อันชนก-ชนนีนี้รักเจ้า

คนนี้แหละ พี่เอ๋คนเก่งของเรา

มานั่งนึกว่าวันนี้ทำอะไรไปบ้างแล้วอยากจะยกตำแหน่ง Wonder(single)woman ให้ตัวเองเสียจริงค่ะคุณขา (อ๊ะ! แอบติดสำนวนคุณหลีไทยรัฐมา)

ทำไปได้ไง ขึ้นบีทีเอสจากอ่อนนุช เตียวๆๆๆๆ (แปลว่าเดิน) ไปต่อรถเมล์ไปทางบางแค เพื่อจะแวะซื้อของไปฝากหลานสาวคนใหม่ ลูกสาวตัวน้อยของพี่เอ๋+พี่อ๋อ
ด้วยความที่หลายปีมานี้ใช้ชีวิตสไตล์ urban resident มาโดยตลอด เลยไม่รู้ว่าโรบินสันฟิวเจอร์ปาร์ก บางแคซึ่งต้องนั่งรถเมล์ตั้งน๊านนานกว่าจะไปถึงนั้น ปิด-ไปแล้ว (ภาษาสุภาพเรียกว่า "ปิดปรับปรุง") เลยต้องเดินหน้าหงิกออกมาขึ้นรถเมล์ต่อไปยังเดอะมอลล์ บางแค ซึ่งอยู่ไกลลลลล (เท่าไหร่ไม่รู้) ออกไปอีก

แค่นั้นไม่พอ ดันเจ๋อไปขึ้นรถร่วม(นรก)ที่ตอนนี้ขึ้นค่ารถเป็น 8.5 บาทอีก

เซ็งง่าว (อันนี้สบถแบบคนเมือง)

เหมือนว่าไม่เคยไปเหยียบเดอะ มอลล์ บางแคมาก่อน ความรู้สึกแรกคือ
"ต๊าย... สงสาร suburban แถวนี้จัง"
(ขอพูดแค่นี้พอนะ)

แต่ยังไง สแตนดาร์ดของเดอะ มอลล์ก็ยังโอฯ อยู่ ดิฉันก็เลยหาผ้าอ้อมดีๆ กับผ้ารองกันฉี่ฝากคุณหลานได้สมใจปรารถนา แต่เอ๊ะ ขอแวะเข้าซูเปอร์หาขนมหวาน ของโปรดของพี่เอ๋ เอาไปฝากเธอหน่อย กินแล้วจะได้มีพลัง หายเหนื่อยจากการคลอดบุตร

เดินเลือกช็อกโกแลตอย่างสำราญบานใจแล้วก็นึกได้ว่าหิวแล้ว ใช่สิ ก็นี่มันจะบ่ายสองอยู่แล้วนี่ยะ ตายๆ ต้องรีบกินก่อน เสร็จแล้วก็กระวีกระวาดจับรถเมล์กลับไปโรงพยาบาลพญาไท 3 อันไกลโพ้น ซึ่งดิฉันนั่งรถเลยมา ด้วยหวังจะมาซื้อของฝากหลานซะก่อน

กว่าจะข้ามถนนเพชรเกษมได้ก็...นะ เกือบถูกรถราแถวนั้นเหยียบตายเป็นหมาข้างถนนหน้าโรงบาลซะแล้ว
แต่ในที่สุดก็ถึงโรงพยาบาล (เหมือนห้างจัง) กดลิฟท์ขึ้นไปชั้น 7

พอเห็นหน้าคุณหลานเท่านั้นแหละ หายเหนื่อยเลย
แม่คุณเอ๋ย
ใบหน้าน้อยๆ นั้นทำให้เข้าใจความหมายของวลี 'บริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนน้ำค้างกลางหาว' เลยนะ

พี่เอ๋เก่งจัง คลอดเองด้วย แถม created ลูกได้สวยขนาดนี้
หลานคนนี้ของดิฉันเป็นเด็กผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้ม ปากนิด จมูกหน่อย แก้มแดง (ตายังไม่รู้เป็นไง เพราะหล่อนยังไม่ค่อยตื่น) โชคดีนะที่ไปถึงพอดีที่พยาบาลเอาหลานมาอยู่กับแม่ แม่จะได้ให้เด็กดูดน้ำนม (ตอนที่ไปน้ำนมยังไม่มา) พี่อ๋อเปิดคลิปวิดีโอตอนคลอดให้ดู

โอโห พี่เอ๋อึดมาก ทั้งหมอทั้งพยาบาลก็ดีกันจัง ช่วยกันให้จังหวะเบ่งเสียงหนักแน่นเสียจนคนดูรู้สึกว่า แม่ที่นอนอยู่บนเตียงคลอดตอนนั้นไม่เบ่งไม่ได้แล้ว พี่เอ๋คงเจ็บมาก ดูจากหน้า แต่เธอก็ทำได้นะพี่เอ๋-ชั้นภูมิใจในตัวเธอจริงๆ
ยิ่งตอนที่พยาบาลอุ้มหลานมาวางข้างๆ แม่ เห็นพี่เอ๋น้ำตาไหลแล้วยังหัวตาร้อนไปด้วย

ซึ้งอ่ะ

ไปเยี่ยมพี่เอ๋พอดีจังหวะเดียวกับที่พี่โอ๋พาแม่ และหลานอีก 2 คน คือน้องอายกับน้องไอซ์ไปด้วย
วันนี้เลยมีรูปเด็กหน้าตาดี 3 คนมาฝาก

บ่ายสามครึ่ง ดิฉันขอตัว ให้กำลังปะป๊า หม่าม๊ามือใหม่แล้วเด้งกายออกจากโรงพยาบาล จับแท็กซี่มุ่งสู่วัดอัมพวา ซอยจรัญสนิทวงศ์ 22 เพื่อร่วมพิธีฌาปนกิจศพพี่กบ

พี่กบนี่ เมื่อปีกว่าๆ ก่อนหน้านี้เคยทำงานด้วยกัน แล้วพี่เขาก็ป่วย จากนั้นก็ลาออกไปรักษาตัว แล้วก็มาจากไปเมื่อวันที่ 30 ธันวาคมที่ผ่านมา
ได้เจอรุ่นพี่เก่าๆ ที่เคยทำงานด้วยกันหลายคนซึ่งแม้จะลาออกไปทำงานที่อื่นแล้วแต่ก็ยังตบเท้ากลับมาร่วมงานพี่กบ
นานๆ เจอกันทีไม่น่าจะเศร้าจริงไหม
แต่ตอนตามพี่แอนนี่ไปไหว้พี่กบ ซึ่งตอนนี้อยู่ในโลงที่ตั้งอยู่บนเมรุแล้วเนี่ยสิ
พี่แอนนี่เคาะโลง ก๊อก ก๊อก แล้วพูดว่า "กบ..พี่มาแล้วนะ"

ได้ยินแค่นี้ก็น้ำตาก็กลบตาแล้ว
"พี่กบ ม้อยก็มาแล้ว พี่กบไปดีเถอะนะ อย่าห่วงคนข้างหลังเลย"

กลับมาที่เก้าแขก มองไปเห็นแม่พี่กบรับแขก
ได้ยินมาว่าแม่พี่กบผอมลงไปมาก จากการดูแลพยาบาลลูก
ได้ยินแม่พูดว่า "ยังทำใจไม่ได้"

พ่อแม่รักเราแค่ไหน
ตราบเท่าที่ยังไม่ได้เป็นพ่อแม่ เราคงยังไม่รู้
...ใช่ไหมจ๊ะ พี่เอ๋?