วันพฤหัสบดีที่ 8 กรกฎาคม พ.ศ. 2553

หัวอกแม่



อารมณ์ "รันทดและงดงาม" ตอนหนึ่งจาก "รันทดและงดงาม"

..............

แน่นอน แม่ต้องการให้เธอแต่งงาน การที่แม่พาเธอมาเกียวโตก็เพื่อให้ห่างจากโอกิ เพื่อให้เธอสบายใจเท่านั้น แม่ไม่ได้หวังจะให้เธออยู่ที่นี่เป็นการถาวร แต่เกียวโตไม่ได้เยียวยาความกังวลของเธอ เมื่อโอโตโกะอายุสิบเก้า แม่ก็ยื่นข้อเสนอให้เธอแต่งงานเป็นครั้งแรก วันนั้นเป็นคืนเทศกาลแสงไฟพันดวง ซึ่งจัดขึ้นที่วัดเนมบุทซึ ในอะดาชิโะ  กลางที่ราบซางะ

โอโตโกะเห็นน้ำตาแม่คลอเบ้าขณะมองดูแสงไฟพันดวงที่จุดขึ้นหน้าแผ่นหินคร่ำคร่าเหนือหลุมฝังศพ-ศพไม่มีญาติ-เรียงรายสุดลูกหูลูกตาราวกับเด็กที่ตกนรกทั้งเป็น บรรยากาศแห่งความตายครอบคลุมบริเวณ แสงวับแวมของเปลวไฟในความมืดยิ่งทำให้หดหู่ยิ่งขึ้น

มืดสนิท เมื่อเธอกับแม่เดินกลับมาตามถนนของเมือง

"ช่างเงียบเหงาจริง" แม่ของเธอว่า "ลูกล่ะ โอโตโกะ ไม่รู้สึกเหงาบ้างหรือไง" คราวนี้คำว่า 'เหงา' มีความหมายเปลี่ยนไป แม่เริ่มพูดถึงพิธีการแต่งงานของโอโตโกะ ซึ่งเพื่อนคนหนึ่งในโตเกียวเป็นแม่สื่อให้

"แม่คะ ขอโทษด้วย หนูแต่งงานไม่ได้หรอกค่ะ" โอโตโกะว่า

"ไม่มีอะไรที่ผู้หญิงเราจะแต่งงานไม่ได้นี่นา"

"แต่หนูว่ามีนะคะ"

"ถ้าหนูไม่แต่งงาน เราทั้งคู่จะกลายเป็นศพไม่มีญาตินะจ๊ะ"

"หนูไม่เข้าใจหรอกค่ะ"

"ก็ไม่มีญาติที่ไหนมาคอยเศร้าโศกเสียใจเวลาเราตายไง"

"ค่ะ แต่หนูยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี" เธอหยุดพูด "ถึงตอนนั้นเราก็ตายไปแล้ว"

..............

อ่านแล้วคิดถึงแม่ตัวเอง


หมายเหตุ : ขอบคุณโม่ที่ส่งหนังสือเล่มนี้มาให้อ่าน มัน "รันทดและงดงาม" จริงๆ

10 ความคิดเห็น:

  1. พี่โอเข้าใจความรู้สึกของแม่นะ
    คงเพราะพี่โอเป็นแม่ด้วย
    แต่ก้อคิดว่า...อย่างไรเสีย...
    เราคงอยู่กับเค้าจนเค้าตายไม่ได้
    ตอนนี้เลยให้ทุนทรัพย์ชีวิตเท่าที่ทำได้อย่างเต็มที่
    พอถึงเวลาที่เค้าจะต้องยืน เดินด้วยตัวเอง
    คงต้องให้ล้มลุกคลุกคลานเองบ้าง
    ไม่งั้นก้อจะไม่เข้าใจชีวิต

    พี่โอมีลูกชาย 2 คนเลยคิดแบบนี้
    ถ้ามีลูกสาวคงจะห่วง
    เหมือนแม่แหละ

    พูดถึงเรื่องตาย
    ก้อให้ได้คิดถึงที่เคยเขียนไว้

    ก้อคงเจ็บแหละ...แต่มันคงสุขใจ...จนลืม...ถ้า...
    ก่อนตายรู้ว่าคนที่เรารักอยู่สุขสบาย
    ก่อนตายไม่มีห่วงกังวลใดๆ แล้ว
    ก่อนตายได้ทำอะไร...อะไร...ตามที่หวังตั้งใจ
    ก่อนตายมีคนมาส่งรอบเตียง
    ก่อนตายได้จับมือแล้วบอกกับคนที่เรารักว่า...เรารักเค้ามากเท่าใด
    สุดท้าย...ขอตายก่อนคนที่เรารัก...

    เฮ้อออออ
    รันทดและงดงาม
    คงจะดีกว่า
    รื่นรมณ์และขมขื่น
    กระมัง...ฮะ...

    ตอบลบ
  2. เพราะว่าม้อยเป็นโสด (อีกนัยคือไม่มี ผ) แม่ม้อยเลยห้วง-ห่วงสิฮะ กลัวชีวิตบั้นปลายเราจะลำบาก จะตายเพียงลำพัง ไม่มีลูกหลานคอยดูแล ยิ่งถ้าป่วยก่อนตายก็จะยิ่งแย่

    อ่านถึงตอนนี้เลยอดคิดถึงแม่ตัวเองไม่ได้

    คุณตาคาวาบาตะแกช่างเข้าใจอะไรๆดีเสียจริง

    ตอบลบ
  3. เพราะว่าม้อยเป็นโสด (อีกนัยคือไม่มี ผ) แม่ม้อยเลยห้วง-ห่วงสิฮะ กลัวชีวิตบั้นปลายเราจะลำบาก จะตายเพียงลำพัง ไม่มีลูกหลานคอยดูแล ยิ่งถ้าป่วยก่อนตายก็จะยิ่งแย่

    อ่านถึงตอนนี้เลยอดคิดถึงแม่ตัวเองไม่ได้

    คุณตาคาวาบาตะแกช่างเข้าใจอะไรๆดีเสียจริง

    ตอบลบ
  4. งั้นเรามาดูแลซึ่งกันและกัน
    ดีแมะ...

    พี่โอกะเพื่อนนัดกันว่า
    ตอนแก่จะไปหาที่อยู่ที่ใกล้ๆ กัน
    เพื่อนอีกคนบอกว่าจะทำบ้านปลาดาว
    สร้างบ้านอยู่บริเวณเดียวกัน
    แต่ให้ห่างกันเท่าระยะห่างของปลายดาวแต่ละแฉก
    เผื่อว่าเวลาพาหนุ่มๆ มาออดอ้อน
    จะได้เป็นส่วนตัวหน่อย
    แล้วจะได้ตรวจสอบกันไปในตัวว่า
    เอ...ไม่ออกมาหลายวัน
    หยุดหายใจไปแล้วรึยัง

    ตอบลบ
  5. ในเล่มนี้เปล่าอ่ะ ที่มีประโยคประมาณว่า
    รักครั้งนี้มันคือ ฝนในฤดูหนาว อะไรเทือกๆนั้น

    ตอบลบ
  6. ประโยคนี้ฟังแล้วโรแมนติคจังเลย

    ตอบลบ
  7. ไปอยู่ด้วยกั๊นนนนน
    น้าาาาาาา

    ตอบลบ
  8. เอาเป็นว่า ถ้าไม่มี ผ นะพี่โอ

    หรือถ้าบังเอิญหาได้ พาไปอยู่ด้วยได้ไหมฮะ?

    ตอบลบ