หัวอกแม่

อารมณ์ "รันทดและงดงาม" ตอนหนึ่งจาก "รันทดและงดงาม"

..............

แน่นอน แม่ต้องการให้เธอแต่งงาน การที่แม่พาเธอมาเกียวโตก็เพื่อให้ห่างจากโอกิ เพื่อให้เธอสบายใจเท่านั้น แม่ไม่ได้หวังจะให้เธออยู่ที่นี่เป็นการถาวร แต่เกียวโตไม่ได้เยียวยาความกังวลของเธอ เมื่อโอโตโกะอายุสิบเก้า แม่ก็ยื่นข้อเสนอให้เธอแต่งงานเป็นครั้งแรก วันนั้นเป็นคืนเทศกาลแสงไฟพันดวง ซึ่งจัดขึ้นที่วัดเนมบุทซึ ในอะดาชิโะ  กลางที่ราบซางะ

โอโตโกะเห็นน้ำตาแม่คลอเบ้าขณะมองดูแสงไฟพันดวงที่จุดขึ้นหน้าแผ่นหินคร่ำคร่าเหนือหลุมฝังศพ-ศพไม่มีญาติ-เรียงรายสุดลูกหูลูกตาราวกับเด็กที่ตกนรกทั้งเป็น บรรยากาศแห่งความตายครอบคลุมบริเวณ แสงวับแวมของเปลวไฟในความมืดยิ่งทำให้หดหู่ยิ่งขึ้น

มืดสนิท เมื่อเธอกับแม่เดินกลับมาตามถนนของเมือง

"ช่างเงียบเหงาจริง" แม่ของเธอว่า "ลูกล่ะ โอโตโกะ ไม่รู้สึกเหงาบ้างหรือไง" คราวนี้คำว่า 'เหงา' มีความหมายเปลี่ยนไป แม่เริ่มพูดถึงพิธีการแต่งงานของโอโตโกะ ซึ่งเพื่อนคนหนึ่งในโตเกียวเป็นแม่สื่อให้

"แม่คะ ขอโทษด้วย หนูแต่งงานไม่ได้หรอกค่ะ" โอโตโกะว่า

"ไม่มีอะไรที่ผู้หญิงเราจะแต่งงานไม่ได้นี่นา"

"แต่หนูว่ามีนะคะ"

"ถ้าหนูไม่แต่งงาน เราทั้งคู่จะกลายเป็นศพไม่มีญาตินะจ๊ะ"

"หนูไม่เข้าใจหรอกค่ะ"

"ก็ไม่มีญาติที่ไหนมาคอยเศร้าโศกเสียใจเวลาเราตายไง"

"ค่ะ แต่หนูยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี" เธอหยุดพูด "ถึงตอนนั้นเราก็ตายไปแล้ว"

..............

อ่านแล้วคิดถึงแม่ตัวเอง


หมายเหตุ : ขอบคุณโม่ที่ส่งหนังสือเล่มนี้มาให้อ่าน มัน "รันทดและงดงาม" จริงๆ