บางเรื่องที่ไม่รู้เหตุผล ตอนที่ ๑ คนแปลกหน้า

 

 
"ขอบคุณนะ”

ภารดีเอ่ยกับปลายสายอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกดปุ่มวางสายโทรศัพท์

เสียงไก่ขันแว่วมาจากที่ไกล

เช้าแล้วหรือ? นี่เธอคุยกับคนแปลกหน้าคนนี้ได้จนสว่างเลยหรือ

 

ความคิดนี้เรียกรอยยิ้มบางเบาที่ริมฝีปาก

 

ซุกหน้าลงกับหมอน พลางคิดถึงความไม่ปกติที่เกิดขึ้นในค่ำคืนที่ผ่านมา

 

เธอและเขาเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน แม้จะเคยใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ใกล้เคียงกัน แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่เหลื่อมกัน เธอจากที่แห่งนั้นมาเมื่อเขาไปถึง ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเองต่อไป นานแสนนาน ก่อนที่จะได้มาเจอกัน และรู้จักกันเมื่อไม่นานนี้

 

แปลกดีที่คนเก็บตัวอย่างเธอยอมเปิดใจกับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักในโลกอินเทอร์เน็ต และยิ่งแปลกที่เขาคนนี้เป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง

 

‘กล้าเหลือเกิน’ เธอตำหนิตัวเอง พร้อมอาการร้อนผ่าวบนใบหน้า เมื่อนึกถึงหัวสนทนาทั้งหมด

 

พยายามนึก ว่ามันเริ่มขึ้นตอนไหน จากการพูดคุยในวงใหญ่ มาสู่การคุยส่วนตัว การตัดสินใจแลกหมายเลขโทรศัพท์ จากความคิดแค่จะโทรคุยกันก่อนนอน กลายเป็นใช้ชั่วโมงอันยาวนาน ฟังเรื่องที่อีกฝ่ายเล่า สลับกับเล่าเรื่องของตัวเองให้อีกฝ่ายฟังได้อย่างไร

 

‘หรือเพราะว่าเราต่างเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน?’

 

เมื่อต่างเป็นคนแปลกหน้า จึงไร้ความกังวลที่จะคุย ทั้งเรื่องที่ภูมิใจ เรื่องไม่ภูมิใจ เรื่องที่คาใจ

เมื่อต่างเป็นคนแปลกหน้า จึงไร้อคติที่จะมองปัญหาและออกความเห็นต่อเรื่องราวที่ได้รับรู้

เมื่อต่างเป็นคนแปลกหน้า จึงสามารถพูดได้อย่างตรงไปตรงมา และตรงใจ

 

ลมเย็นใกล้รุ่งพากลิ่นดอกแก้วหอมเย็นมาถึงบนเตียง

 

‘ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจริงๆ หรือ?’ ภารดีถามตัวเองในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น ก่อนจะปิดตา หลับไปอย่างอ่อนเพลีย ทว่าเปี่ยมสุข

 

ใกล้เที่ยงวันนั้น หลังตื่นนอน ขณะกะพริบตาอยู่บนเตียง ทบทวนความทรงจำถึงค่ำคืนที่ผ่านมา

เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง.. หรือแค่ความฝัน

 

 

หมายเหตุ:

นี้เป็นเรื่องอ่านเล่น

เกิดขึ้นจากแรงบันดาลใจที่บังเอิญเก็บตกระหว่างเดินทาง

ยังไม่แน่ใจว่าจะแต่งได้เรื่อยๆ ไหม

เอาเป็นว่า ลองแต่ง-ลองอ่าน กันไปก่อนแล้วกันนะจ๊ะ