เรื่องของความรัก

ความรักนี่ก็แปลก ยากจะอธิบายว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร เกิดเมื่อไหร่ และควรจะเป็นแบบไหน

เราแค่รู้เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เป็นไปแล้ว

ควรจะเป็น “แบบไหน” ยิ่งเป็นสิ่งเกินการควบคุม

 

อิฉันมีคนรักมาแล้ว 3 คน แต่ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับผู้ชายแต่ละคนที่คบด้วยนั้น คือความรักทั้งหมด 

 

เพราะกับแต่ละคน อิฉันรู้สึกกับเขาต่างกันไป

 

เมื่อวานนี้ ผู้ชายคนที่สอง ซึ่งบอกกับในที่นี้ได้ว่าเป็นครั้งแรกที่อิฉันได้รู้จักความรัก..รักแรก แล้วก็รักมากด้วย โทรมาหา ตอนที่กำลังนั่งกินโจ๊กอยู่ข้างทาง

อิฉันรับสายไม่ทัน แต่พอรู้ว่าเขาโทรมา ก็ส่งข้อความกลับไปถามว่า ได้รับโปสการ์ดแล้วสิ?

 

เขาโทรกลับมาทันใด บอกว่าส่งโปสการ์ดมาหรอ ไม่รู้เรื่องเลย

แล้วก็ได้คุยถามสารทุกข์ดิบกันนิดหน่อย ก่อนจะวางสายไป เพราะรู้ว่าเราคุยไม่สะดวก

 

ไม่ได้คุยกันหลายเดือนแล้ว แม้แต่โปสการ์ดใบสุดท้ายที่ส่งให้กัน มันก็มาถึงราวๆ คริสมาสต์ปีก่อน

แปลกดีนะ ที่เราเพิ่งส่งโปสการ์ดไป พอดีกับที่เขาคิดถึงเราขึ้นมา

 

ความรู้สึกที่มีกับผู้ชายคนนี้เป็นปรากฏการณ์น่าอัศจรรย์ไม่น้อย

ภาพแรกของเขาเหมือนฉากในภาพยนตร์ อิฉันหลงรักเขาอย่างรวดเร็ว ได้อย่างไรก็ไม่รู้จะเล่าอย่างไร แต่รู้ว่าเขาเป็นคนที่ “เข้าทาง” เขาเป็นผู้ใหญ่ เขาห้าว แต่โรแมนติก อ่อนไหว แต่ก็เข้มแข็ง มีหัวใจด้านชาที่อยากจะรัก แต่ก็ไม่กล้าลงหลักปักใจ เพราะยังเข็ดขยาดจากการถูกคนรักหักหลังเมื่อครั้งนั้น  

 

เราปิดเรื่องของเราเป็นความลับ เพราะสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยต่อการคบกันอย่างเปิดเผย อิฉันในวัยนั้น บอกตัวเองว่าไม่แคร์ เพราะนี่มันเรื่องของเรา

 

ไม่อยากคิดเลยว่าวันที่เขาคุกเข่าลงวันนั้น บทสนทนาเกี่ยวกับอนาคตของเราตอนเช้าตรู่นั่น หรือภาพที่เรามองเห็น แทนที่จะเป็นทุ่งหญ้าเขียวสดหมาดฝนที่อยู่ตรงหน้า ระหว่างที่มือหนึ่งต่างกุมแก้วกาแฟ อีกมืออยู่ในมือของอีกคน จะเป็นแค่ความฝัน

..แต่มันคงเป็นได้แค่นั้นแหละ  เพราะมันไม่ได้กลายเป็นจริงขึ้นมา

 

นานปีที่คบกันแบบนั้น ทั้งๆ ที่อิฉันไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้น เขาเองก็ไม่สบายใจที่จะคบกันไปแบบนั้น แต่ก็เปลี่ยนเป็นแบบอื่นไม่ได้ เป็นความขัดแย้งที่ทำเอาเราสองชักอ่อนใจ สุดท้าย จึงต่างคนต่างเงียบหายไปจากชีวิตของอีกคน

 

แน่นอนว่าการเลิกกันไม่ใช่เรื่องง่าย การทำใจยิ่งยากกว่า แต่เมื่อมันจำเป็นต้องทำ เราก็ควรทำ ชีวิตคนเราไม่ได้เป็นของใครอื่น นอกจากของเรา และถึงเราไม่ได้ตัวเขามาเคียง เราก็ยังมีชีวิต มีจิตใจของเราที่ต้องดูแล

 

สิ่งที่แลกมาด้วยอาการตาบวมเพราะร้องไห้นานเกินไป ร้องหนักจนหายใจไม่ออก หัวตื้อ แล้วก็นอนหลับยาก แล้วก็มักตื่นกลางดึกเพราะฝันร้าย วนเวียนอย่างนี้อยู่นานวัน คือการเรียนรู้ที่จะรัก

 

ถามตัวเอง-รักเขาจริงไหม? รักเพราะอะไร? แล้วเราเสียใจเพราะอะไร? เพียงเพราะเขาไม่ได้ขอให้เราอยู่เคียงข้างอย่างนั้นหรือ? แล้วหากเขาไม่อาจมีเราอยู่เคียงข้าง หากไม่ได้พบกันอีกเลย จะยังรักอยู่ไหม?

 

ตอบตัวเองสั้นๆ ว่า ยังไงก็รักเขาแล้ว และถึงเขาจะร้าย เราจะผลักไส ตัดรอน ก็จะรักเขาต่อไป

 

หลังจากนั้น ก็ได้แต่ส่งใจไป บอกเขาว่ารัก บอกเขาว่าเป็นห่วง อยากบอกอรุณสวัสดิ์ ราตรีสวัสดิ์  อยากถามสบายดีไหม  ทุกอย่างทางโน้นยังเหมือนเดิมหรือเปล่า..ก็ได้แต่ส่งใจไป

 

การรักและคิดถึงคนๆ หนึ่งจากระยะที่ห่างไกล ซึ่งจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าไกลเท่าไหร่ แถมไม่รู้ด้วยว่าเขารักและคิดถึงเราเหมือนกันไหม และเขามีใครมาเคียงข้างหรือยัง ทำให้อิฉันได้เรียนรู้ว่า ถ้ายังรักจะรักเขาต่อไป ก็ต้องรักแบบนี้

 

เมื่อยอมรับสภาพตัวเองได้ อิฉันก็เริ่มเห็นใจคนที่มีรัก ซึ่งจริงๆ แล้วเราทุกคนกำลังรักใครบางคน หรือใครหลายๆ คนอยู่ตลอดเวลา แม่รักลูก ครูรักนักเรียน พี่รักน้อง พ่อรักแม่ เพื่อนรักเพื่อน  หัวหน้ารักลูกน้อง แล้วอิฉันก็พัฒนาระดับขั้นของการ “รัก” ไปในชั้น

 

อิฉันว่าเพราะรักเขา อิฉันจึงเข้าใจความ “เมตตา” ในพรหมวิหาร 4 พบว่าตัวเองอยากให้ทุกคนมีความสุข เมื่อเห็นใครกำลังมีความสุขกับความรัก อิฉันยินดีด้วย แต่ถ้ารู้ว่าใครกำลังทุกข์เพราะความรัก อิฉันอยากให้เขาพบหนทางเยียวยาจิตใจตัวเองไวๆ

ความรักวนเวียน ลอยฟ่อง และอ้อยอิ่งอยู่รอบตัวเรา เรารักคนอื่นๆ และคนอื่นๆ ก็รักเรา โลกนี้จะไม่มีใครขาดรักเลย เพียงแค่เรารู้จักรักเท่านั้น

 

อิฉันวางสายคนรักเก่าด้วยความรู้สึกอิ่มเอม เพียงเขาระลึกถึงเราบ้าง ก็รู้สึกยินดีมากแล้ว

กดอ่านข้อความภาพที่เข้ามาระหว่างรับสายเขา ก็พบกับภาพที่ทำให้ยิ้ม

 

อิฉันส่งข้อความไปถามเพื่อนสาวว่า-เป็นยังไง ท้องโตไปถึงไหนแล้ว

สะดือจุ่นแล้ว ^_^ -เธอตอบ

อยากเห็นจังเลย-อิฉันเย้า

แล้วเธอก็ส่งภาพนี้มา

ความรักลอยอยู่รอบตัวเราจริงๆ ด้วย