วันก่อน พระจันทร์ถามกระต่าย (เอ๊ย ถามเรา) ว่า คิดถึง ภาษาญี่ปุ่นเขียนไง
เรื่องนี้ไม่แน่ใจ เพราะยังไม่ได้เรียน เลยเขียนอีเมล์ไปถามโดราเอมอนเซนเซ
เซนเซน้องก็แสนใจดี ตอบเมล์มาซะละเอียด แต่ไม่ได้เขียนคำอ่านมาด้วย T T
ไม่เป็นไร เราจะเขียนคำอ่านให้พระจันทร์เอง!
...การแสดงความคิดถึงของญี่ปุ่น ค่อนข้างจะซับซ้อนเล็กน้อย เพราะคนญี่ปุ่นจะไม่มีคำว่าคิดถึงตรง ๆ เค้าจะมีคำว่า "โหยหา" ไปเลย และมักจะใช้กับสถานการณ์ หรือเหตุการณ์ สิ่งของ หรือสถานที่ ที่เราคุ้นเคยเมื่อสมัยก่อนและได้ห่างหายไป และได้กลับมาเจอะเจออีกครั้ง เช่น พี่ม้อยซัง กลับไปธรรมศาสตร์ แล้วรู้สึกคิดถึง (โหยหา) วันเวลาเก่า ๆ ตึกเก่า ๆ ร้านรวงเก่า ๆ เค้าจะใช้คำว่า 懐かしい （なつかしい-na tsu ka shii)
แต่ถ้าเราคิดถึงคน คนที่เราจากเค้ามา จะเป็นพ่อ แม่ หรือแฟน หรือใครก็ได้ เช่นไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วคิดถึงพ่อแม่ คนญี่ปุ่นนิยมใช้คำว่าอยากพบ หรืออยากเจอ あなたに会いたいです。(ซอรี่ อันนี้อ่านคันจิไม่ออก T T ) >> (ในภายหลัง ด้วยความช่วยเหลือจาก mondaymelody ก็อ่านออกว่า anata ni aitai desu)
ถ้าจะให้หวานซึ้งกับแฟน คนญี่ปุ่นมีอีกทางเลือกคือ "พอไม่มีคุณอยู่ ฉันเลยเหงา"
あなたがいないと、さびしいです。 (anata ga inaito sabishii desu)
หรือ "พอคุณไม่อยู่ ฉันเลยอยากพบคุณ" あなたがいなくて、会いたくなりました。(อันนี้ก้อซอรี่ อ่านคันจิไม่ออก T T ) >> (ด้วยความช่วยเหลือจาก mondaymelody -อีก ก็อ่านออกว่า anata ga inakute aitakunarimashita)
มันก็มีอีกหลายหนทางในการจะสื่อถึงว่าเราคิดถึงเค้าอ่ะนะคับ แต่โดยเบสิคก็ประมาณเนี้ยเน้อ...
สรุป ถ้าพระจันทร์อยากบอกว่าคิดถึงใคร ใช้
あなたがいないと、さびしいです。 (anata ga inaito sabishii desu) นะจ๊า
"ม้อย..ได้นิสัยอย่างนี้มาจากธรรมศาสตร์หรือเปล่าลูก?"
แม่ถามลูก ระหว่างสนทนาเรื่องร้อยพันอย่าง
อะไรฟะ-ลูกงง
"นิสัยอะไรอะ?"
"ก็..นิสัยติดดินน่ะ" แม่เฉลย
"อ้าว..ตอนอยู่เชียงใหม่ม้อยไม่ติดดินเรอะ?" ลูกงง
"ไม่รู้สิ ตอนนั้นลูกยังเล็ก ยังดูไม่ออก"
".........ติดดินหรอ? ม้อยว่าม้อยออกจะเป็นคนถือเนื้อถือตัวนะ"
"คนที่ถือเนื้อถือตัวน่ะ เพราะเขาเป็นตัวของตัวเองสูงตะหาก"
เอ๊ะ แม่เรากะลังจะบอกไรเรานะ???
บันทึก :
-เราแม่ลูกไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่ดิฉันเอ็นท์ติดเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นเราอยู่ที่เชียงใหม่กัน
-พอเอ็นท์ฯ ติดก็ไม่มีเวลาคิดว่าจะเรียนหรือไม่เรียน เพราะต้องเรียนเลย จากนั้นก็ออกจากเชียงใหม่มาแบบแทบจะไม่ได้กลับไปอีกเลย
-การที่แม่เห็นว่าลูกติดดินนี่ ก็คิดไปได้หลายประการ เป็นต้นว่า ขี้เกียด ซกมก ไม่แต่งตัว ไม่แต่งหน้า ไม่ทะเยอทะยาน ฯลฯ แต่เพื่อสันติภาพ... เดี๊ยนขอคิดว่าแม่ชมละกัน (คือว่าแม่เดี๊ยนออกจะชื่นชมมหา'ลัยที่ลูกเอ็นท์ติดเยอะอยู่น่ะ)
| Start: | Sep 25, '08 7:30p |
| Rating: | ★★★★ |
| Category: | Books |
| Genre: | Literature & Fiction |
| Author: | โยชิโมโต บานานา แปลโดย นภสิริ เวชศาสตร์ |
| Start: | Sep 18, '08 9:00p |
| Start: | Oct 22, '08 11:00p |
| End: | Oct 26, '08 |
| Start: | Sep 26, '08 6:00p |
| End: | Sep 29, '08 |
| Start: | Sep 18, '08 6:30p |
ฉัน: ดิฉันไม่เคยไว้ใจใคร!
กับเพื่อน ไม่เคยมีปัญหาเรื่องความไว้วางใจ
....คือส่วนหนึ่งของการตอบโต้ในบล็อกอันหนึ่งที่เขียนถามความเห็นเกี่ยวกับความไว้วางใจคนรัก
ตอนที่ตอบเขาไปว่า "กับเพื่อน ไม่เคยมีปัญหาเรื่องความไว้วางใจ" นั่น คิดในใจ แต่ไม่ได้เขียนลงไป ว่า
เพราะถ้าคนคนนั้นไม่น่าไว้วางใจแล้ว เราก็คงไม่คบเป็นเพื่อนหรอก
ก็เราน่ะหยิ่งจะตายไป เพื่อนเนี่ย เลือกคบหยั่งกะอะไรดี
ทุกวันนี้ก็เลยมีเพื่อนจริงๆ น้อย นับหัวถ้วน แต่ทุกคนที่เรียกว่า "เพื่อน" เป็นคนที่วางใจได้ พูดกันได้อย่างเปิดอก
รู้สึกว่าแบบนี้ดีกว่ามีเพื่อนมาก แต่วางใจไม่ได้ เข้าไม่ถึง
...วันนี้ หลัง Mamma Mia ที่สกาล่า ขณะโซ้ยส้มตำปูปลาร้า (หวาน) ในร้านมารีน่ากับป้าอ้อย เพื่อนรุ่นพี่ที่ทั้งรักทั้งงอน ถูลู่ถูกังกันมานาน และี่กำลังจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ กันอีกพักใหญ่
(อันนี้ก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ผลักดันให้ต้องมองหาคู่หู คู่หาง หรือถ้าเป็นไปได้คือคู่รัก สำหรับเป็นเพื่อนทำกิจกรรมสัพเพเหระที่เคยทำกับป้ามัน)
ขณะพูดถึงวันเดินทางของชี ก็ดันนึกถึงความวางใจ-ไม่วางใจอะไรนี่ขึ้นมาอีกหน
ด้วยความเป็นคนไม่เก็บกักอะไรอยู่ในใจ แล้วก็ไม่สนใจว่าเพื่อนจะทำไง ลำบากใจไหมกับเรื่องที่ได้รู้
จึงได้ทำการสารภาพให้ป้าอ้อยฟังไป
..ว่า เราเพิ่งจะเสียเวลา ๑๐ ชั่วโมง (ของวัยสาวตอนปลาย) ในการลงทุนทำความรู้จักกะคนคนหนึ่ง โดยการพบกันสองวาระ
บ้าแท้ๆ
นั่งคุยกันครั้งละ ๕ ชั่วโมง (๕ ชั่วโมงเชียว!)
๑๐ ชั่วโมง ของวันเสาร์อาิทิตย์
แทนที่จะเอาไปนอนกลางวันให้หน้าตาเอิบอิ่ม
แทนที่จะเอาไปดูหนัง X กองเป็นตั้งที่รอฤกษ์อยู่ ว่าเมื่อไหร่มึงจะดูกูเสียที
แทนที่จะเอาไปท่องศัพท์ ทบทวนแกรมม่าภาษาญี่ปุ่น (ใกล้สอบแล้วนะแก)
แทนที่จะเอาไปฝึกโยคะให้เก่งๆ จะได้กลายเป็นป้าจิ๊ไวๆ
แทนที่จะเอาไปนั่งเล่นทอดหุ่ยในสวนสาธารณะ ดูพ่อแม่ลูกเค้าจูงมือกันเดินเล่น มีความสุข
แทนที่จะเอาไปเยี่ยมเพื่อนที่ไม่สบาย
แทนที่จะเอาไปนั่งเขียนบล็อก จีบผู้ชายทางเอ็มเอสเอ็น แม้กระทั่งเซ็กซ์โฟนกะใครสักคน
ดันเป็น ๑๐ ชั่วโมงที่
..ต้องรับอนุมูลอิสระจากควันบุหรี่โดยไม่จำเป็นเล้ย-ปกติโคตรจะรังเกียจ (วิตามินซีวันละพันมิลลิกรัมจะช่วยให้กูไม่ให้แก่กะไอ้ควันนี้ได้ไหมเนี่ย?)
..ต้องนั่งฟังเรื่องของเขาเป็นส่วนใหญ่ เรื่องตัวเองไม่ค่อยมีจังหวะพูด (หรือเขาไม่อยากรู้วะ?)
..ต้องปั้นหน้าระรื่น แสร้งว่า ดิฉันนั้น ที่แท้แล้วเป็นผู้หญิงใจกว้าง ฉลาด เข้าใจอะไรง่ายๆ และเป็นมิตรกับคุณเสมอ (อ้วก!)
..ก่อนจะเสียเวลา ๑๐ ชั่วโมง ต้องถ่อไปที่นัดที่แม่ง ไกลบ้านกูเจงๆ อีก
..แถม ไอ้ ๑๐ ชั่วโมงนรกที่ควันบุหรี่เข้าตานี่ ยังทำให้สมองเบลอ ประมวลผลพลาด
ตัดสินใจไว้วางใจเขาไปซะงั้น
เฮ้่อ.... แย่ว่ะ
เสียความรู้สึกไม่น้อย แต่คงไม่บ่นมากแล้ว
เท่าที่บ่นไปก็มีกระแสเสียง ทับถม+สมน้ำหน้า จนกูจะบ้าอยู่แล้ว
เอาเป็นว่า ขอบันทึกไว้ ณ ที่นี้ละกัน
ว่าต่อไปให้จำไว้
..ในเมื่อคิดว่า เพื่อน คือคนที่แกไว้ใจได้เสมอ
ก่อนจะคิดไว้ใจผู้ชาย ก็ควรคบให้ชัวร์ก่อน
ว่ามันเป็นเพื่อนกะแกได้
ฤดูหนาวที่กรุงนิวยอร์ก ซิตี้ ในปีนั้นยาวนานมาจนถึงปลายเดือนเมษายน
เพราะอยู่คนเดียวและตาพิการ ฉันจึงต้องขังตัวเองอยู่แต่ในบ้านเกือบตลอดเวลา
ในที่สุดความหนาวเหน็บก็จากไป ฤดูใบไม้ผลิเข้ามาแทนที่ อากาศพลันสดชื่นแจ่มใส นอกหน้าต่างหลังบ้านมีนกเมอร์รี่ตัวเล็กตัวน้อยมาส่งเสียงร้องกันอย่างจ้อกแจ้ก ราวกับว่ามันกำลังผงกหัวเรียกฉันให้ออกมานอกบ้าน
เพราะอากาศเดือนเมษายนยังเอาแน่ไม่ได้ ฉันจึงยังสวมเสื้อหนาว แต่ก็ยอมถอดผ้าพันคอยาวที่ทำจากขนสัตว์ หมวก และถุงมือ ฉันกำลังกำไม้สามง่ามนำทางไว้ พลางเดินก้าวออกมาตรงระเบียงหน้าบ้านอย่างสดชื่น เพื่อมุ่งตรงไปที่ทางเดิน ฉันแหงนหน้ารับแสงอาทิตย์ พร้อมยิ้มรับความอบอุ่นของมัน
ขณะเดินไปตามถนนที่เป็นทางตันและเงียบสงบ เพื่อนบ้านที่อยู่ติดกันก็ส่งเสียงทักทายเป็นทำนองเพลง “ฮัลโหล” และถามฉันว่า จะติดรถไปด้วยกันไหม
“ไม่ละค่ะ ขอบคุณมาก” ฉันตอบ
“ขาของฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยตลอดหน้าหนาว ข้อต่อข้อพับดูจะอ่อนเปลี้ยไปหมด เลยต้องออกกำลังเสียหน่อย”
เมื่อเดินมาถึงหัวมุมถนน ฉันก็หยุดตามปกติวิสัยเพื่อรอให้คนอื่นมาพาข้ามถนนเมื่อได้สัญญาณไฟเขียว แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะรอนานกว่าปกติ
ขณะกำลังยืนรออย่างอดทน ฉันก็ฮัมเพลงขึ้นมา เป็นเพลงต้อนรับฤดูใบไม้ผลิที่ร้องได้ตั้งแต่สมัยอยู่โรงเรียนตอนเด็กๆ
ฉับพลัน เสียงของชายฟังดูท่าทางกำยำก็ดังขึ้น “เสียงเพลงของคุณฟังดูมีความสุขมากเลยนะครับ” เขาพูด “ช่วยพาผมเดินข้ามถนนได้ไหมครับ”
ฉันพยักหน้าด้วยความภูมิใจที่ได้ช่วยเหลือผู้อื่น ยิ้ม และพูดเบาๆ ว่า “ได้ค่ะ”
มือของเขาซุกเข้ามาในท่อนแขนบนของฉันเบาๆ แล้วเราก็ก้าวลงถนนไปด้วยกัน ระหว่างที่เดินข้ามถนนช้าๆ เราคุยกันเรื่องทั่วไปอย่างเช่น เรื่องอากาศ และพูดว่าช่างดีอะไรอย่างนี้ที่มีชีวิตท่ามกลางอากาศดีๆ อย่างวันนี้ ขณะที่เราย่ำเท้าไปด้วยกัน เป็นเรื่องยากมากที่จะบอกว่าใครเป็นผู้นำทาง และใครเป็นผู้ตาม
เราเดินเกือบถึงอีกฝั่งของถนน พลันเสียงแตรรถก็ดังเซ็งแซ่อย่างเหลืออดอีกครั้ง บ่งบอกว่าสัญญาณไฟเปลี่ยนแล้ว เราเดินอีกไม่กี่ก้าวก็ขึ้นมาบนทางเท้าของอีกฝั่งได้สำเร็จ ฉันหันไปที่เขา ขยับปากจะเอ่ยขอบคุณที่ช่วยนำทางให้ แต่ก่อนคำพูดจะหลุดออกจากปาก เขาก็ชิงพูดก่อน
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะรู้ไหมว่า” เขาพูด “คุณช่างมีน้ำใจเหลือเกินที่ช่วยพาคนตาบอดอย่างผมเดินข้ามถนน”
วันนั้นในฤดูใบไม้ผลิยังคงอยู่กับฉันตลอดกาล
จากหนังสืออัศจรรย์แห่งชีวิต ฉบับคัดสรร
สำนักพิมพ์ Pet & Home
| Rating: | ★★★★★ |
| Category: | Movies |
| Genre: | Other |
คำพูดที่ตัวเองกล่าวแสดงความซึ้งน้ำใจ 'คนแปลกหน้า' ทำให้ภารดีอดสะดุ้งไม่ได้
มันคือคำพูดเดียวกับที่คนคนหนึ่งเคยใช้ตอบรับทุกครั้ง หลังเธอเอ่ยคำรัก
คำพูดที่แรกได้ฟัง ก็ทำให้ซึ้ง ด้วยอิ่มใจไปกับน้ำเสียงอบอุ่นของเขา
แต่เมื่อมันกลายเป็นคำตอบมาตรฐานเหมือนๆ กันทุกครั้ง เธอจึงเริ่มสงสัย
‘ทำไมเขาต้องขอบคุณที่เรารักเขา?’
ทำไมเมื่อเราพูด “รักพี่นะ”
เขาไม่ตอบ “ฉันก็รักเธอ”
ทำไมไม่ใช่การแสดงความรักตอบ แต่กลายเป็นการกล่าวขอบคุณ?
‘..เขาไม่ได้รักเรา’ ภารดีให้คำตอบแสนขมขื่นกับตัวเอง
เขาคนนี้คือคนที่ทำให้เธอรู้จักความรัก
ความรู้สึกซับซ้อน ที่อยู่ดีๆ ก็ระเบิดตัวขึ้นตรงจุดลึกสุด กลางใจ
เสียงระเบิดทำให้เกิดความมึนงง สับสน
แต่หลังใช้เวลาและความพยายามคลี่ปม ทำความเข้าใจกับความซับซ้อนนั้น เธอก็เข้าใจมันได้ในที่สุด
ว่านั่นคือ รัก
..ความรู้สึกที่ผลักดันให้คนเราทำอะไรได้หลายอย่าง เป็นหลายอย่างที่คนคนนั้นไม่เคยคิดจะทำเพื่อใคร
เขาเป็นคนขีดไม้ขีดจุดเทียนเล่มนี้ในตัวเธอ
เขาทำให้เปลวเพลิงแห่งอารมณ์และความรู้สึกของผู้หญิงที่รักเขาลุกโชนขึ้น
เขาทำให้เธอค้นพบ และรักร่างกายของตัวเอง
...อาจจะโดยไม่ได้ตั้งใจ
เขาทำให้เธอฝันถึงชีวิตที่มีเขาอยู่เคียงข้าง และอีกร่างกายที่จะถือกำเนิดขึ้นจากตัวเธอ
...เขาจะเคยรู้ไหมว่าเขาคือสิ่งที่เธอคิดถึงทุกขณะจิต
คือจุดศูนย์กลาง แรงดึงดูด คือพลัง ชีวิตชีวา และความเร่าร้อนของชีวิตเธอ
คือสิ่งสำคัญที่สุด ที่ผู้หญิงคนหนึ่งแคร์มากที่สุด
บางทีอาจมากกว่าชีวิตของตัวเองเสียอีก
ยังมีหลายสิ่งที่เขายังไม่รู้
แต่ในวันนี้ คงไม่มีประโยชน์ที่จะบอกให้เขารู้
ภารดีบรรจงเก็บซ่อนหลายสิ่งนี้ไว้ในมุมหนึ่งของหัวใจตัวเอง
ต่อจากนี้ไป ไม่ว่าเธอจะรักใครอีกกี่ครั้ง
ภารดีรู้ว่าจะไม่เหมือนกับความรักที่เคยมีให้เขา
คนที่เธอจะไม่มีวันลืม
