ทำงานซึ่ง เช้าเย็น เห็นเสมอ
เป็นเช่นนี้ ซ้ำๆ สำหรับเธอ
แต่บางครั้ง เหงาใจ กระไรอยู่
บ้างอยากรู้ อยากลอง มันข้องจิต
แต่ล้วนพิษ ล้วนภัย ไปทุกทาง
เพื่อนมากมาย ก็คล้าย วนวายวุ่น
มากภาระ ยากนัก เกินจักวาง
จึงแยกห่าง ออกมา ไม่ว่ากัน
โดยรวมๆ ดีใส ไร้ปัญหา
แค่บางครา ว้าเหว่ เมื่อเหหันจึงแยกห่าง ออกมา ไม่ว่ากัน
โดยรวมๆ ดีใส ไร้ปัญหา
ถึงวันหนึ่ง แสงสว่าง กระจ่างพลัน
เธอถลัน สู่โลกฝัน อันวิไล
เธอเปิดแชท ดูใจ ใครคนหนึ่ง
อาจไม่ซึ้ง รูปนาม ก็หวามไหว
ทิ้งระยะ บางอย่าง เพื่อวางใจ
ดูระรื่น ชื่นจินต์ ถวิลตรึก
สู่ความฝัน อำไพ ในคาดนึก
ระทึกใจ ไหวหวาม เหมือนความฝัน
เช่นไรหนอ เกินรอ ต่อคืนวัน ไม่กระอึก กระอัก จักเจอกัน
เขาทั้งสอง ปองฝัน อันสดใสระทึกใจ ไหวหวาม เหมือนความฝัน
จึงพบกัน ฝันนี้ ที่เป็นจริง
หลังพบเจอ เออออ พอคุยได้
กลับห่างหาย คลายไป ไม่สุงสิง
เขาผิดหวัง ด้วยใจ ไม่ประวิง
หลังพบเจอ เออออ พอคุยได้
เขาผิดหวัง ด้วยใจ ไม่ประวิง
ไม่ใช่สิ่ง ร่ำริน จินตนา
เธอกลับเหงา กลับเศร้า เฝ้าท้อแท้แต่ไม่แคร์ แค่นั้น ใช่ปัญหา
ไล่เซื่องซึม ทึมทับ อับอุรา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น