรักครั้งสุดท้ายมาอย่างสะบักสะบอม โอชโช่จังก็ใช้เวลาไม่น้อยไปกับการเยียวยาหัวใจและความรู้สึกของตัวเอง ครั้งนั้นเธอเคยคิดด้วยซ้ำว่า ในเมื่อมีรักแล้วก็จะตามมาด้วยความทุกข์(ดังพุทธพจน์)เสมอ ก็อย่ากระนั้นเลย อย่าไปมีมันชีวิตก็คงไม่ยุ่ง แล้วก็ไม่ต้องเจ็บปวด

แต่ทว่า
ชะตากรรมก็เล่นตลกกับหัวใจโอชโช่จังอีกครั้ง เมื่อกาลเวลาช่วยเยียวยาแผลที่ใจให้ตกสะเก็ด แม้จะกลายเป็นแผลเป็น แต่ความเจ็บปวดแทบไม่เหลืออีกแล้ว ประจวบเหมาะกับเวลาที่ลมหนาวพัดพากระอายกลิ่นความรักเข้ามาในทุ่งหญ้าแห่งความ(เพ้อ)ฝันของเธออีกครั้ง

โอชโช่จังของเราก็พร้อมจะเดินตกลงไปในหลุมแห่งความรัก ไม่ว่าใครจะมองว่าเธอตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจก็ตาม

จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยใจระทึกเถิดค่า!!!



หมายเหตุ
ดิฉันเล่าเรื่องซีรีส์นี้โดยหยิบบางเสี้ยวมาจาก true story
(แต่โปรดอย่าถามว่าหมอบู๋คือใคร คลินิกอยู่ตรงไหน เพราะว่าหวง+อาย ดังนั้น ดิฉันไม่มีทางบอกแน่) บวกกับแรงบันดาลใจบางอย่างที่เกิดขึ้นเมื่ออ่านนานะไปเรื่อยๆ (ขอยืนกรานอีกครั้งว่าอ่านช้าดีกว่าไม่ได้อ่าน) จึงต้องกราบขออภัย(ล่วงหน้า)แฟนนานะไว้ ณ ที่นี่ ด้วยดิฉันมิได้ริอ่านตีตัวเสมอฮะจิโกะ แค่สร้างตัวละครที่มีความละม้ายคล้ายฮะจิโกะในบางส่วนขึ้นมาเท่านั้นเอง

สุดท้ายนี้ ขอฝากเนื้อฝากตัวกับมิตรรักแฟนเพลงไว้ ณ ที่นี้ด้วยจ้ะ

วันพฤหัสบดีที่ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2550

คิดถึงทีลอซู


โพส....ซะ

คิดถึงทีลอซู
อยากไปอีก
ค้างที่น้ำตกสัก 2-3 คืน
ตอนที่ลานกางเต็นท์เงียบๆ
ทำกับข้าวกินกัน นอนอ่านหนังสือ ฟังเสียงกีตาร์ จิบเบียร์(สิงห์)ที่เย็นด้วยแช่น้ำในลำธาร
แล้วก็ อาบน้ำในลำธารกันจริงๆ

จะเป็นไปได้ไงเนี่ย??

วันอังคารที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2550

เที่ยวเผื่อเพื่อน


พี่อิ๋วนั่งอาบแดดตอน 10 โมง
(เดี๋ยวก็เป็นฝ้าหร็อก)

่พอบอกเพื่อนว่าจะไปเที่ยว
เพื่อนก็ชอบบอกว่าให้เที่ยวเผื่อ
แต่ของงี้ไม่รู้จะเผื่อกันได้ไง
ก็เลยถ่ายรูปมาเล่าให้เพื่อนฟัง


รูปพวกนี้มาจากกล้องมือถือที่ควักออกมาใช้ตอนแบตกล้องจริงๆ หมด
อยู่นอกเน็ตเวิร์ก แต่มือถือก็ยังมีประโยชน์นิ

วันจันทร์ที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2550

1,219 โค้ง ก่อนรู้ตัวว่าอะไร (เกือบ) หายไปจากชีวิต

เกือบจำไม่ได้ว่าความสุขจากการนอนอุ่นๆ ในเต็นท์กลางป่า ยามที่อากาศเรียกได้ว่า หนาว เป็นยังไง

ก็มันเป็นเวลาเกือบจะ 7-8 ปีมาแล้ว หลังจากคืนอุ่นคืนนั้นในเต็นท์ กลางป่าใกล้น้ำตกเจ๊าะกระดิ่ง (น่าจะอยู่ในห้วยขาแข้ง เข้าทางเมืองกาญจน์ฯ) คืนที่นอนสบายจนทำให้เรา (ที่ไม่ได้แปลว่า "ฉัน") เริ่มวันใหม่ด้วยบทสนทนาถึงความฝันสวยงามที่เป็นไปไม่ได้

นานจนความทรงจำเปลี่ยนสภาพเป็นปฏิทินตากแดด คือซีดจนเกือบกลายเป็นความฝันเก่า

นั่นเป็นความทรงจำสุดท้ายเกี่ยวกับเต็นท์และถุงนอนอันอบอุ่น (ถ้าจะมีการนอนเต็นท์เกิดขึ้นหลังจากนั้น ก็แปลว่ามันไม่จับใจ จึงจำไม่ได้)

8-9-10 ธันวาคมที่ผ่านมา เป็นครั้งแรกที่ดิฉันดั้นด้นไปถึงอำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก โดยมีไฮไลท์ของทริปเป็นการกางเต็นท์นอนใกล้น้ำตก ทีลอซู อันยิ่งใหญ่ เป็นจุดหมายปลายทางอันห่างไกลความจริงมาตั้งแต่สมัยยังทำตัวเปรี้ยว เอะอะก็แบกเป้+เต็นท์+ถุงนอน พากันโบกรถขึ้นเขาใหญ่

สมัยนั้นทีลอซูเหมือนอยู่ดาวดวงอื่น นั่งรถแล้วต้องต่อด้วยการเดินป่า ลงแพ ขี่ช้างกันสารพัด กว่าจะได้ไปยืนใต้น้ำตก อีตรงที่ช่างภาพ อสท. เค้าถ่ายรูปมาลงหนังสือ

เป็นอะไรที่ไกลเกินฝัน ว่างั้น

เวลาผ่านไปสิบกว่าปี อยู่ดีๆ อิ๋วก็มาชวนไปเที่ยวทีลอซูด้วยน้ำเสียงเหมือนชวนไปทำอะไรชิลๆ อย่างข้ามเรือไปเที่ยวเกาะเกร็ด ก็เลยตกลงเลย หนีบพี่ผึ้งซึ่งตื่นเต้นกับราคาค่าทัวร์สุดๆ (แค่ 3,400 บาท ) ไปอีกคน

การเดินทางเกือบเรียกได้ว่าสบายที่สุดเท่าที่เคยมีประสบการณ์เที่ยวทัวร์รถตู้ เพราะรถที่เรานั่งน่ะเป็นโตโยต้า Commuter คันใหญ่ (แต่มันติดโลโก้ Lexus) เบาะใหญ่มาก เอนได้เยอะมาก (เฉพาะแถวแรกนะ) คนขับก็ไม่พูดมาก (ความรู้สึกเมื่อแรกเจอ) ไม่มีเครื่องเสียงคาราโอเกะ ไม่มีแม้กระทั่งทีวี ตอนแรกคิดว่าดีเหมือนกัน ไม่ต้องรำคาญกับวีดีโอตลก หรือหนังบู๊ระห่ำที่ปลอมแผ่นพากย์ไทยมา

ดีจัง พรุ่งนี้ชั้นคงไม่โทรมเพราะอดนอน คิดในใจว่างั้น

ทว่า

ความคิดเริ่มเปลี่ยนไปหลังออกจากแม่สอดตอนประมาณตีสี่

อีตอนพักรถที่แม่สอด ได้ยินคนขับพูดถึง ยาแก้เมา กอปรกับได้ยินแว่วๆ มาว่า จากแม่สอดถึงอุ้มผางแค่ร้อยหกสิบกว่ากิโลฯ แต่ใช้เวลาถึง 3 ชั่วโมง เลยวิ่งไปถามเพื่อความแน่ใจว่า เส้นทางจากตากมาแม่สอดที่ว่าเซียนๆ เนี่ยเทียบกับแม่สอดไปอุ้มผางแล้วเป็นไงหรอ

คำตอบคือ คนละเรื่อง

และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ แม้จะกินยาแก้เมาเข้าไปก่อน ทำให้ง่วงงุนจนลืมโลก แต่ก็ไม่อาจลืมความรู้สึกหัวฟัดหัวเหวี่ยง ภาพการแซงซ้อนสอง ซ้อนสามในโค้งขณะขึ้นดอยด้วยความเร็วที่ทำให้กลืนน้ำลายไม่ทัน

และเหตุการณ์ส้มหล่นกระจาย รองเท้าผ้าใบกระจุยไปท้ายรถ และขวดเครื่องดื่มเพื่อความรื่นรมย์ที่ขนซื้อกันมากลิ้งเที่ยวไปทั่วท้องรถ (ดีนะที่มันไม่แตก)...

เป็นความทรงจำกึ่งฝันกึ่งจริงที่เรียลิสติกมาก

(มารู้ในวันรุ่งขึ้นว่าจากแม่สอดไปถึงอุ้มผาง นับได้ตั้ง 1,219 โค้ง

ไม่ใช่โค้งอ้วนๆ เหมือนตอนยูเทิร์นในมอเตอร์เวย์ แต่มันคือโค้งแบบ 360 องศา รูปตัวเอสติดกัน 3-4 ตัว ในความลาดเอียงระดับ 15 องศา!!!-รู้แล้วอยากขอโทษคนขับที่พวกเราช่วยกันด่าวิธีการขับของพี่แกซะเละ ที่จริงต้องขอบคุณมากกว่าที่พี่แกเรามาซดข้าวต้มแกล้มกุนเชียงทอดได้อย่างปลอดภัย)

มาเริ่มสลึมสลือกันตอนใกล้ถึงแล้ว ภาพที่เห็นคือ อุ้มผางห่มหมอก

7 โมงเช้าได้แล้วในตอนนั้น แต่หมอกยังฟุ้งอยู่ทั่ว อากาศก็หนาวเชียว ข้างบนอุ่นพอได้จากแจ็กเก็ต ผ้าพันคอ และหมวก แต่ข้างล่างนี่สิ กางเกงยีนส์แทบไม่ช่วยอะไร ขนหน้าแข้งตั้งชันทีเดียว

โปรแกรมทัวร์ไม่ปล่อยให้นักท่องเที่ยวทำตัวอ้อยสร้อย เสร็จข้าวเช้า ล้างหน้าแปรงฟันแล้วพวกเราก็ไปลงเรือยาง ล่องแม่น้ำ (ไม่น่าเชื่อว่าคือ) ต้นน้ำแม่กลอง

ธรรมชาติสวยมาก ต้นไม้สวย ป่ามีกลิ่นหอม ตอนเงียบๆ จะได้ยินเสียงไก่ (แต่ไม่ใช่ไก่ป่า-น้องวินบอก) และนกที่ไม่รู้ชื่อ และถึงจะหนาวแต่ก็อากาศดี ระดับน้ำก็พอดี รู้สึกโชคดีมากที่ได้มาเที่ยวในช่วงนี้ (ถึงจะพบว่าคนกรุงเต้บเหมือนเราแห่ขึ้นมาพร้อมกันหลายร้อยก็ตาม) เพราะอากาศไม่หนาวเกินไป (อุณหภูมิที่คนอุ้มผางใช้คำว่าหนาวคือ 5-9 องศาซี แต่วันที่เราไปน่ะ 14-15 องศาซี เค้าไม่เรียกหนาว) น้ำก็ยังมี ไม่มากจนน่ากลัวเหมือนตอนหน้าฝน แต่ก็ไม่ได้แล้งจนท้องเรือยางขอดกับก้นคลอง แดดก็สวยเชียว แดดองศานี้ทำให้เราเห็นรุ้งที่น้ำตกสายรุ้งด้วย

(ที่ไม่น่าเชื่ออีกอย่างคือ น้องๆ อีก 7 คน ที่เพิ่งรู้จักกันก่อนรถออก ทุกคนน่ารักมาก ไม่มีใครกวนตีน ปากเสีย สูบบุหรี่ หรือทำตัวอ้อนแอ้นน่าถีบเลย ทุกคนขำขัน แอคทีฟ แล้วก็มองโลกในแง่ดีหมด-เราฟลุคจริงๆ นะพี่ผึ้ง)

พอขึ้นจากเรือ คนทำทัวร์ก็มารับเรานั่งรถฝ่าฝุ่นแดงๆ ของถนนหน้าแล้งไปที่ที่ทำการฯ น้ำตกทีลอซู ที่ที่เราจะกางเต็นท์พักแรมกัน ได้รับการบอกกล่าวว่ารถจะวิ่งราว 40 นาที จึงจะพาเราไปถึง แต่ถ้าเป็นหน้าฝน ต้องเป็นรถโฟร์วีลกับคนขับฝีมือ (+ตีน?) เยี่ยมเท่านั้น ไม่อย่างนั้นต้องเดินป่าเข้าไปเป็นวัน จึงจะถึง

ตอนที่พี่เค้าเอา mask มาแจกคนละอันๆ ก็ขำนะ ฝุ่นมันจะขนาดไหนกันเชียว ยังถ่ายรูปกันอย่างเฮฮา เพราะไม่เคยต้องใส่หน้ากากกันฝุ่นนั่งรถมาก่อน... พอรถออกได้ 3 นาทีก็เริ่มแจ้งแก่ใจ ก้นในกางเกงยีนส์ (ไม่ได้เตรียมตัวมาลงเรือยางเล้ย) ที่ยังเปียกน้ำในเรือยางมาเจอะกับม่านฝุ่นแดงจากรถขนลูกทัวร์ที่วิ่งเข้า-ออกสวนกันเป็นสิบๆ คัน กับอาการอดนอนจากการเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์เมื่อคืน ทำให้หลายคนค้นพบวิธีหลับในขณะที่มือยังโหนรถอยู่

แค่นั้นไม่พอ เรายังสามารถอาบน้ำในห้องน้ำที่มีฝากั้นทำด้วยไม้ไผ่สับฟาก (เรียกถูกเปล่าหว่า) ชนิดที่ ถ้าใครอยากเห็นก็แค่มอง เพราะทนไม่ได้แล้วกับเนื้อหนัง ผม และเสื้อผ้าเปียกชื้นเคลือบฝุ่นแดง อีกอย่าง ตอนบ่ายโมงครึ่งยังเย็นขนาดนี้ ถ้ารออาบตอนเย็นกว่านี้อาจตายได้-เป็นการอาบน้ำที่ไม่สะอาดหรอก แต่ก็ตื่นเต้น และชื่นใจมากๆ

คืนในป่านั้น ที่จริงเป็นคืนเดือนมืด เห็นดาวแข่งกันทอแสง สวยกว่าคืนเมื่อเดือนก่อนที่เขาใหญ่มากเลย แต่ว่า ดิฉันดันลืมเอาแว่นสายตา (สั้นนะ-ไม่ใช่ยาว) ไปด้วย เลยเห็นเป็นแค่แสงวิบๆ อีกอย่าง บรรยากาศมันไม่ค่อยจะเอื้ออำนวยเท่าไหร่ คืนนั้นมีเต็นท์กางหลายสิบหลัง บางคนก็มีน้ำใจ แบกเครื่องเสียงพร้อมเอื้อเฟื้อเสียงเพลงแนวที่พี่แกโปรดให้กับคนทุกคนที่อยู่ในเต็นท์ทุกหลังในลานแห่งนั้น แถมยังเล่นไพ่ไม่เป็น แม้แต่เกมสลาฟ ก็เลยมุดเต็นท์ สอดตัวเข้าถุงนอน ให้ไอพอดส่งเสียงขับกล่อมจนหลับไป

ได้สัมผัสกับทีลอซูอันยิ่งใหญ่ในเช้ารุ่งขึ้น ทีลอซู มาจาก 'ทีลอซุ' ซึ่งหมายถึงน้ำตกในภาษากระเหรี่ยง ผู้ค้นพบ เกิดจากการรวมกันของห้วยมองดำกับห้วยกล้อทอ ไหลมาตกที่ช่องเขาขาดตรงนี้ แล้วก็ไปรวมกับลำน้ำแม่กลองเส้นที่ไหลผ่านจากจุดที่เราล่องเรือยางเมื่อวาน ไหลลงไปเรื่อยๆ กลายเป็นแม่น้ำแม่กลองเดียวกับที่ไหลออกทะเลไปแถวๆ สมุทรสงครามนั่นแหละ

พยายามจะนึกว่า ตอนหน้าฝน ตอนฝนตกโครมๆ ต้องปิดไม่ให้นักท่องเที่ยวเข้านั่น ทีลอซูจะมีหน้าตาเป็นไง จะใหญ่โตกว่านี้แค่ไหนกัน แล้วก็วาดภาพขึ้นเองจากเค้าโครงของน้ำตกเหวนรกที่เคยเห็นภาพในหน้าฝน (ไม่ใช่ตอนที่มีศพช้างแม่ลูกลอยขึ้นอืดนะ) คือมีละอองน้ำเล็กๆ ฟุ้งกระจายจนทุกอย่างชุ่มฉ่ำไปหมด

อืมม์ ป่าแถบนี้อาจจะเปียกกว่าแถบนั้นก็ได้นะ

ป่าริมน้ำตกทีลอซูเต็มไปด้วยต้นยางแดงต้นใหญ่มาก ล้วนแล้วแต่มีร่องรอยไหม้ไฟ จากเทคนิคเรียกน้ำยางของชาวกระเหรี่ยง ประมาณว่าเค้าจะแกล้งต้นไม้ด้วยการเอาไฟรุม ทีนี้ต้นยางจะตกยางออกมา เค้าก็จะเก็บเอายางนี่ไปใช้ประโยชน์ เช่น เอาไปเป็นเชื้อก่อไฟ อะไรงั้น แต่พอออกจากน้ำตก มุ่งหน้าจะไปสวนส้ม (คราวนี้ดอดมานั่งในแคบ) พบว่าข้างทางล้วนแล้วแต่เป็นต้นสัก สลับกับไผ่ พอถนนออกจากป่า ก็เริ่มพบบ้านชาวบ้านที่สร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง ชนิดที่มีเสาเป็นสักทั้งต้น แต่อลังการยังไงก็ไม่เท่าที่เคยเห็นเมื่อตอนไปเข้าค่ายเขื่อน (ใช่แก่งเสื้อเต้นป่ะคะ ป้าอ้อย?) กับชุมนุมอนุรักษ์ฯ ที่แพร่

น้องที่นั่งอยู่ในแคบด้วยกันเปรยว่า คนแถวนี้รวยจัง ปลูกบ้านด้วยไม้สัก แต่พี่คนขับแก้ให้ว่า 'คนอยู่บ้านไม้ไม่รวยหรอก'

(..........คนฟังเงียบไป............)


บ่ายวันนั้นเราไปสวนส้ม ไปบ่อปลาที่สำนักสงฆ์ถ้ำน้ำดั้น ที่ว่ากันว่า น้ำและปลาในบ่อดัน (ดั้น) ผ่านถ้ำใต้มาจากอีกฝั่งหนึ่งที่พม่าโน่น จากนั้นก็ไปวัดหนองหลวง ที่มีโบสถ์ไม้สักแห่งเดียวในประเทศ เป็นโบสถ์ที่จัดได้ว่าขนาดเล็กมาก แต่สวยแปลกดี ดูสมถะ เรียบง่าย ไม่เว่อร์จนหาความงามไม่เจอเหมือนวัดอีกหลายๆ วัด เย็นวันนั้นเราก็สนุกสนานหรรษากันแบบคนเมืองไปเที่ยวต่างจังหวัด คือร้องคาราโอเกะ อาบน้ำอุ่น นอนฟูก (เอื้ออำนวยต่อการสวมเฝือกกัดฟันนอน) คืนนี้แทบไม่หนาวเลย

วันรุ่งขึ้นเป็นวันเดินทางกลับแล้ว ออกจากรีสอร์ทเวลาแปดโมงครึ่ง เป็นเวลาที่ท้องอิ่ม ตาสว่าง ประสาทสัมผัสทั้ง 5 ของทุกคนจึงพร้อมรับปรากฏการณ์เหวี่ยงหนีศูนย์กลางของโค้งทั้ง 1,219 ซึ่งพี่ผึ้งทำแมน เสนอแลกที่กับน้องๆ ที่นั่งแถวหลังมาในขามา ทำให้เราได้กับความรู้สึกใหม่ คือ ตาลาย หัวหมุน หน้าซีด มือเย็น ท้องไส้ปั่นป่วน ที่ไม่มีอะไรช่วยได้ แม้แต่ยาดมหรือบ๊วย

พี่ตี๋คนขับ -ซึ่งยืนกรานว่าเวลาขับรถขึ้นลงเขา จะมาชะลอๆ ค่อยๆ ประณีตเปลี่ยนเกียร์ไม่ได้ เพราะมันจะทำให้รถเครื่องดีๆ ช่วงล่างทำมาแบบสุดยอดของแกพัง- ก็ยังคงมั่นต่ออุดมการณ์ของแกต่อไป ยังดีที่แกเมตตาปราณี หยุดให้ตอนวิ่งไปได้ชั่วโมงนึง ณ จุดที่รถคันไหนๆ ก็จอดให้คนเข้าห้องน้ำ

เชื่อไหมว่า พอประตูรถตู้แต่ละคันสไลด์ออก แทบจะมีอย่างน้อย 1 คนจากทุกคัน วิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต เพื่อมาอ้วก โดยที่บางคนก็ทนได้จนถึงกอหญ้า บางคนก็ทนไม่ไหว

คงต้องขอบคุณสวรรค์ ที่ดิฉันรอดมาได้โดยไม่อ้วก


ทริปนี้ แม้จะไร้วี่แววของคุณ ace of cups แต่ก็ขอบคุณอุ้มผางจริงๆ ที่ยังสวย สงบ และอากาศดี จนทำให้ชีวิตสาวโสดอันแห้งแล้งเริ่มมีชีวิตชีวาอีกครั้ง จนถึงกับฝันอยากใช้ชีวิตในเมืองเล็กๆ เงียบๆ อย่างที่นั่นเสียเลย


ขอบคุณอิ๋วที่ชวนไปเที่ยว ขอบคุณพี่ผึ้งที่ให้ยืมเสื้อตัวอุ่น ขอบคุณพี่ตี๋ที่พาไปและกลับอย่างสวัสดิภาพ (เสียดายจังที่ไม่ได้ถ่ายรูปพี่ รูปรถ และขอเบอร์มา) ขอบคุณเพื่อนร่วมทริปทุกคน ที่น่ารักมาก ขำมาก กินกันสนุกมาก (คราวหน้าไปทะเลกันใช่ไหม เอาสแครเบิลไปเล่นด้วยนะ-พี่ชอบ เล่นไพ่ไม่เป็นจริงๆ)

รวมทั้งคุณด้วยนะ คนที่อยู่ในความทรงจำ

วันอังคารที่ 4 ธันวาคม พ.ศ. 2550

วันเสาร์ที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2550

จูบ อย่าคิดว่าไม่สำคัญ

เพิ่งไปชม รักแห่งสยาม หนังส่วนตัวของผู้กำกับ มะเดี่ยว-ชูเกียรติ ศักดิ์วีระกุล วันนี้เอง
(ดูช้าอีกว่าไม่ได้ดู-ในโรง)
กลับมาพร้อมกับหลายคำถามน่าคิด และประเด็นน่าคุยต่อ
หนึ่งในนั้นก็คือ การจูบ
สิ่งที่สงสัย ไม่ใช่ ทำไมเด็กสองคนนั่นถึงจูบกัน หรือทำไมผู้กำกับไม่ทำให้ให้ฉากมันกระจะ-กระจ่างตาน้อยกว่านี้ แต่สวยกว่านี้ หรือทำไมคนดูต้องส่งเสียงต่างๆ นานากับฉากนี้
...
แต่เป็น "มันเริ่มต้นได้อย่างไร"
อะไรทำให้คนคนหนึ่งกล้าพอที่จะเริ่มต้นจูบลงไปที่ปากคนอีกคน
อะไรทำให้คนที่ถูกจูบ จูบตอบ
อะไรทำให้คนแรกในโลกค้นพบความรื่นรมย์จากการสัมผัสกันด้วยริมฝีปาก และลิ้น
ทำไมการจูบทำให้คนตาลาย ขาสั่น ใจเต้น
สงสัยๆๆๆ