สบตากับตัวเอง [รำพึง-รำพัน]

ที่รัก..
มันนานแล้ว
ที่ฉันเห็นเธอเสียหลัก เพราะความรัก

ที่รัก..
เห็นเธอเจ็บปวด ฉันพลอยร้าวราน
เห็นเธอร้องไห้ ฉันพลอยสะเทือนใจ
รู้ว่าเธอนอนไม่หลับ ทำให้ฉันรู้สึกผิด

เพราะฉันช่วยเธอไม่ได้

เพราะฉันรูู้้้
ว่าความเศร้าของเธอไม่ได้สูงใหญ่เกินจะก้าวผ่าน
แต่ไม่อาจช่วยเธอให้ก้าวผ่าน
ถ้าเธอไม่ยอมก้าวผ่านมันด้วยตัวเอง

ที่รัก..
เธอเองก็รู้
เราเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กๆ
มีชีวิตอยู่เพียงชั่วระยะสั้นๆ
แล้วเธอจะพลีเวลาอีกเท่าไหร่ีให้กับการหลั่งน้ำตา?

ที่รัก..
ลองมองลึกลงไปในกระจก
บอกฉัน..
เธอเห็นใคร

ในใบหน้าที่แสนเศร้าสร้อย
อิดโรย หม่นหมอง
ดวงตาคู่สอง บัดนี้บอบช้ำ
ล้อมด้วยแผงขนตาที่ไม่เคยแห้ง

...มองลึกลงไป
บอกฉันหน่อย
โครงหน้าี้ เส้นผม ตาี้ จมูก และปากของเธอ
เธอได้มาจากใคร?
ไหนจะอีกใบหน้าที่คล้ายกันกับเธอ

รู้ไหม
ถ้าเธอร้องไห้
พวกเขาทั้งหมดจะร้องไปกับเธอ
ถ้าเธอทุกข์ใจ
พวกเขาก็จะทุกข์ไปด้วย

เพราะอะไรหรือ?
เพราะพวกเขารักเธอไง

ความรักที่ไม่มีข้อแม้จากพวกเขา
ไม่อาจทดแทนรักจากชายผู้นั้น
ที่เธอไม่อาจครอบครอง อย่างนั้นหรือ?

...เชื่อฉัน
ทุกครั้งที่เธอเริ่มรู้สึกแย่กับตัวเอง
สบตากับตัวเองให้นาน-นาน
มองลงไปให้ลึก-ลึก


แล้วเธอจะพบคำตอบของเธอ




จาก ฉัน-อีกคนที่รักเธอ