นาครเขษม : Used People

Rating:	★★★★★
Category:	Books
Genre:	Other
Author:	คอยนุช (ศิริพรรณ เตชจินดาวงศ์)

นวนิยายเล่มเล็กที่ฉวยติดมือ ยืมมาจากชั้นหนังสือบ้านน้าเอ๋เมื่อครั้งไปเชียงใหม่ครั้งไหนสักครั้งในปีที่ผ่านๆ มา
คราวนั้น น้าเอ๋มีคำนิยมกำกับหนังสือเล่มนี้มาทำนองว่า “สนุกดีนะแก เหมือนชีวิตพวกเราเลย”
(ความจำแย่ฮะ จำได้ลางๆ เพียงเท่านี้เอง)

ชี วิ ต พ ว ก เ ร า อ ะ ไ ร กั น ย ะ ?

(ก็ตอนนั้นยังห่างไกลตัวเลข ๔๐ เยอะกว่าปีนี้ ไกลเสียจนแทบจะมองไม่เห็น เดาไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าพอ ๔๐ แล้วจะเป็นกันยังไง)

หนังสือเล่มจ๋อยเล่มนี้ พร้อมกับเพื่อนๆ ที่มาจากชั้นหนังสือเดียวกันมานอนแอ้งแม้งรอการอ่านของอิฉัน (ตามสูตร) นานเป็นปี จนมันแทบจะแห้งเหี่ยวติดพื้นห้องไปเพราะไม่ได้สัมผัสชิดใกล้กับลมหายใจคนอ่าน ขาดการจับต้อง พลิกเปิด จนถึงวันหนึ่ง วันที่อิฉันควรจะอ่านอย่างอื่น (หนังสือเรียนภาษาญี่ปุ่น-เพื่อเตรียมสอบวัดผล) อิฉันก็เปรี้ยวตามสูตร คือเป็นต้องเสหาหนังสืออื่นมาอ่านแทน...แต่รามายณะไม่ไหว เล่มมันใหญ่ไป กลัวเสพย์ติดแล้วจะถอนตัวไม่ขึ้น ถ้าเป็นอย่างนั้นต้องอดขึ้นชั้นเรียนใหม่พร้อมเพื่อนแน่
มองไปมองมา เกิดสะดุดตากะสีเหลืองแหลมของหนังสือเล่มนี้เข้า

แล้วก็เพิ่งอ่านจบไปเมื่อกี๊ หลังตื่นกลางดึกเพราะน้องปู (เค็ม) มาปลุก

"นาครเขษม" ในหนังสือเล่มนี้เหมือนดินแดนพิศวง โซนประหลาดๆ มีอาณาเขตไม่ชัดเจน ที่คนอายุ ๔๐ ปี ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้น ก็จะถูกจัดว่า... แก่ จะถูกอัปเปหิไปอยู่รวมกัน

สมาชิกของนาครเขษมส่วนใหญ่ เคยใช้ชีวิตอยู่ในโลกภายนอก ที่ซึ่งเป็นที่อยู่ของเด็กและคนหนุ่มสาว วัยที่ชีวิตยังเป็นการเคลื่อนไหว และมีรายละเอียดอันมีสีสัน
ทว่าตอนนั้น คนพวกนั้นก็ไม่ได้สำเหนียกถึงคุณค่าของวินาทีนั้นของชีวิตเลย พวกเขาลืมที่จะใช้ชีวิตให้มีสีสัน ให้เต็มที่ ให้สมกับที่ได้เกิดมาเป็นคน อย่างที่มันจะควรจะเป็น จนกระทั่งวันหนึ่ง มารู้ตัวอีกที ก็เป็นตอนที่ตัวเองมาปรากฏในนครเขษมเสียแล้ว

ชีวิตเพี้ยนๆ ของคนที่ถูกปลดระวางจากโลกภายนอกเพราะความชราในนาครเขษมช่างดูน่าขบขันและน่าอเนจอนาถใจอยู่ในที อิฉันเห็นหลายคนยังตามหาปริศนาที่ยังไม่ได้รับการไข ไม่ว่าจะเป็นการมาถึงของดำรงและอวัยวะเพศที่ไม่ได้ทำหน้าที่อวัยวะเพศอีกต่อไป และยางลบประหลาดที่มีคำว่า “นภา” การสูบบุหรี่มวนต่อมวนโดยไม่พูดอะไรกับใคร ยกเว้นถอนหายใจอยู่บนเก้าอี้ขึ้นสนิมของผู้หญิงที่มีฝ้ารูปแผนที่แอฟริกา ปรีชาและการตามหาเอกสารหน้า ๒๓ ที่หายไป ดำรงผู้ไม่เคยมีเวลาว่าง และนิตยา ผู้ไม่เคยช้าแม้สักครั้งในชีวิต

ดีใจที่ได้อ่านในวัยที่ยังห่างไกลกับเลข ๔๐ อีกหลายปี (ฮา) เพราะอย่างนี้ ถึงได้มองเห็นว่า ในเวลาอีกหลายปี ก่อนจะถึง ๔๐ นี้ มีอะไรต้องทำ พอถึงวันนั้นถ้ารู้สึกแก่จริงๆ จะได้เอ็นจอยกับอีกสเตจของชีวิต โดยไม่ต้องเสียเวลาไปนั่งเสียดายที่ยังไม่ได้ทำสิ่งที่ยังรู้สึกติดค้าง


บันทึก :
• ขอบคุณน้าเอ๋ และคำนิยมสำหรับหนังสือเล่มนี้
• ขอบคุณคนเขียน ถึงแม้อิฉันจะไม่เห็นด้วยเท่าไรกับการจัดให้คนอายุ ๔๐ เป็นคนแก่ (ถึงตามแผนที่ชีวิตมันจะเป็นอย่างนั้นก็ตาม) เรื่องของคุณสนุกมาก แล้วก็เล่าได้กวนมาก แต่กินใจมาก คุณมีผลงานเล่มอื่นอีกไหมเนี่ย? แล้วคุณเขียนนาครเขษมอยู่นานไหม? คุณเขียนเสร็จเมื่ออายุเท่าไหร่? และจริงๆ แล้วคุณอายุเท่าไหร่?
• ว่าแล้วน่าจะทำรายการ to do list ก่อนจะชรากันสักหน่อยนะ
-สำหรับที่ที่อยากไปจริงๆ ก็จะกระเสือกกระสนให้ได้ไป
-สำหรับสิ่งที่อยากทำจริงๆ ก็จะลองทำดู และจะตั้งใจทำให้ดี ไม่ให้เสียเวลา
-สำหรับคนที่อยากบอกรัก สมควรบอกรัก ก็จะหาโอกาสเหมาะๆ บอกให้ได้
-สำหรับความสัมพันธ์ ถ้ายังมีโอกาส ก็จะลองดู และจะมีให้ดี ไม่งี่เง่าและทำเสียเรื่องอีก
-สำหรับคนที่รักเรา ดีกับเรา ก็จะรักเค้าตอบ..อย่างรู้คุณ
-สำหรับคนงี่เง่า ก็จะไม่เสียเวลาใส่ใจ คนที่ควรใส่ใจยังมีอีกเยอะแยะ