บางเรื่องที่ไม่รู้เหตุผล ตอนที่ ๕ โปรดบอกฉัน ว่าคุณมีอยู่จริง

“ขอบคุณนะ” 

...ภารดีนึกถึงคืนนั้น 

คืนอันยาวนานของความตื่นเต้นที่ได้พบ ปิติที่ได้พูดกับคนที่ฟังอย่างใส่ใจ 

คืนแสนแปลกที่คนเก็บตัวสองคน ซึ่งเพิ่งได้รู้จัก ระบายเรื่องราวในใจต่อกันและกันอย่างเปิดอก  

คืนที่เธอหลับไปตอนรุ่งสาง พร้อมรอยยิ้มบางเบาบนริมฝีปาก 

กาลเวลาเปิดโอกาสให้คนแปลกหน้าเริ่มพัฒนาความคุ้นเคยต่อกัน 

ภารดียอมรับกับตัวเอง เธอชอบเขาหมดใจ

ยากนัก หากให้บอกว่าทำไม

อาจเป็นเพราะความเปิดเผย และจริงใจที่เธอสัมผัสได้

อาจเป็นเพราะความถูกคอ 

อาจเป็นแค่น้ำเสียงของเขา

หรืออาจจะเป็นอะไรสักอย่างที่เธอไม่แน่ใจ 

‘แรงดึงดูด’ ระหว่างกันงั้นหรือ?

...คงไม่ผิด

แต่ไม่ใช่เพียงเท่านั้นแน่นอน

ไม่ใช่เพียงเพราะเขาทำให้เธอร้อนรุ่มได้ทั้งเนื้อทั้งตัว

ทั้งยังไม่ใช่เพราะเขาสามารถทำให้เธอรู้สึกเสมือนสิ่งมีชีวิตไร้น้ำหนัก อาบอิ่มไปด้วยความสุขสมขณะลอยล่องอยู่ท่ามกลางนภากาศ ในยามที่ดาวทอแสง

เพราะเขาคนเดียวกันนี้ บางครั้งยังเป็นราวกับสายลมเย็นชื่นพัดผ่านในยามอบอ้าว

บางครั้งยังทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นดังอ้อมแขนเขากระหวัดรอบกาย

ภารดีรู้สึก นับจากวันที่ได้รู้จัก เขาคือสิ่งดีงาม 

คือคนที่ทำให้เธอรักการมีชีวิต

รู้สึกอยากขอบคุณที่เขาทำให้รู้สึกดี เพียงเพราะรู้สึกได้ในทุกๆ วัน ว่ามีเขา 

เธอฟังเพลง Thank You เหมือนเป็นเพลงของตัวเอง 

แม้ในขณะเดียวกัน เธอจะตกอยู่ในภาวะเดียวกับหญิงสาวผู้อยู่ในห้วงรักของเพลง Misty 

ใช่..เธอรู้สึก ‘ช่วยตัวเองไม่ได้’ เหมือนลูกแมวตัวนั้น

นานมาแล้วที่ไม่ได้รู้สึกถึงการมีใครคนหนึ่งครอบงำอยู่ในทุกขณะความนึกคิด 

ทำไมหนอ

ชายผู้ยังไม่เคยพบหน้าจึงทำให้เป็นไปได้ถึงเพียงนี้

..เป็นไปได้มากมาย อย่างที่หลายชายรอบกาย ไม่อาจทำ

ภารดีไม่แน่ใจนักว่าเธอเริ่มถามถึงการพบเจอกันในโลกแห่งความเป็นจริงตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอบอกเขา เขาเหมือนภาพในความฝัน 

เธอพร่ำขอให้เขาช่วยทำให้ตัวเองมีตัวตนจริงในโลกของเธอ

ไม่แจ้งด้วยเหตุผล เขาไม่เคยรับปาก

อ้อนวอนอยู่เป็นหลายครั้ง เขาจึงติติงการเร่งเร้าของเธอด้วยคำถาม

“คุณจะบังคับให้กุหลาบบานได้อย่างไร?”

แม้จะปวดใจ แต่ภารดียอมรับ และเข้าใจ

..เธอยินดี ‘รอ’ วันกุหลาบบาน 

แต่แอบหวังลึกๆ ว่า  

...กุหลาบเองก็รอวันบานอยู่เหมือนกัน