เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 6: เรื่องของสเปค และฉันรักเด็ก (ผู้ชาย)

โอชโช่เคยสังเกตว่าผู้ชายส่วนใหญ่ชอบผู้หญิงลักษณะคล้ายๆ กัน

ดูเหมือนว่า 'คิวคุง'-น้องชายคนสนิทของเธอก็ไม่ได้แปลกไปจากคนอื่น

บ่ายวันหนึ่ง สองคนนี้คุยกันผ่านโปรแกรมเอ็มเอสเอ็นอย่างออกรส

คิว: เจ้ช่วยผมหาแฟนหน่อยสิ
โอชโช่: บอกสเปคมาสิ
คิว: ตัวเล็ก
ขาวๆ หน่อย
น่ารักๆ
บ้องแบ้ว
ขี้เล่น
.....
เยอะไปป่าว
โอชโช่: เอ่อ... ทุกอย่างที่คิวชอบ ไม่มีในตัวเจ้เลยว่ะ
เสียใจด้วยนะ โฮะ-โฮะ-โฮะ
คิว: อันนี้แหละเป็นทางเลือกใหม่
โอชโช่: แต่ผู้ชายส่วนใหญ่เค้าก็ชอบผู้หญิงแบบเดียวกับคิวอ่ะแหละ
คิว: คงงั้น
โอชโช่: เจ้น่ะ ที่จริงแล้วชอบผู้ใหญ่ล่ะ
ผู้ใหญ่เท่านั้น
คิว: แหง่ว

โอชโช่: ก่อนหน้านี้เจ้รำคาญเด็กด้วย เพราะคิดว่าเด็กน่ะ ปัญญาอ่อน คุยกันไม่รู้เรื่อง
คิว: เด็กเป็นฝ่ายผิดช่ายมั้ย?
โอชโช่: แต่เดี๋ยวนี้ปลงอนิจจังแระ
คิว: กรรม
โอชโช่: ก็ผู้ใหญ่มีเมียกันไปหมดสิ้นแล้ว
คิว: 5555
ตอนนี้หรอ ขอแค่แบบ นิสัยดีๆๆๆๆๆ
หน้าตากลางๆ ก็โอแล้วเจ้
โอชโช่: แต่ว่า คิวคุงยังไม่แก่เลยนะ มาทำเป็นปลง อ้อนหรือไง
คิว:
โอชโช่: มีแฟนคนแรกเมื่อไหร่ บอกมา
คิว: ม.3
โอชโช่: เพื่อนหรอ เล่าซิ
คิว: คนแรกก็รักแบบเด็กๆ อ่ะเจ้ เรียนจบก็หาย
พอมาม.ปลาย คบอีกคน แล้วก็เลิก ก็แบบเด็กๆ อีกนั่นแหละ
พอปี 1 กลางๆ ก็มีอีก คยกันระยะนึงดันโดนทอมมาแย่ง
ซวยโคตร
โอชโช่: กรี๊ดดดดดดดดดด โดนทอมแย่ง!
แปลว่าแกต้องเห่ยสุดๆ
คิว: เดี๋ยวเจ้ ยังไม่จบ
พอเลิกกะคนนั้นไป ก็เกิดอาการโรคจิต คือคนต่อไปที่คบต้องดีกว่าเก่า ต้องสวยกว่าเงี้ย
แต่ก็ไม่มีใครจริงจัง แค่กิ๊กๆ กันไปอีก 2-3 คน จนมาเรียนจบ เริ่มทำงาน ก็เจอคนที่คิดจะจิงจังแล้ว
โอชโช่: อืมอืม
คิว: แต่ดันไปทะเลาะกับน้องเค้าอีก
โอชโช่: ไงนะ
คิว: เค้าบอกว่าน้องเค้าไม่ชอบหน้าคิว คิวเลยบอกไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยๆ ปรับตัวก็ได้
ก็ชวนไปโน้นไปนี่ ทำดีด้วย แต่เค้าก็ยังไม่ยอมอ่อน หลังๆ เริ่มพูดจากวนทีน จนทนม่ายไหว
โอชโช่: แล้วทำไมเค้าไม่ชอบคิว เพราะว่าคิวไม่หล่อหรอ
คิว: ก้อ ม่ายรู้สิเจ้ นั่นหล่ะ คิวก็ระเบิดไป นั่นแหละก็จบ
โอชโช่: เฮ่อ แย่เนอะ
แล้วตอนนี้คิวคิดถึงคนไหนละ ใช่คนสุดท้ายไหม
คิว: คิดถึงเจ้อะดิ
โอชโช่: -_-"
คิว: 5555
คนสุดท้าย ที่เค้าหาว่าคิวไม่ใส่ใจ แล้วก็คนที่ทะเลาะกะน้อง
จบแล้วล่ะ ชีวิตรักของคิว
เออ แต่ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมชอบไปจีบคนมีเจ้าของทั้งนั้นเลย
มารู้ทีหลังตลอด ว่าเลิกกันเพราะเรา
โอชโช่: แล้วคิวมาชอบเจ้ตรงไหน
คิว: ก็ตรงที่เจ้มีเหตุผลมั้ง
ตรงไปตรงมา
มีความคิดเป็นของตัวเอง
...หรือว่า คิวคิดไปเอง?
โอชโช่: โฮะ-โฮะ-โฮะ
เรายังไม่รู้จักกันดีพออ่ะดิ
ชั้นน่ะ ที่สุดของความไร้เหตุผล งี่เง่า เจ้าอารมณ์ แล้วก็ชอบทำร้ายคนด้วยคำพูด
ชอบใช้กำลังอีกตะหาก
คิว: เจอมาหมดแล้วเจ้ ไม่กลัวหรอก
5555
โอชโช่: เออ! งั้นก็รอดูกันปาย

การคุยกันเรื่องสเปคอย่างเมามันของพี่สาวและน้องชายคนสนิทต้องจบลงอย่างกะทันหันเนื่องจาก 'คนที่คุณก็รู้ว่าใคร' ได้กลับเข้าออฟฟิศมาทำงานต่อ
คาดว่าสองคนนี้คงจะ(แอบ)สนทนาเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้อีก
หากคราวไหนสนุกพอ จะเอามาเล่าให้อ่านกันต่อไป


เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 6: เรื่องของสเปคและฉันรักเด็ก (ผู้ชาย) ภาคพิเศษท้ายเรื่อง
วันนี้โอชโช่ต้องเข้าไปหาหนังสือในศูนย์หนังสือจุฬาฯ สาขาสยาม แต่มาถึงเมื่อหิวข้าวจนตาลาย จึงตัดสินใจเข้าโรงอาหารคณะทันตแพทย์ที่อยู่ข้างๆ เสียก่อน
'คนเยอะโคตร อ้าว นี่มันเที่ยงนี่หว่า' โอชโช่นึกสงสัยว่าวันนี้มันวันอะไร ทำไมมีเด็กวัยพรีทีนกลาดเกลื่อนไปหมด
'ไม่ได้การ ต้องรีบกิน รีบไป' โอชโช่ไม่ค่อยถูกโรคกับเด็ก ไม่ใช่แค่ไม่มีความอดทน บางครั้งบางคราวยังออกอาการ 'ขวาง' เด็ก ด้วยซ้ำไป
"นั่งด้วยได้ไหมครับ" เด็กผู้ชายตาตี่แก้มกลมในเสื้อยืดสกรีนลายการ์ตูนแบบต่อสู้ แบกเป้ ถือชามก๋วยเตี๋ยวมาถามเบาๆ
"" โอชโช่ไม่ตอบแต่ยิ้มให้ พร้อมพยักหน้าหนึ่งที พลันสายตาก็ไปเห็นว่าเป้ข้างหลังเด็กชายเปิดอ้าอยู่
"... เอ่อ เป้หนูไม่ได้รูดซิปน่ะ เดี๋ยวของจะตกนะ" โอชโช่บอกด้วยหน้าตาคุณพี่ใจดี
"ซิปมันรูดไม่ได้(ครับ)" อ้อ ซิปเสีย..เด็กชายกล้าตอบแต่ไม่สบตาตรงๆ ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตาคีบก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กต้มยำในชามตรงหน้า ดูดเส้นพรืดๆ เข้าปากอย่างอร่อย แต่.. 'เฮ้ย นั่นเค้าใส่พริกด้วยนี่หว่า.. ' เด็กคนนี้อายุเท่าไหร่นะ? โอชโช่ประมาณการว่าน่าจะ 8-9 ขวบ ไม่น่าเกิน 10 ขวบละเอ้า

โห..ท่าทางอร่อยนะนั่น กินเส้นกินลูกชิ้นหมดแล้วยังตักน้ำแกงกินเกือบเกลี้ยงเลย 'เด็กคนนี้กินเก่งจริงๆ...'
น้องเค้ากินก๋วยเตี๋ยวต้มยำ(เผ็ด+ร้อน)เสร็จก่อนโอชโช่กินข้าวกระเพราไข่เจียวที่กินไปแล้วนิดนึงก่อนเค้าจะมาถึงอีก
'อ่ะ ลุกแล้ว สงสัยไปซื้อน้ำ คงจะเผ็ดละสิ'
แต่..ไม่ใช่ เด็กชายกลับมาพร้อมก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กต้มยำชามใหม่
โอชโช่เลยยิ้มแบบหมดใจ หลงรักเด็กชายผู้เจริญอาหารคนนี้ตั้งแต่ตอนนั้น
'ลูกใครหว่า น่ารักจริงๆ มาคนเดียว กล้าหาญมาหาที่นั่งในโรงอาหารตอนเที่ยงแล้วยังกินได้อร่อยขนาดนี้ ดูสิ กินเผ็ดก็ได้'
"โห ใส่พริกด้วยหรอ?" โอชโช่เย้า
"...." ไม่ตอบแต่ยิ้มนิดพร้อมพยักหน้า
"กินสองชามแปลว่าอร่อย ซื้อร้านไหนเนี่ย วันหลังพี่จะไปซื้อบ้าง" เด็กชายชี้อย่างอายๆ ไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวต้นเรื่อง ปากอิ่มๆ ของเขาเป็นสีชมพูปลั่ง แต่ปลายจมูกไม่มีเหงื่อออกแสดงถึงความเผ็ดสักนิด ว่าแล้วเขาก็ลงมือจัดการก๋วยเตี๋ยวต้มยำชามที่สองอย่างเอร็ดอร่อยต่อไป

'อยากมีลูกจัง' โอชโช่บอกกับตัวเองตอนที่เดินออกมาจากโรงอาหาร
'ถ้าเรามีลูกชายหน้าตาอย่างนี้ แล้วก็เก่งอย่างนี้คงปลื้มพิลึกล่ะ'
แล้วเธอก็เดินเข้าศูนย์หนังสือจุฬาไปอย่างเบิกบาน

หมายเหตุ: เรื่องเล่าเรื่องนี้แค่แต่งขึ้นเพื่อสร้างความหรรษาให้กับหัวใจในหมู่ผู้อ่าน ที่จริงผู้เขียนก็อยากจะสอดแทรกประเด็นมีประโยชน์ไว้บ้าง แต่ถ้าตอนไหนมันไม่มีโปรดอย่าคิดมาก ชีวิตนี้แสนสั้น ดังนั้นจงหรรษาเข้าไว้นะจ๊ะ

ป.ล. โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน แล้วก็อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังมากนักล่ะ