วัดอุโมงค์วันนี้

วันเสาร์ที่ ๒๕ ตุลาคม ๒๕๕๑

บ่ายสามเข้าไปแล้ว แต่ยังอยากจะไปวัดอุโมงค์
ดีที่ไม่ต้องไปคนเดียว มีน้าชาไปด้วย
และน้าชาก็ดีมากๆ เค้าก็สนใจเรื่องที่เค้าสนใจไป
ปล่อยให้เราสนใจตรงสิ่งที่เราสนใจ
พอต่างคนต่างสนใจสิ่งที่ตัวเองสนใจเสร็จ
เราก็เดินไปจุดที่เราสนใจเหมือนกัน

ชอบไปกะเพื่อนแบบนี้
เกลียดคนที่อยู่ไหนก็ไม่มีความสุข หาเรื่องสนใจไม่ได้
อยู่ที่ไหนก็ชวนยิกๆ ว่าให้ไปเถอะๆ

(ป่าวว่ากระทบใคร แค่เปรยขึ้นมา)

อย่างที่บอกว่าวัดอุโมงค์เป็นวัดในความทรงจำของเด็กสาธิต ม.ช.
ภาพในความ ทรงจำคือความเขี่ยวชะอุ่ม (เพราะเรามักมากันตอนย่างเข้าหน้าฝน เพื่อถวายเทียนพรรษา) ทางเดินมาวัดตอนนั้นเป็นถนนลูกรัง มักจะมีน้ำขังเป็นหลุมเป็นบ่อเป็นปกติวิสัย

พอมาถึงวัดก็ต้องเดิน ให้มันระวังๆ เพราะพื้นวัดก็จะลื่นไปด้วยพวกตะไคร่ มอสส์ จากความชื้นเป็นเนืองนิตย์ ส่วนที่ไม่ใช่หิน(หรืออิฐ)ปูก็จะแฉะเป็นน้ำชาเย็นข้นคลั่ก
พอเข้าไปในโบสถ์ (โบสถ์ใช่มะ) พื้นปูนมันก็จะเย็นมากๆ แต่พวกเรานั่งอยู่บนเสื่อพลาสติกที่นั่งแล้วขาเป็นแนว เจ็บ แถมเหน็บกินอีก

ระหว่างนั้นยุงตัวโตๆ ก็จะทยอยหมุนเวียนมากัดเรา
ซึ่งเราก็ต้องอดทน เพราะว่าการฆ่ายุงในวัดมันจะบาป
.........

ได้มาเห็นวัดอุโมงค์ในวันนี้ เกือบจำไม่ได้
เหมือนว่าภาพเดิมๆ เปลี่ยนไปเยอะ แต่คงไม่เปลี่ยนไปหมด
ที่นี่ยังให้ความรู้สึกของความเย็น เย็นสบาย-ใจ

แต่สีสันและบรรยากาศของวัดที่ได้เห็นวันนี้ สว่างไสวสดใสขึ้นเยอะ
(อ๊ะ อ๊ะ โปรดอย่าแซวว่าเพราะมากะน้าชา)
สงสัยเหตุผลจะเป็นทำนองเดียวกับที่รู้สึกว่า บันไดทอดขึ้นวัดพระธาตุดอยสุเทพสั้นลง

ก็เพราะเมื่อก่อนเรายังเด็ก
แต่เดี๋ยวนี้..กะลังจะแก่แล้ว

T-T

ป.ล. ขาไป หนูอ้นกะน้าเอ๋ขับไปส่งถึงวัด แต่ขากลับ ตั้งท่าจะเตียว(เดิน)ออกมา
แต่คุณน้องใจดี ขับรถแจ๊ซสีน้ำเงินที่มานั่งสมาธิ แวะถามว่าจะออกไปด้วยกันไหม
(ใจดีจัง) เราเลยติดรถเขาออกมาปากซอย

จิงๆ เขาถามว่าจะไปนิมมานฯ ไหม เกรงใจ เลยขอลงแค่ปากซอยพอ
(คนเชียงใหม่ใจดีจัง ^_^)