บ่ายวันธรรมดาวันหนึ่ง
สองเพื่อนสาวโสดเม้าท์กันผ่านจีเมล์เป็นปกติ (ไม่ใช้ msn เพราะออฟฟิศของหนึ่งในสาวโสดนั้นทำการสกัดมิให้เล่น) หูทิพย์ของข้าพเจ้าได้สดับการสนทนาบางตอนที่มีแง่มุมน่าสนใจ ซึ่งเชื่อว่าน่าจะกระตุ้นให้เกิดการแลกเปลี่ยนความเห็นอย่าง 'สร้างสรรค์' ในมัลติพรายต่อไป
จึงได้ทำการดักฟังมาเล่าต่อดังนี้แล
ซี่อออออ....ซื้ออออ.... ซื๊อออออ (เสียงจูนคลื่น)
ส้มลิ้ม: เมื่อวานผีบ้านผีเรือนเข้าสิง
ชั้นรื้อบ้าน ตู้หนังสือ ทำความสะอาดอีกแล้ว
จิ๊นส้ม: ดี มีประโยชน์
ว่างๆ มาบ้านชั้นมั่ง
ส้มลิ้ม: บ้านแกห้องเดียว
ทำแป๊บเดียวก็เสร็จ
มันส์ดีนะ
แต่แมร่งงานบ้านเนี่ย
มีให้ทำเรื่อยๆนะ
ทำยังไงก็ไม่สะอาดซักที
จิ๊นส้ม: มันเป็นงานรูตีน
ไม่ได้ทำครั้งเดียวเสร็จหรอก
ต้องคอยสะสางเรื่อยๆ
ส้มลิ้ม: คิดถึงคนที่เป็นแม่บ้าน แบบต้องทำให้ผัวลูก
ได้อยู่ในอากาศที่สะอาด ปราศจากฝุ่นดิ
แมร่ง จะปลื้มหรือเซ็งว่ะ
แต่ กรูคงเซ็.
จิ๊นส้ม: เออ แบบแม่บ้านญี่ปุ่นไงแก
ชั้นว่ามันก็คงมีความสุขกันไป ในแบบของมัน
ส้มลิ้ม: ง
มันก็คงแล้วแต่คนนะ
จิ๊นส้ม: ทำอะไรเพื่อคนอื่นมันจะต่างไปจากทำเพื่อตัวเองนะแก
ยิ่งเพื่อลูกน่ะมึง
ส้มลิ้ม:: แต่ตูคงหมั่นไส้มันว่ะ ถ้ามันไม่ช่วยทำ แถมทำให้รกอีก
จิ๊นส้ม: อืม คำถามคงย้อนกลับไปที่ว่า แล้วมึงเสือกมีลูกผัวทำไม
ส้มลิ้ม: เออ นั่นดิ
จิ๊นส้ม: อย่าตั้งกำแพงสิแก
นึกถึงอีตอนที่แม่แกมีแก
ส้มลิ้ม: เออ แต่กูไม่เสียสละอย่างเขาไง
จิ๊นส้ม: เค้าก็คงอยากจะมีหรอก ไอ้ลูกที่มันอยุ่ด้วย คอยช่วยงาน คอยเอาใจปรนนิบัติ เค้าคงไม่ได้หวังหรอกว่าจะมีลูกหยั่งพวกเราๆ
แต่เมื่อลูกมันยืนกรานจะใช้ชีวิตแบบนี้ คนเป็นแม่ก็ตามใจไง
จิงๆ แล้วเรื่องพวกนี้มันเป็นสันชาติญาณน่ะป้า เราเสือกไปเรื่องมากกับมันเอง
ส้มลิ้ม: เค้าไม่รู้จะทำไงมั๊ง
จิ๊นส้ม: ชั้นว่า เรามันเป็นสุดที่รักของเค้า อะไรที่คิดว่ามันคือความสุขของเรา เค้าก็จะพยายามหาให้
ส้มลิ้ม: ตกลงเอาไง
ดูม่ะ
18.30
จิ๊นส้ม: การเป็นแม่มันก็เลยเหมือนกับการเรียนรู้ที่จะรักคนอื่น นอกจากตัวเอง
ส้มลิ้ม: เหรอ
เออ ถูกๆ
ใช่เลย
จิ๊นส้ม: แหม๋ วันนี้เราคุยกันมีสาระ(แน)นะ
ดิแก ดูดิ เด๋วพลาด
ส้มลิ้ม: เรียนรู้ที่จะรัก แม้บางอารมณ์จะอยากถีบมัน(ก็ตาม)
หรือบางอารมณ์ก็อยากจะให้มันหายไปจากโลก(สักพัก)
จิ๊นส้ม: ไม่รู้ดิ ตอนนี้ชั้นคิดว่าชั้นรักตัวเองเกินกว่าจะมีลูกผัว
ส้มลิ้ม: มีผัวก็ต้องรักตัวเองน้อยลงนะ
ไม่ต้องถึงขั้นลูก แค่แฟนก็ต้องลดตัวตนลงเยอะ
ซึ่งมันเสี่ยงว่ะ สำหรับชั้น
จิ๊นส้ม: ไม่ล่ะ อยู่อย่างนี้ก็บายดีพอประมาณ
ความสุขจากการมีผัวมันแค่ระยะแรกเริ่ม จากนั้นความทุกข์ถนัดก็จะติดตามมา
ส้มลิ้ม: ถ้าผัวที่ดี มันจะทำให้ความทุกข์ลดลง ความสุขเพิ่มขึ้น
พี่ที่ทำงานชั้นบอก
จิ๊นส้ม: อ่ะ
ส้มลิ้ม: แต่มันก็ต้องแลกกับบางอย่าง
ซึ่งเขาเห็นว่าคุ้ม
จิ๊นส้ม: ผัวในฝันว่างั้น
เช่นไรมั่ง
ส้มลิ้ม: อือ เขาบอกว่าชีวิตเขาก่อนเจอสามีหนะทุกข์
จิ๊นส้ม: การยอมให้ปัวมีเมียน้อย?
ส้มลิ้ม: พอเจอแล้วชีวิตดี
ปล่า สามีเขาไม่มีเมียน้อย
จิ๊นส้ม: บุญของเขามังแก
ส้มลิ้ม: แต่พี่ผู้หญิงเขาxxxไง
เจอพี่ผู้ชายตั้งแต่เข้ามหาลัยปีหนึ่งวันแรก
จิ๊นส้ม: อืมอืม
ส้มลิ้ม: แล้วก็เป็นแฟนกัน
จิ๊นส้ม: โอว
ส้มลิ้ม: แต่งงาน
จิ๊นส้ม: ชีวิตรักดั่งนิยาย
ส้มลิ้ม: ผู้ชายก็ดูแล และคงเป็นทุกอย่างในชีวิตเขาแหละ
เพราะเขาไม่มีใครอีกแล้ว
จิ๊นส้ม: แหม๋ป้า แต่เราควรสะแตนออนอาวร์ฟีตนะ
ส้มลิ้ม: แต่บางทีชั้นเห็นเขาบ่นเรื่องอิสระบ้าง
เพราะสามีเขาไม่ชอบให้ไปไหนโดยแยกจากครอบครัว
จิ๊นส้ม: เกิดวันนึงผู้ชายหายไปก็ซวยเด่ะ
ส้มลิ้ม: แต่เธอจบxxx นิสัยน่ารัก อยู่บนเท้าตัวเองคงได้ ในแง่ร่างกาย การใช้ชีวิต
แต่แง่จิตใจ คงไม่ไหว
อือ ถ้าผัวหายไปแกคงแย่ คงต้องยึดลูกแทน
จิ๊นส้ม: นั่นอ่ะดิแก
ส้มลิ้ม: แต่ชั้นคงกรี๋ดสลบ ถ้าผัวสั่งห้ามไปเที่ยวกับเพื่อน
จิ๊นส้ม: ชั้นน่ะ สแตนออนมายฟีตมาตลอด และไม่ปรารถนาผู้ชายที่จะมาช่วยสะแตนออนมายฟีตด้วย
สงสัยจะเจ็บตีนน่าดู
ตัวผัวเองก็ไม่ไปกะเพื่อนเรอะ
แหม๋ ผู้ชายที่ไม่มีโลกส่วนตัวเนี่ย ไม่แปลกหรอ
ส้มลิ้ม: เออ เขามีแต่ครอบครัวว่ะ
จิ๊นส้ม: ชั้นว่า คนเรามันก็ควรจะมีพื้นที่ส่วนตัวมั่งนา
เอาไว้เบลนด์กับแรงกดดันในครอบครัว
ส้มลิ้ม: เออ ชั้นก็ว่างั้น
แต่พี่คนนี้เขาแปลก
เมียกลับอยากมีพท.ส่วนตัว
จิ๊นส้ม: อืมอืม
ส้มลิ้ม: แต่ผรัวไม่ยอม
จิ๊นส้ม: แต่เค้าก็อยู่กันมาได้นี่นะ
ส้มลิ้ม: และไม่มี
อือ
จิ๊นส้ม: คนโสดอย่างเรา ไฉนจะไปเข้าใจเขาได้
ซี่อออออ....ซื้ออออ.... ซื๊อออออ (เสียงคลื่นแทรก)
น่าเสียดายที่ดักฟังมาได้แต่เพียงเท่านี้ โอกาสหน้าหูทิพย์แว่วเสียงอะไรอีกค่อยดักฟังมาฝากชาวมัลติพรายใหม่นะจ๊ะ
***หมายเหตุ บทความนี้ไม่เกี่ยวกับใครอื่น ถ้าไปเหมือนชีวิตใครเข้าก็ขอได้โปรดทราบว่าสาวโสดสองคนนี้ไม่ได้เม้าท์ถึงชีวิตของคุณจริงจริ๊ง***
ความรักคือความผูกพันธ์ พ่อแม่พี่น้อง ก็ยังทะเลาะกันในบ้าน
ตอบลบแต่ก็ยังรักกัน ยังยิ้ม ไปเที่ยวด้วยกัน กินด้วยกัน ช่วยเหลือกัน
แค่เพียงเสี้ยววินาที มันก็คุ้มค่าแล้ว ถึงจะต้องแรกกับความลำบากไปตลอดชีวิต
เทียบกับการที่สบายแต่ไม่มีใครสนใจ ป่วยขึ้นมาจะลำบากนะคร้าบ
สะแตนออนมายฟีต
ตอบลบซ้อมคุยไว้ก่อน ถูกแล้ว
ตอบลบ