FULL VERSION: เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 1 รักนี้..แม้เจ็บก็ยอม

ตอนที่ 1

รักนี้..แม้เจ็บก็ยอม

 

ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก

"หวัดดีค่า" โอชโช่จังกล่าวขณะออกแรงดันประตูคลินิกของหมอบู๋ ด้วยแก้มสีชมพูจากความตื่นเต้นซึ่งซ่อนอยู่อย่างมิดชิดภายใต้สีผิวสีเดียวกับไก่ย่างเกรียมขนาดกำลังน่ากินของเธอ งานยุ่งๆ ทำให้วันนี้เธอมาถึงช้าที่เคย แต่เพราะว่าวันนี้คือ 1 ใน 2 วันของเดือนที่จะได้เจอหมอบู๋ ไม่ว่าจะเหนื่อยสะบักสะบอม หัวฟู หรือหน้ามันจากงานยุ่งๆ โอชโช่จังก็จะไม่ยอมผิดนัดกับหมอเด็ดขาด

"เชิญเลยจ้า" น้ำเสียงใจดีของหมอบู๋ดังมาจากห้องหลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ของคลินิกเล็กๆ แห่งนั้น

'เหมือนหมอรอเราอยู่' โอชโช่คิด พร้อมก้าวอย่างขลาดๆ ไปที่ประตูห้อง สไลด์มันออกในท่ามาดมั่นตามแบบฉบับของเธอ ไหว้หมออย่างนบนอบเหมือนทุกครั้งแล้วก็เอื้อมมือไปลากเก้าอี้ออกมาไกลตัวหมอ แล้วจึงทรุดตัวนั่ง

"นั่งไกลจัง" หมอพูดยิ้มๆ ดึงถุงมือยางดังเปรี้ยะๆ แล้วเริ่มพิศร่องรอยของสิว ไฝฝ้าบนใบหน้าของโอชโช่เหมือนเคย

"ไม่ใส่แว่นสวยกว่านะ"

กรี๊ดดดดด หมอเริ่มอีกแล้ว

"เอ่อ..ก็ไม่ค่อยชอบใส่เลนส์น่ะค่ะ" โอชโช่ไม่รู้จะพูดอะไรดี

"เข้ามาใกล้ๆ ผมหน่อยสิ"

ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก

"อืมม์.."

'เขินจัง..ทำไงดี'  โอชโช่นึก

"หมอไม่ไปเที่ยวไหนมั่งหรอ?" หมอบู๋ได้ยินคำถามแล้วก็วางปากกา จับตามาที่โอชโช่ด้วยตาเป็นประกาย แบบคนพร้อมจะเล่าเรื่องสนุก

'เข้าทางละเรา'

"ผมก็เพิ่งหนีไปเกาะช้างมานะ.. เมื่อ เมื่อไหร่น๊า" ว่าแล้วก็ไล่นิ้วไปตามปฏิทิน

"เมื่อสองอาทิตย์ก่อน ตอนที่คนบ่นว่าหมอหนีไปไหน??" โอชโช่ช่วยหมอนึก

"เออ ใช่" หมอยิ้ม

"ที่จริงผมอยากไปปาย.. ไปแบบฝรั่งเลย แบกเป้ไป" เป็นคำตอบที่ทำให้คนฟังซึ่งก็ชอบปาย (แม้จะเป็นปายกลางเดือนเมษา) เหมือนกันยิ้มได้ "งั้นหมอต้องไปหลังปีใหม่แล้วล่ะ"

"...ว่าแต่ ลูกหมอจะไหวหรอ?" กรี๊ดดดดดด ถามทำไมวะเรา

"ก็..ต้องดูก่อน ผมอาจจะไปกับเพื่อนก็ได้" มีครอบครัวแล้วยังไปเที่ยวกับเพื่อนได้เหรอ?

"เพื่อนหมอเที่ยวอย่างนี้ด้วยหรอคะ?" โอชโช่ประหลาดใจจริงๆ

"โอ๊ย คุณยังไม่รู้จักเพื่อนผม" หมอมองนำสายตาโอชโช่ไปที่กีตาร์ที่พิงอยู่ข้างห้อง "เล่นดนตรีร็อกกันมันส์มาก"

"โอว์.. เป็นหมออะไรกันบ้างหรอคะ?"

"ก็..หลายหมอครับ" หมอบู๋เริ่มรู้ตัวว่าถูกคนไข้ชวนเม้าท์เรื่อยเปื่อยก็เลยหุบยิ้มแก้มตุ่ย กลับสู่โหมดจริงจังทันที 

"มา ขอดูหน้าหน่อย"

.....

.....

....

5 วินาทีนานเหมือน 5 วัน หมอคะ ทำไมเราต้องเข้าใกล้กันมากขนาดนี้ แล้วก็นานขนาดนี้นะ?

หมอคะ ทำไมหมอถึงหน้าบานจัง?

อ๊ะ.. แต่ผิวหมอละเอียดจังนะคะ

หมอคะ แว่นหมอหนาจัง ตาสั้นเท่าไหร่หรอ อืมม์

หมอคะ ตอนเด็กๆ หน้าผากหมอเถิกน้อยกว่านี้หรือเปล่าคะ?

หมอคะ ถ้าดิฉันเบลอจนเผลอคิสหมอเข้า เหมือนตอนโต้งคิสมิว จะเป็นไรไหมคะ?

ฯลฯ

.....

 

"โอเค" เสียงหมอเรียกจินตนาการเกือบเตลิดของโอชโช่จังกลับสู่เก้าอี้ในห้องตรวจ "วันนี้ทำหน้าเหมือนเดิมนะครับ แล้วเดี๋ยวผมขอฉีดสิวสองเม็ดนี้เลยนะ มันจะได้ยุบ แล้ววันนี้จะแต้มกรดไหม?"

"ก็ แล้วแต่ดุลพินิจของหมอค่ะ"

"โอเค งั้นรอทำหน้าหน้านะครับ"

โอชโช่เดินงงๆ ออกมาจากห้องหมอ 'เกือบไปแล้วสิเรา'

'หมออยากไปปาย ทำไงดี ลองแนะนำรีสอร์ตสวยๆ ริมน้ำปาย ที่จะเห็นพระอาทิตย์ขึ้นดีไหม? จะแนะนำไงหล่ะ? เดี๋ยวเสร็จแล้วอาจเจอหมออีก แล้วลองบอกดูดีกว่า บอกว่าจะอีเมล์ชื่อกับเบอร์มาให้ดีกว่า ทีนี้ก็จะได้รู้อีเมล์หมอล่ะ ไม่ได้เบอร์ ได้อีเมล์ก่อนก็ยังดีนะ-ฮิๆๆๆๆ' โอชโช่จังของเรานอนนึกเป็นฉากๆ ระหว่างคุณน้องจัดการดูดสิวเสี้ยน ทาเอเอชเอ ฯลฯ ตามกระบวนการ

"เอาล่ะ" อ๊ะ หมอมาแล้ว "จะฉีดละนะ"

.....(#&*@>~ฅ-อยากกรี๊ดดดดดดด ดังๆ)....

"อ๊ะ ทำไมฉีดไม่เข้า วันนี้แขวนพระอะไรมาเนี่ย"

".....(กัดฟัน-น้ำตาไหลพราก)... "

"เจ็บไหมครับ"

"ถามทำไมเนี่ยหมอ" เจ็บจนอดโกรธหมอไม่ได้ "เจ็บจะตายอยู่แล้ว (ฮึ่ม!)"

ใครไม่เคยโดนฉีดสิวคงไม่รู้สินะ ว่ามันเจ็บจนยากจะบรรยายขนาดไหน

"ฮ่าๆๆๆๆ" โอชโช่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าหมอหัวเราะด้วยความชอบใจหรือสะใจ

 

เท่านั้นยังไม่พอหรอก สำหรับความเจ็บปวดที่โอชโช่จังต้องข้ามผ่าน เพียงเพื่อแลกกับการได้ใกล้ชิดหมอบู๋ เพราะหลังจากนั้นหมอก็ได้จิ้มกรดความเข้มข้นสูงแต้มลงบินจุดต่างๆ บนใบหน้าของโอชโช่จนลายพร้อยไปหมด ยังผลให้โอชโช่น้อยของเรา ทั้งเจ็บทั้งแสบ รู้สึกยิบๆ เห่อ และระบมทั่วหน้าจนแทบทนไม่ได้ และเพื่อไม่ได้ร้องกรี๊ดออกมา หรือตะโกนด่าหมอบู๋ที่รักเพราะความโกรธ โอชโช่ก็เลยกัดริมฝีปากเอาไว้จนมันห้อเลือดไปเลย

หมอบู๋นั้น หลังจนแต้มกรดจนพอใจ ก็หายออกจากห้อง เงียบเสียงไป

หรือที่จริงแล้วหมอบู๋เป็นซาดิสม์ ส่วนโอชโช่เป็นมาโซ!!!

(โอว์... compatible couple ในอุดมคติ!!!)

เมื่อโอชโช่ยันกายอันสะบักสะบอมของเธอลุกจากเตียง โซเซเดินออกมารับยากับชำระเงินที่เคาน์เตอร์ ก็พบว่าหมอบู๋ชิ่งหายไปแล้ว คุณน้องที่ทั้งปลอบให้หายเจ็บด้วยการชวนคุยเรื่องต่างๆ นานารายงานว่าหมอมีธุระ ซึ่งทำให้โอชโช่อดคิดไม่ได้

หมอรอเจอเราจริงๆเหรอเนี่ย

 

คืนวันนั้น ถ้าผู้โดยสารรถไฟฟ้าใต้ดินจากสถานีพระรามเก้า และผู้โดยสารบีทีเอสจากอโศกไปถึงอ่อนนุชพบเห็นผู้หญิงหน้าเยินๆ ตาลอยๆ เหมือนยังฝันไม่เสร็จ ก็จงรู้ไว้เถิด ว่า

เธอคือโอชโช่จังผู้ยอมเจ็บปวดเพื่อความรักนั่นเอง!