...สำหรับความทรงจำของวันนี้

วันอาทิตย์ที่ ๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๑

วันที่ควรจะไปทำบุญ อุทิศส่วนกุศลให้บุพการีผู้ล่วงลับ

แต่ก็ตื่นสาย และไม่ได้ทำอะไร
ยังดี ที่พี่ผึ้งใจดี ยอมลำบากช่วยขับรถตระเวณพาเราถ่ายรูป
(อือ ส่วนหนึ่งของงานน่ะ)

เป็นบ่ายหน้าหนาวที่โคตรร้อน แต่ร้อนจ้าอย่างดีก็ดีกว่าหน้าฝน ที่คาดเดาไม่ได้
อิฉันมีแดดดีๆ สำหรับถ่ายรูป (ต้องแลกด้วยการมีผิวสีน้ำผึ้งไหม้)
อิฉันโดนยามด่า เครียดกับการวิ่งลงไปถ่ายรูปแล้ววิ่งขึ้นมาอย่างเร็ว
พี่ผึ้งต้องมาทำอะไรเพี้ยนๆ อย่างขับส่งอิฉันลงไปถ่ายรูป แล้วก็วนรถมารับ
เราสองคนโดนมอง เพราะการกระทำประสาทๆ
ท่ามกลางเรื่องวุ่นๆ เครียดๆ ชวนเวียนหัว

่อิฉันก็ได้พบกับ one moment in time บนกำแพงขาว

นี่ไม่ใช่รูปในหัวข้อที่มาถ่าย
แต่อิฉันก็ผ่านไปเฉยๆ ไม่ได้

ขอบคุณนะพี่ผึ้ง
^_^