รูปเชียงคานที่เพื่อนชอบ

บอกไม่ถูกว่ะ แต่ชอบจริงๆ
มันดูเหมือนจะถูกทิ้งอยู่คนเดียว
แต่ไม่เป็นไร ก็ไปตามถนน ข้างหน้าก็เจอผู้คนแล้ว ไรเงี้ย

 

ดูเหงาๆ แต่มีความหวัง 555
สรุปว่าชอบละกัน

 

เพื่อนที่บอกชอบรูปนี้ให้เหตุผล เมื่อคนถ่ายถามว่า

ทำไมชอบรูปนี้ฟระ
ไม่เห็นมันจะสวยกว่ารูปอื่น

..ก็ไม่คิดว่าเพื่อนจะมองมันแล้วนึกคิดไปลึกซึ้งขนาดนั้น

อิฉันเองเป็นคนชอบถ่ายรูป ถ่ายแบบถ่ายเร็วๆ คิดเร็วๆ ไม่ได้ประณีตพิถีพิถันมากมาย ประเภทเห็นปุ๊บสัญชาตญาณก็ทำงานเลย ตัดสินใจได้เลย (เหมือนนิสัยมั๊ง)

โดยส่วนตัวชอบถ่ายแบบให้รูปมันเล่าเรื่องมากกว่าจะเอารูปสวย แต่ไม่บอกอะไร นอกจาก "สวย"
อยากให้รูปถ่ายของเราเป็นเหมือนภาพบันทึกความทรงจำของเราเอง (เพราะว่าเป็นคนขี้ลืม)
รูปที่เลือกมาอัพโหลดบางรูปก็เลยไม่สวยเอาเสียเลย แต่คนอัพ ซึ่งเป็นคนเดียวกับคนถ่ายย่อมรู้ ว่ารูปนั่นเล่าเรื่องอะไร ข้างหลังภาพมีอะไร คนในรูปกำลังยิ้มเรื่องอะไร

อัลบั้มรูปในมัลติพลายของอิฉันมันเลยดูบ้าๆ บอๆ เป็นกึ่งๆ คอลเลกชั่นส่วนตัวในระดับที่ยอมให้เพื่อนดูได้
เหมือนสมบัติบางชิ้นที่อยากอวดมาก
บางชิ้นก็อยากอวดแค่นิดหน่อย

อีตอนจะถ่ายรูปนี้ไม่ได้ใช้เวลามาก เดินผ่านซอยนั้นแล้วมองเห็นแสงอรุณที่ปลายซอย
มียอดเจดีย์วัดจับกับแสงแดดอยู่ แล้วก็เห็นหนุ่มสาวนักเดินทางที่ก็คงออกมาชมเชียงคานยามเช้าเหมือนเรา เดินอยู่ด้วยกันคู่นึง
ด้วยตาเปล่า (กล้องที่ดีที่สุดในโลก) รู้สึกว่าภาพนั้นมันส้วย-สวย
เป็นยามเช้าที่อบอุ่นและสวยงาม

เหลือบไปทางซ้ายเห็นรถสามล้อกำลังจะเลี้ยวพอดี
ถ้้าอยากถ่ายให้ทันก็ต้องไม่ปรับอะไรทั้งสิ้น
ก็เลยถ่ายเลย
ช้าไปด้วย เพราะถ้าถ่ายเร็วกว่านั้น รถสามล้ออยู่ริมกว่านี้ องค์ประกอบคงลงตัวกว่านี้

ทั้งที่งงๆ แต่ก็รู้สึกดีใจจริง ที่เพื่อนชอบ




หมายเหตุ
-นี่เป็นเวอร์ชั่นตามที่กดมา อาจจะรีไซส์ไปหนนึง
-สภาพจิตใจช่วงที่อยู่เชียงคานค่อนข้างปกติ นิ่งๆ มีความสุขได้กับปัจจุบันขณะ
-ไม่ได้คิดถึงคนรักเก่า ไม่ได้หวังเจอคนรักใหม่
-ไม่ได้โหยคิดถึงใครจนจะแย่ เหมือนตอนเห็นท้องฟ้าเหนือยอดภู ตอนที่พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้า
(ก่อนถึงสี่แยกที่น้าเต๋าบอกว่าสวยที่สุดในประเทศ)
-ทั้งยังไม่ได้อิจฉาคนไปเชียงคานพร้อมคนรัก
-แต่รู้สึกอิ่มเอมกับบรรยากาศน่ารื่นรมย์ของเชียงคาน ท่ามกลางมิตรภาพจากเพื่อนร่วมทาง
-ก็ชอบเชียงคานนะ แต่ถ้าจะไปเที่ยวอย่างคนไกลไปสัมผัสเชียงคานอย่างที่ไปมา ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานเท่าไหร่ ถึงจะไม่เบื่อเสียก่อน