จดหมายส่วนตัว : ดอกไม้บาน..นานกว่าความรู้สึก

เขาบอกว่า เขาไม่เข้าใจฉัน
เมื่อคืนเราจึงคุยกัน

ฉันถาม, คิดอย่างไรกับฉัน
อยากคบ, เขาตอบ
น้องดูเก่งดี มีความสามารถเยอะ แต่
เป็นตัวของตัวเองมากไป

อ้าว, ฉันร้อง
ช่วยไม่ได้นี่นะพี่

บอกตรงๆ ว่าพี่ดูน้ำขึ้นน้ำลงนะ, ฉันบอกมั่ง
หลังจากกินข้าวกันวันนั้นก็หายไปเลย
เหมือนว่าเราเดตกันแล้วไม่เวิร์ก พี่เลยไปเดตกะคนอื่น

ก็ไม่ว่าง, เขาอธิบาย
เหมือนที่เคยบอก
ไม่โรแมนติกด้วย

ไม่มีเวลาแม้แต่นาทีเดียว สำหรับโทรหากัน?, ฉันถาม
ถ้าคบกันไปจริงๆ คงสับสนน่าดู, ฉันตั้งข้อสังเกต, ว่าจริงๆ เรายังคบกันอยู่หรือเปล่า

เหรอ?

ใช่สิคะ

ก็ พี่ยังไม่ได้บอกเป็นอย่างอื่นนี่
(เขาเคยบอกฉันแล้ว ถ้ายังแจ้งการเปลี่ยนแปลง แปลว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม)

เรื่องมันอาจจะเป็นเพราะเราพูดกันคนละภาษาน่ะ, ฉันถอนหายใจ

ทำไม?, เขาถาม, ต้องให้บอกทุกวันหรอ

ไม่ใช่อย่างนั้น, ฉันแก้
แต่น้องไม่ควรต้องสงสัย ว่าพี่หายไปไหน
(เพราะถ้าไม่มีคำตอบ น้องจะคิดต่อไปเอง ว่าพี่ไปไหน ทำอะไร กับใคร-อันนี้คิดในใจ ไม่ได้บอกให้เขารู้)

งั้นออกมากินข้าวกันอีกเหอะ, เขาเข้าประเด็น, นะครับ

..อย่าดีกว่า, ฉันตอบ
น้องเป็นของน้องแบบนี้
จะกินข้าวกันสักกี่ครั้ง
นิสัยแย่ๆ ของน้องก็ไม่เปลี่ยนหรอก

งั้น, เขาเสนอทางเลือกใหม่, เรามาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมดีกว่า
พี่ไม่คิดเรื่องนี้แล้ว

ไม่ต้องเป็นอะไรกันก็ได้พี่
ไม่ต้องคิดมาก, ฉันตอบ

พูดแบบนี้..ไม่มีเยื่อใยกันเลยนะ, เขาพ้อ

ไม่ใช่อย่างนั้น, ฉันเริ่มอธิบาย
ก่อนหน้าที่เราจะรู้จักกัน เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่
จริงไหม?

เอาล่ะ เอาล่ะ, เขารวบรัด
สรุปกันก่อน ก่อนจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่

สรุปว่าเราต่างคนต่างกลับไปจุดเดิม, ฉันสรุปให้เอง
จุดที่เราไม่รู้จักกัน
จะได้ไม่ต้องคิดมาก
ไม่ต้องกังวลใจ

..ขอบคุณสำหรับวันนั้นค่ะพี่
ไปก่อนนะ
ง่วงแล้ว



หมายเหตุ: ไม่ใช่เรื่องจริง
แค่ Base on true story เห็นเบื่อๆ เลยเขียนให้อ่านกันขำๆ
อย่าคิดมากไปนะจ๊ะ