อยู่ๆ ก็คิดถึงขึ้นมา

คุณตัวนี้ชื่อว่า "คุณขาว" ไม่ใช่หมาที่หม่าม๊าดิฉันเลี้ยงไว้ตั้งแต่แรกหรอก ว่ากันว่าคุณขาวอพยพจากบ้านยาย มาด้อมๆ มองๆ แถวๆ บ้านเรา-พอดีบ้านเราไม่มีรั้ว
หม่าม๊าดิฉันเห็นมาอยู่เรื่อยๆ คงจะเอ็นดู สงสาร เลยแกล้งวางชามข้าวเอาไว้ให้
หลังๆ คุณขาวเลยย้ายสำมะโนครัวมาเป็นการเกือบถาวร ที่ว่าเกือบก็เพราะเธอไม่ได้ทำตัวเป็นหมาในบ้านเต็มรูปแบบ
ออกแนว "หมาอิสระ" มากกว่า

คุณขาวไม่เคยยอมอยู่นิ่งให้ใครจับตัวมันได้ เธอยังคงรักษาระยะห่างระหว่างตัวเองกับคนในบ้านไว้เท่าเดิม แต่ดิฉันก็เชื่ออยู่ลึกๆ ว่า ถ้าไม่ติดที่หมาบ๊องซึ่งหม่าม๊าเลี้ยงไว้ประดุจลูกคนเล็ก (เพราะลูกจริงๆ ไม่มีใครอยู่ด้วยเลย) คุณขาวก็อาจจะยอมเข้าใกล้เรามากกว่านี้ ไม่วางตัวอยู่นอกวงโคจรอย่างนั้น

ดิฉันเห็นคุณขาวครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตา ด้วยดิฉันมักรำคาญหมาประเภทชอบประจ๋อประแจ๋ จึงรู้สึกปลื้มคาแรกเตอร์ของคุณขาว หมาตัวใหม่ สีขาวออฟไวท์เพราะไม่ยอมให้ใครจับอาบน้ำอยู่ไม่น้อย

เคยถามหม่าม๊าว่าทำไมมันไม่เข้าใกล้เรา และไม่ยอมให้เราเข้าใกล้ หม่าม๊าคงไม่รู้หรอก แต่ฟันธงว่าคุณขาวมันมี 'อดีตที่เจ็บปวด' ประมาณว่าตอนเล็กๆ คงจะถูกคนตีมา..อะไรพรรค์นั้น

ทว่า ในกลับบ้านประมาณครั้งที่ 2-3 ถัดจากครั้งนั้น มองหาคุณขาวไม่เจอ เจอแต่หมาขี้ประจบ ก็ถามถึง หม่าม๊าบอกว่า ก็ตามหาอยู่เหมือนกัน แต่วันก่อนเด็กๆ มาเล่าว่าคุณขาวมันตายแล้ว
เพราะว่ามันชอบไปแถวๆ หมู่บ้านทางโน้น แล้วคนในหมู่บ้านนั้นเค้าคงไม่ชอบหมา
เค้าเลยเอาอะไรบางอย่างผสมกับอาหารให้หมากิน หมาก็เลยตาย

ไม่ได้ตายแต่คุณขาวหรอก มีอีกหลายตัวเลย

ทีนี้เนื่องจากว่าคุณขาวเธอไม่ยอมเข้าบ้าน ก็เลยไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นตายร้ายดีอย่างไร ก็ได้แต่คิดกันไปว่า สงสัยไปเที่ยว เดี๋ยวก็คงมา

รู้แล้วก็สงสารจัง ตอนเด็กๆ ก็ถูกคนตีจนกลัว ไม่กล้าไว้วางใจ เลยไม่มีโอกาสมีความสุขในการประจ๋อประแจ๋เจ้าของ ไม่ได้มีความสุขในการแสดงความเป็นเจ้าของคนที่เป็นเจ้าของเหมือนหมาอื่น แล้วก็ยังต้องมาตายเพราะคนใจร้ายอีก
(แอบคิดไม่ได้ ว่าไม่รู้คนใจร้ายจะทำยังไงกับศพของมัน)

เห็นรูปแล้วคิดถึง
(มันคงไปดีแล้วกระมัง?)