เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 2 คนพูดเข้าใจกับคนพูดไม่เข้าใจ

ปลายปีแล้วสินะ...

จากที่คิดว่าจะหนาวสุดๆ ไปเลย ก็ไม่เห็นจะหนาวอย่างที่คิด
แม้แต่อากาศที่เห็นแนวมาแน่ๆ เป็นแช่แป้งยังไม่เป็นอย่างที่คิด แล้วนับประสาอะไรกับเรื่องอื่นๆ
แม้แต่คนที่คิดว่าจากไปแน่นอนแล้ว คงไม่กลับมาอีกแล้ว
อยู่ดีๆ เขากบอกว่าจะกลับมา

เมื่อสามวันก่อนมีเบอร์ลึกลับโทรเข้ามาที่คุณมาโนช (ชื่อมือถือที่ผู้หญิงคนนี้ตั้งตามชื่อนักจัดรายการคนโปรด) สงสัยก็สงสัย แต่ก็รับสาย เพราะคิดว่าอาจเป็นหนุ่มๆ โทรมาจีบ
ทว่า เรื่องไม่เป็นอย่างที่คิดตามเคย เพราะคนที่โทรมา คือคนเคยชิดใกล้ แต่ไม่เคยรู้ใจ
เขาบอกว่าเขาจะมาหาวันเสาร์ เพื่อที่จะไปเลือกตั้งพร้อมกันในวันอาทิตย์
โอชโช่วางสายอย่างงงๆ เพราะไม่แน่ใจว่าเป็นการกลับมาที่น่าเวลคัมหรือไม่

ด้วยรู้อยู่มาตลอด ว่าเธอและเขามีสิ่งหนึ่งที่เข้ากันได้ แต่ก็มีอีกหลายสรรพสิ่ง ที่เข้ากันไม่ได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปัญหาในการปรับจูนคลื่นรับ-ส่งให้ตรงกัน และ...อุดมการณ์ทางการเมือง!!!

และแม้ว่าสำหรับโอชโช่ในโมเมนท์นี้ ความรัก จะเป็นดังน้ำสิงห์กลางทะเลทราย
แต่เธอก็ได้เรียนรู้แล้วนี่นาว่า ความรักในยามแล้งนั้นอันตรายนัก โดยเฉพาะรักกับชายคนนี้
ถ้าผลีผลามดื่มโดยไม่ดูตาม้าตาเรือก็คงไม่แคล้วต้องสูญเสียน้ำในร่างกายเพราะรักเป็นพิษอีก

แต่ถึงใจหนึ่งจะรู้อยู่แก่ใจ แต่อีกใจก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ารสแห่งรักช่างเย้ายวน ชวนให้เสียศูนย์ จนเกิดอาการเบลอ งงๆ ไม่รู้จะตอบรับหรือไม่รับดี

ก่อนจะถึงวันเสาร์ ที่เขาบอกจะมา ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป
'วันหยุดปีใหม่ใกล้เข้ามาแล้ว แต่เราคงจะไม่ได้ไปไหน ถ้าไม่มีตั๋ว' ความคิดนี้ถีบให้โอชโช่จังตื่นจากฝันเบลอๆ และเริ่มวางแผนการเดินทางกลับบ้านนอก เธอกระวีกระวาดไปหาตั๋วรถไฟ เครียดกับที่นั่งที่ถูกซื้อไปจนเกือบหมด แต่โชคยังดีที่หัวหน้าได้พลั้งอนุญาตให้ใช้วันลาพักร้อนที่เหลืออยู่(บานเลย)เดินทางกลับบ้านไปก่อนที่ชาวบ้านเค้าจะไปกัน

จากนั้น โอชโช่ก็นึกถึงหมอบู๋ขึ้นมา
จริงสิ ถ้ากลับบ้าน เราก็จะไม่ได้ไปตามหมอนัด แล้วจะเอายังไงดีนะ ถ้าไปหาหลังปีใหม่ แล้วแผนที่จะทำเนียนเอาหนังสือไปให้หมออ่านช่วงวันหยุดปีใหม่ล่ะ จะทำไง
เครียด เครียด เครียด

ปิ๊ง! เอาล่ะ ไปมันวันนี้เลย วันศุกร์หน้า ถ้ามีใครชวนไปไหนที่ถูกใจก็จะได้หนีตามเขาไป ไม่ต้องห่วงไปหาหมอ 
...
"หวัดดีค่า" คุณน้องมือเบาที่เฝ้าอยู่หน้าร้านมองอย่างงงๆ-ก็แน่ละ เมื่อตอนเย็น เจ้คนนี้เพิ่งโทรมากำชับว่าหมอเปิดร้านถึงวันไหน มาวันไหนบ้าง  แล้วก็บอกว่าจะมาหาหมอวันศุกร์หน้านี่นา-แต่น้องเค้าก็ต้อนรับขับสู้ด้วยอัธยาศัยเดิม ก่อนจะส่งเข้าห้องหมอต่อจากคนไข้สาวที่เพิ่งเดินออกมา

หมอดูเหนื่อยๆ นะวันนี้ โอชโชจังเห็นดังนั้นก็เริ่มชวนหมอคุย จะได้ลืมเรื่องที่ทำให้หมอดูเหนื่อย

"วันก่อนไปสัมภาษณ์หมอคน... มาค่ะ คนที่ดังๆ ใครอยากสวยก็ต้องไปหาน่ะค่ะ"
"แล้วเป็นยังไงล่ะ" หมอถามยิ้มๆ ทำให้โอชโช่ต้องแอบคิดนิดนึงว่าจะตอบไงให้ถูกใจหมอ
"ก็...ดูเป็นผู้หญิงที่เก่ง(และมั่น)จนน่ากลัว ไม่รู้ว่าทำงานมากอย่างนั้นแล้วหมอจะดูแลครอบครัวยังไงน่ะค่ะ"
"นั่นไง ใครว่าเป็นหมอแล้วจะสบาย" หมอบู๋ได้ทีก็โอดเลย
"วันๆ ต้องเจอคนไข้ร้อยแปด แล้วคนแต่ละคนก็มีปัญหาของตัวเองใช่ไหม แต่เราก็ต้องทำหน้าชื่น ฟังปัญหาของคนอื่น" โห หมออัดอั้นตันใจนะเนี่ย "แล้วก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นคนที่พูดเข้าใจเหมือนอย่างนี้"  โอ.. นั่นหมอบุ้ยปากมาทางโอชโช่หรอคะ? "เวลาต้องอธิบายวิธีทายาให้คนไม่เข้าใจฟังนะ เหนื๊อย-เหนื่อย"
....(เขินจัง)...
"แต่ว่า หมอก็เลือกชีวิตได้ไม่ใช่หรอคะ?"
"ถ้าไม่เป็นหมอแล้วผมจะไปเป็นอะไรดีล่ะ?" หมอย้อนถามยิ้มๆ
"ไม่ใช่อย่างนั้น แค่หมายถึงว่า หมอจะทำงานน้อยกว่านี้ก็ได้นี่"
"ถ้าไม่ทำงานมากๆ แล้วจะเอาสตางค์ที่ไหนไปผ่อนบ้าน ไปผ่อนรถละ เป็นหมอขึ้นรถเมล์คนเค้ารับไม่ได้หรอกนะ" ที่จริงใจความมันขมขื่นนะ แต่หมอบู๋เล่าปนเสียงหัวเราะ เหมือนว่ามันเป็นมุกฮาๆ ของพวกหมออย่างนั้นแหละ

"เอ่อ หมอคะ ที่ว่าจะไปปายน่ะ หมอมีที่พักหรือยัง?" โอชโช่เห็นท่าไม่ดี เลยเปลี่ยนเรื่องซะเลย
"ทำไม มีที่จะแนะนำหรอ?"
"เอ่อ ก็เคยไปนะคะ เป็นเกสต์เฮ้าส์ติดน้ำปาย ตอนเช้าๆ พระอาทิตย์จะขึ้นที่ฝั่งตรงข้ามแม่น้ำ มองไปจะเห็นภูเขาสลับซับซ้อนเป็นฉากหลัง ถ้าถ่ายรูป รูปก็จะดูมีความลึกเพราะมีหมอเรี่ยอยู่ตามภูเขาที่อยู่ไกลออกไป แล้วก็จะมองเห็นแสงอาทิตย์สะท้อนเป็นเงาอยู่ในแม่น้ำด้วย.." โอชโช่จังจ้อจนหมอบู๋แทบจะฝันตาม
"เนี่ยนะ จะไปเที่ยวที่แบบนี้ก็ต้องไปกับคนที่ลุยกับเราได้เนอะ" หมอพูดเหมือนคนใจลอย ซึ่งโอชโช่ไม่กล้าคิดว่าหมอพูดถึงตัวเอง "เช่าจักรยานขี่เที่ยวด้วยกันได้..."

ฟังถึงตอนนี้แล้วก็เข้าใจแล้วว่าหมอไม่ได้หมายถึงตัวเอง แต่คงนึกถึงคนที่ไม่สนุก หรืออาจจะไม่สะดวกที่จะไปเที่ยวแบบนั้นกับหมอ ทำให้โอชโช่รู้สึกเห็นใจหมอบู๋มาก จึงปลอบใจด้วยน้ำเสียงเห็นใจคู่สนทนาสุดๆ
"แหม๋หมอ... เราก็ลุยเท่าที่เราจะสะดวกซิคะ" ถ้าไม่ทำอย่างนี้คงไม่ได้ไปเที่ยวกับครอบครัวหรอกนะ

(อันนี้แค่คิดอยู่ในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา)

"เอ่อ หมอ หมออ่านหนังสือไหมคะ" เป็นคำถามเพื่อเก็บข้อมูลสำหรับแผนการที่คิดไว้

"อ่านนิดหน่อยครับ"
"เคยอ่านพันธุ์หมาบ้าไหมคะ?" ถามงุบงิบเพราะออกจะอาย
"พันธุ์หมาบ้า ชาติ กอบจิตติน่ะหรอ" โอ้ พระเจ้า! หมอรู้จักน้าชาติด้วย "เคยอ่านตอนเด็กๆ เด็กมากๆ เลย จำเรื่องไม่ได้แล้ว เรื่องมันเล่าว่าไงนะ"
"เด็กหรอคะ? เด็กแค่ไหนคะ?" โอชโช่ถามเสียงหลงด้วยความตะลึง หมอบู๋อ่านพันธุ์หมาบ้าตอนเด็กๆ!!
"ก็" หมอทำท่านึก "ตอนเป็นนักศึกษาแพทย์น่ะ" อย่างนี้ไม่เรียกว่า 'อ่านนิดหน่อย' มั๊งคะหมอ???
โอ้ ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ใจเต้นเแรง

'ตาแหลมจริงๆ เลยชั้น นักเรียนหมอที่อ่านพันธุ์หมาบ้า-นี่มัน..ชายในดวงใจชัดๆ!!!'
โอชโช่จังนึกใจใน ก่อนจะเตือนตัวเองให้ตั้งสติ ไม่เป็นลมหรือทำอะไรทุเรศๆ ออกไปด้วยความยินดี

เรานะเรา ทำไมคนที่มีถึงไม่ถูกใจ
คนที่ถูกใจก็ดันมีคนอื่นไป(ตั้งนาน)แล้ว

โอชโช่จังเดินใจลอยไร้จุดหมายอยู่ในห้างใหญ่ อาการนี้จะเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติในทันทีที่ก้าวออกจากคลินิกหมอ วันเสาร์ใกล้เข้ามาแล้ว จะเอายังไงกับชีวิตก็ตัดสินใจเสียที

"แต่ว่า หมอก็เลือกชีวิตได้ไม่ใช่หรอคะ?"
เราเองที่ถามหมอไปอย่างนี้ ใช่สิ ใครๆ ก็เลือกชีวิตของตัวเองได้ทั้งนั้น!
คิดแล้วเธฮก็ควานหยิบคุณมาโนชออกมา แล้วใช้เวลาไม่นานนักในการสื่อสารกับคนปลายสาย
"วันเสาร์นี้น่ะ.."
"อืมม์"
"อย่ามาเลยนะ"
"...ทำไมล่ะ?"
"ก็แค่ไม่อยากเริ่มต้นใหม่" โอชโช่หมายถึง ไม่อยากเริ่มต้นเสียใจอีกครั้ง แต่เธอขี้เกียจพูดยาวๆ แม้จะเชื่อว่าพูดแค่นี้เขาไม่เข้าใจหรอกก็ตาม
"หรือว่า" เขาเริ่มสงสัย "ไม่อยากให้ไปเพราะมีคนอยู่ด้วย?"
"มีคนอยู่ด้วยหรือไม่มีคนอยู่ด้วยมันไม่ใช่ประเด็นหรอก"
"...อืมม์ เข้าใจแล้ว" เขาว่าอย่างนั้น
"งั้น.. แค่นี้นะ"

เพียงแค่นั้น คุณมาโนชก็ได้ทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์แล้ว