เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 4: เสี้ยววินาทีของความซึ้ง

....วันนี้คนไข้เยอะจัง

โอชโช่คิดระหว่างหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ตัวเดียวที่เหลืออยู่-และไม่พัง ระหว่างหูได้ยินเสียงหมอคุยกับฝรั่งแว่วๆ ดังมาจากห้องตรวจ ลอบสำรวจสถานการณ์รอบกายแล้วก็เห็นว่ามีหนุ่มอ้วนที่เธอเดาทันทีว่าต้องมาลดความอ้วนแน่ๆ (แต่ผิด-เค้ามาทำหน้าให้ใสปิ๊งตะหาก) คุณแม่ยังสาวเจ้าของร่างผอมเพรียวกับลูกสาวตัวโต แสนซน ที่เดาจากอายุแล้วน่าจะอยู่ประมาณ 4 ขวบ แต่ยังพูดอ้อแอ้อยู่เลย

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าวันนี้หมอจะยุ่งแน่ๆ  

นั่งอยู่แป๊บๆ แม่ลูกก็หายเข้าห้องไป ตามมาด้วยเสียงร้องให้จ้าของเด็กหญิง แล้วก็เสียงปลอบของแม่ ว่า "ไม่เป็นไรลูกๆ หมอไม่ได้ทำหนูซะหน่อยๆ"

เอ๊ะ! หมอไม่ได้ทำลูก แล้วหมอทำอะไรแม่??? โอชโช่หูผึ่ง

ระหว่างนั้นมีหนุ่มสาวคู่หนึ่ง แบกกีตาร์มาคนละตัว คนหนุ่มแจ้งคุณน้องที่เคาน์เตอร์ว่า 'มาหาพี่กอล์ฟ' ซึ่งหมายถึงหมอ-โอว์ หรือว่าหมอไม่ได้แค่ดีดกีตาร์เล่นก๊องแก๊งธรรมดา?? โอชโช่ประเมิน

"เชิญคุณ.....ค่ะ" ในที่สุด เธอก็ได้เจอหมอ

". . ..." หมอบู๋ทักด้วยการอ่านชื่อจริงของโอชโช่อย่างตะกุกตะกัก ก่อนถามอย่างอ่อนโยน "เรียกชื่อเล่นดีกว่าไหม?"

"...หมอ-ต้อง-เรียกให้ถูกนะคะ" หมอฟังแล้วยิ้มงงๆ "โอชโช่ค่ะ"

"โอ๊ด...อะไรนะ" หมออึ้ง

"โอชโช่ค่ะ.. เหมือนข้าวโอ๊ต แต่เติม โช่ ด้วยอ่ะค่ะ" หมอรับด้วยการหัวเราะร่วน

จำไม่ได้แหง๋ เธอนึก และก่อนที่หมอจะทำการเพ่งพิศใบหน้าจนทั่ว ซึ่งมักจะทำให้เกิดอาการขวยอายอย่างไร้เหตุผล โอชโช่ก็รีบควานเอากล่องลูกอมสตรอเบอรี่กวนเปรี้ยวอมหวาน ซึ่งตอนที่ไปเชียงใหม่ เพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันนานขนมาให้เท่ากับความคิดถึง แต่เธอดันกระเตงกลับมาฝากคนทางนี้หน้าตาเฉย

"จากเชียงใหม่ค่ะ" หมอมองตามมือที่วางกล่องของกินลงบนพื้นที่ว่างบนโต๊ะรกๆ ตัวนั้น "รับรอง ไม่ขม"

"ไปเที่ยวเชียงใหม่มาเหรอ" หมอถามหลังขอบอกขอบใจยกใหญ่ เกือบจะเริ่มต้นอิจฉาที่คนไข้ได้ไปเที่ยวแล้วเชียว แต่โอชโช่รีบปฏิเสธซะก่อน "ไปทำงานอ่ะค่ะ" คำตอบนี้ไม่ทำให้หมอถามอะไรต่อ แต่เริ่มมองกวาดไปทั่วหน้าอย่างทำเวลา ก็วันนี้มีคนไข้รออยู่ข้างนอกอีกเพียบเลย

"ดีขึ้นเยอะแล้วนะเนี่ย..." หมอพูด "หลุมตื้นขึ้นไหม?"

"รู้สึกตื้นขึ้นนะคะ" โอชโช่พยักหน้าประกอบ ตั้งใจจะให้กำลังใจหมอบ้าง

"รอยดำก็ดีขึ้นเยอะเลยนะ..." ว่าแล้วก็ยิ้ม "ไปทำอารายมารึเปล่าเนี่ย??" 

หมอชงมาด้วยคำถามนี้ ซึ่งโอชโช่ก็รู้ทัน แอบกลอกตาขึ้นมองเพดานหนึ่งที ก่อนจะตอบอย่างที่คนถามอยากได้ยิน "ก็ทายาหมอไงคะ" ได้ผล หมอหัวเราะชอบใจใหญ่

อ๊ะ! โอชโช่นึกได้จึงควานหากระดาษที่เธอพริ้นท์ข้อมูลออกมาจากเว็บของแมเนเจอร์ มันเป็นบทความว่าด้วยเครื่องสำอางที่ อย. เตือนว่าอันตราย "เอามาฝากค่ะ"

"อ๋อออออ" หมอบู๋ร้องหลังจากกวาดตามองอย่างรวดเร็ว และขีดเส้นใต้ตรงคำว่า 'ปรอท' กับ 'ไฮโดรควิโนน' ใน 2 วินาทีต่อมา พร้อมกับหัวเราะหึๆ

"Hydroquinone นี่เค้าก็ใช้กันนะ แต่พวกนี้" หมอหมายถึงรายชื่อเครื่องสำอางที่ลิสต์มาในข่าว "จะใช้เกินขนาดที่อย.กำหนดไม่ได้ เพราะของเขาเป็นเครื่องสำอาง แต่พวกนี้" หมอบุ้ยไปทางตลับยาทั้งหลายที่วางอยู่บนโต๊รกๆ ตัวนั้น "เป็นยา แล้วก็ไม่ได้ใช้ Hydroquinone แต่ใช้ Arbutin ซึ่ง ไม่ต้องห่วงนะ มีผมคอยแนะนำให้ ก็ใช้ได้ครับ"

"แต่" โอชโช่อ้าปากค้าง "จะดีหรอคะ? ใช้ไปนานๆ จะเป็นไงคะ"

"ใช้ได้ครับ ผมดูแลเอง ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมรับผิดชอบเอง" หมอพูดพร้อมกับค้อมศีรษะลง ยิ้มหวานอีกครั้งแล้วจบการตรวจด้วยไดอาลอก "อีกสองอาทิตย์เจอกันนะ"

อาการของหมอในเสี้ยววินาทีนั้นทำให้โอชโช่แอบน้ำตาคลอคลองด้วยความซึ้งใจ แม้จะยังไม่คลายสงสัยว่า

หมอจะรับผิดชอบชั้นยังไงฟะ

 

 

เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 4: เสี้ยววินาทีของความซึ้ง (ภาคพิเศษท้ายเรื่อง)

เฮ้อ... โอชโช่แอบถอนหายใจขณะโหนรถไฟฟ้ามาทำงาน ความสุขอันแสนสั้นของชั้นช่างผ่านไปอย่าง...

นึกยังไม่ทันจบ สายตาก็ไปหยุดที่ร่างสูงเพรียวของชายผู้หนึ่ง

โอ๊ะ! ดูดีจัง

ในร่างที่สูงน้อยกว่าบาร์รูปตัวโอท้ายโบกี้ราว 15 เซ็นติเมตร ผมดำ ตัดสั้น สไตลิ่งอย่างไม่ตั้งใจ ลำแขนขวาที่ไม่ผอมแห้ง มือแข็งแรงที่มีนิ้วสวย เล็บสะอาด โหนอยู่ที่บาร์ หูเสียบไอปอด สะพายกระเป๋าแบบบุรุษไปรษณีย์ สวมเสื้อยืดสีมิดไนท์บลูที่ซีดเพราะความเก่า(?) ไม่ก็เป็นเสื้อที่ผ่านการฟอกมาอย่างเนียน กางเกงเดนิมทรงสวย ไม่โคร่งคร่างและหล่นจนเห็นขอบบ็อกเซอร์ รองเท้ากีฬาหนังสีขาว (ไม่ระบุยี่ห้อ)

สเปคนี่นา... หน้าตาจะเป็นไงนะ แล้วหัวใจของโอชโช่ก็เริ่มเต้นในจังหวะ ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก ตึ่ก-ตั่ก  เป็นการเต้นชดเชยกับเมื่อคืน

"สถานีต่อไป อโศก ท่านผู้โดยสารสามารถ....." อ่ะ ถึงแล้ว

โอชโช่มองไปที่ 'เขา' อีกครั้ง อย่างอาลัย  ต๊าย เค้าก็ลงสถานีนี้หรอนี่ อ๊ะๆๆๆ หน้าตาจะเป็นไงนะ

...

...

...

และแล้วหัวใจที่พองโตของเธอก็ค่อยๆ แฟบลงจนเหลือเท่าเดิม

ก็ผู้ชายคนนั้นกลายเป็นคนหน้าตาหล่อสะอาดมาดตี๋อินเทรนด์ ซึ่งไม่ใช่แนวของโอชโช่เลยน่ะซี

 

 

หมายเหตุ: เรื่องเล่าเรื่องนี้แค่แต่งขึ้นเพื่อสร้างความหรรษาให้กับหัวใจในหมู่ผู้อ่าน ที่จริงผู้เขียนก็ได้สอดแทรกประเด็นมีประโยชน์ไว้บ้าง ประปราย หากผู้อ่านหาพบก็นับเป็นบุญของผู้เขียน แต่ถ้าหาไม่พบก็ไม่เป็นไร ขอให้หรรษากันไว้เป็นพอนะจ๊ะ

ป.ล. โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน แล้วก็อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังมากนักล่ะ

ป.ล. ทั้ง Hydroquinone และ Arbutin ออกฤทธิ์ยับยั้งการผลิตเมลานินซึ่งทำให้ผิวหมองคล้ำ และเป็นกระฝ้า แต่ว่ากรณี Hydroquinone แม้จะยั้งการสร้างเม็ดสีได้ดีแต่ก็มีเอฟเฟคท์น่ากลัวไม่น้อย เริ่มเบาะๆ ตั้งแต่ระคายเคือง ทำให้เป็นโรคผิวหนังง่ายขึ้น ลดปริมาณคอลลาเจนและอีลาสติน (งี้ก๊อเหี่ยวสิ???) เพิ่มความเสี่ยงจะเป็นมะเร็งผิวหนัง แถมยังต้องเก็บดีๆ ให้ห่างจากแดดด้วย เครื่องสำอางไฮโซจากญี่ปุ่น (อย่างเช่นชิเซโด) ก็เลยไม่ใช้แล้ว Hydroquinone หันมาใช้ Arbutin ซึ่งทำงานได้ใกล้เคียงกันแต่ไม่มีผลเสียอย่างที่พบใน Hydroquinone แถมยังมีคุณสมบัติ anti-aging และช่วยกรองรังสียูวีได้ด้วย-ว๊าวเริ่ศ!

ดิฉันเจอบล็อกนึงดี๊ดีเชียว ใครอยากหาความรู้เพิ่มเติมก็เข้าไปอ่านกันนะจ๊ะ เจ้าของเค้าคงไม่หวง http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=findingrunechan&date=17-01-2007&group=6&blog=1