Waiting in the Dark : ありがとう

Rating:	★★★★★
Category:	Movies
Genre:	Drama

คนตาบอดจะใช้ชีวิตอยู่โดยลำพังได้ไหม?
...ถ้าเป็นคนไทยล่ะ ไม่-มี-ทาง
แต่แล้วถ้าคนตาบอดคนนั้นเป็นคนญี่ปุ่น อาศัยอยู่ในญี่ปุ่นล่ะ
หนังเรื่องนี้ให้คำตอบว่า ‘ได้’ นะ..แต่เหงาไหมนั้น เป็นอีกประเด็นจ้ะ

หนังเรื่องนี้นำเสนอชีวิตคนเหงาสองคน คนนึงคือ มิชิรุ (ทานากะ เรนะ) เด็กสาวตาบอดที่ไม่ได้บอดมาตั้งแต่กำเนิด ชีวิตค่อนข้างน่าสงสารเพราะแม่ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก ให้อาศัยอยู่ในบ้านหน้าสถานีรถไฟกับพ่อ พ่อก็ดีแหละ แต่มามีอันตายจากในวันที่เธออายุครบยี่สิบพอดี
คนญี่ปุ่นจะบรรลุนิติภาวะและเป็นผู้ใหญ่เมื่ออายุ ๒๐ มิชิรุยืนกรานที่จะอยู่เพียงลำพังต่อไปในบ้านของเธอ เธอว่าที่นั่นมีความทรงจำของเธอ เธอว่าเธออยู่ได้ ด้วยเงินประกันชีวิตของพ่อ และด้วยความช่วยเหลือจาก คาซึเอะ เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่วัยประถม
..จริงๆ แล้วไม่ใช่เพราะบ้านคือความทรงจำหรอก แต่เพราะบ้านหลังนี้คือโลกของเธอ เธอกลัวที่จะออกไปสัมผัสโลกภายนอกที่ไม่คุ้นเคย ก็เลยเลือกที่จะโดดเดี่ยวตัวเอง อยู่อย่างปลอดภัยในโลกของตัวเอง
ซึ่งเธอก็อยู่ของเธอได้จริงๆ มีออกไปข้างนอก ไปซื้อของ กินข้าวนอกบ้านบ้าง ก็ภายใต้การดูแลของคาซึเอะผู้แสนดี ผู้มีชีวิตมีสีสัน มีความฝันเหมือนกับคนปกติทั่วๆ ไป

คนเหงาอีกคนคือ อากิฮิโระ (เฉินป๋อหลิน) เขาคนนี้โดดเดี่ยวตัวเองจากสังคม เพราะรู้สึกว่าตัวเองแปลกแตกต่างจากคนอื่น สาเหตุสำคัญคือเพราะเขาเป็นลูกครึ่งจีน คนญี่ปุ่นนั้น ชาตินิยมมากๆ ลูกครึ่งที่ไม่ได้เกิดและโตในญี่ปุ่น คนญี่ปุ่นไม่ถือเป็นคนญี่ปุ่นด้วย การถูกคนอื่นเรียกลับหลังว่าเป็นคนจีนก็ส่วนหนึ่ง แต่อิฉันคิดว่าส่วนสำคัญคือเขาไม่รู้สึกภูมิใจในตัวเองมากพอ มั่นใจในตัวเองมากพอ ที่จะคบกับคนอื่น (โดยเฉพาะเพื่อนร่วมงาน) มากกว่า ก็เลยต้องมาเหงาแบบนี้
อากิฮิโระมีปัญหาในที่ทำงาน มีคนคนนึงแกล้งเขา ที่ระแวงอยู่แล้วเลยระแวงมากขึ้นจนเกือบประสาท จนวันนึงเขาพบผู้ชายคนนั้นยืนริมชานชาลารถไฟ (หลังบ้านมิชิรุไง) รถด่วนกำลังจะวิ่งผ่านสถานี และเขาก็อยากจะ...

ผู้ชายคนนั้นตาย ก็คงถูกทับเละน่ะ อากิฮิโระหนีเข้ามาอยู่ในบ้านของมิชิรุ ตอนแรกใครๆ คงคิดเหมือนอิฉันว่ารู้ว่าผู้หญิงที่อยู่คนเดียวในบ้านนี้ตาบอด เลยมาซ่อนตัว แต่ตอนหลังรู้ว่าการแอบอยู่ริมหน้าต่าง แอบมองไปที่สถานีรถไฟอยู่เรื่อยๆ นั้น เป็นการมองหาบางสิ่งบางอย่าง ไม่ใช่แค่มองว่าตำรวจไปหรือยัง
คงสงสัยใช่ไหม ว่าคนตามองไม่เห็นแต่หูดี และมีประสาทสัมผัสเป็นเลิศอย่างมิชิรุไม่รู้เลยหรอ ว่ามีมาอยู่ในบ้านด้วย มากินด้วย ไม่ใช่แค่นั้น แต่ต้องทั้งฉี่ อึ ไหนจะกลิ่นตัว (ปู้จาย) ที่ไม่ได้อาบน้ำอีก
เธอก็สงสัยอยู่ แต่คิดว่าเป็นผี (เด็กคนนี้คิดถึงพ่อนะ อย่าลืมสิ) แต่ดูเหมือนไม่มีปัญหากับเธอ เพราะถ้าใครคนนั้นมีจริง เขาก็ไม่ได้เบียดเบียนอะไรเธอ ของทุกสิ่งในบ้านยังอยู่เหมือนเดิม
จนวันนึง เขาคนนั้นได้ช่วยเธอไว้จากอุบัติเหตุ มิชิรุถึงได้เริ่มทำอาหารสำหรับ ๒ คน

ข้างคาซึเอะ เห็นมิชิรุแทบจะขังตัวเองอยู่ในบ้านก็ชักห่วง ถ้าวันนึงเธอไม่มีโอกาสได้ดูแลเพื่อน แล้วเพื่อนจะใช้ชีวิตอย่างไร เลยอยากให้เพื่อนฝึกช่วยตัวเองในการออกมานอกบ้านบ้าง ออกมาสัมผัสกับชีวิตชีวา ความสนุกสนานของโลกภายนอกบ้าง แต่เพื่อนก็ยืนกรานว่าโลกภายนอกไม่มีอะไรน่าสนใจ (ที่จริงเพราะเธอเคยลองแล้วแต่ไม่ใช่ประสบการณ์ที่ดีเลย) มิชิรุบอกคาซึเอะว่า “ถ้าฉันออกไปข้างนอกคนเดียว จะไปขวางทางทุกคน"
ความดื้อของเพื่อนทำให้คาซึเอะโกรธ ถึงกับซาโยนาระ (ลาก่อน-ลาเฉยๆ เค้าไม่พูดคำนี้จ้ะ) และไม่รับโทรศัพท์ แต่เพราะคาซึเอะเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในโลก มิชิรุจึงตัดสินใจจะไปหา ไปคุยด้วย แต่ก็กลัว กลัวมาก จะเปิดประตูออกจากบ้านยังไม่กล้า
อากิฮิรุคงทนไม่ไหวแล้ว ก็เลยจูงออกมา เดินไปเป็นเพื่อน คอยให้กำลังใจเงียบๆ จนถึงหน้าบ้านคาซึเอะ มิชิรุบอกว่าเธอเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดี แล้วถอดโค้ตของพ่อที่เธอเอามาใส่ (คงเพราะคิดถึงน่ะ) ให้อากิฮิรุ เพราะเชื่อว่าเขาจะหนาว บอกว่าไม่ต้องห่วงตัวเอง เดี๋ยวยืมเสื้อเพื่อนใส่ได้ แล้วก็ให้กลับไปรอที่บ้าน เพราะเดี๋ยวเพื่อนคงไปส่ง แต่ถ้าเพื่อนไม่ไปส่ง ก็คิดว่ากลับเองได้แล้ว

เมื่อต่างคนต่างได้รับการมองเห็นจากอีกฝ่าย ทำให้คนสองคนเริ่มรู้สึกถึงการมีตัวตนของตัวเอง มิชิรุกล้าพอจะไปหาคำตอบกับเรื่องที่เธอสงสัย แล้วก็กล้าที่จะไขปริศนาทั้งหมด และเธอก็ช่วยเขาได้ในที่สุด

ตอนจบของเรื่องเกิดขึ้นในสวนสาธารณะ เป็นตอนที่ไดอาลอกที่สวยที่สุด

อากิฮิโระ : ฟังนะ.. มันเหมือนดอกไม้ที่เริ่มบานช่วงใบไม้ผลิ..
ถึงแม้ว่าจะเป็นไปอย่างช้าๆ
ผมก็ปรารถนาให้พวกเราและทุกอย่างได้ผลิบานเต็มที่
เพราะฉะนั้น...

มิชิรุ: ขอบคุณนะ
ตอนนี้ฉันมั่นใจ
ฉันจะผลิบานอย่างเต็มที่
ฉันเชื่ออย่างนั้น

อากิฮิโระ: ขอบคุณนะ

ชอบน้ำเสียง ありがとう(อาริงาโต-ขอบคุณ) ของทั้งสองเสียจริง




บันทึก:
• เป็นหนังที่สร้างจากเรื่องที่ดีมาก เขียนบทก็ดีมากด้วย
• น้องนางเอกหน้าตาเรียบๆ แต่น่าัรัก น่ามองมากๆ ส่วนพระเอกก็ดูจี๊น-จีน
• การดูหนังญี่ปุ่นเป็นการทบทวนบทเรียนที่เจ๋งจริงๆ โดยเฉพาะหนังที่พูดช้า ชัด ใช้แสลงน้อยๆ สบถน้อยๆ แล้วก็ใช้ประโยคที่มีโครงสร้างแบบหนังเรื่องนี้
• (ความช้าของหนังทำให้อิฉันดูได้ clear+smooth ด้วย ..ก็การ์ดจอมันตามไม่ทันโปรแกรมที่ใช้ดูหนังแล้วอะสิ)
• ซับไตเติลภาษาไทยหนังเรื่องนี้ดีมากๆ น่าสรรเสริญจริงๆ (แหม๋ อยากให้เค้ามีซับฯ ภาษาญี่ปุ่นให้ด้วยจัง)
• หนังเรื่องนี้ไม่มีเสียงอึกทึก (ดีกับประสาทหู) แต่เสียงทุกเสียงในหนังบอกบางอย่างกับคนดูตลอดเวลา
• ถ้าใจอยู่กับหนัง เราจะได้ยินกระทั่งเสียงคลี่ยิ้ม
• หนังเรื่องนี้แบ่งเป็นสามองก์ บางคนจะดูหนังเรื่องไม่จบ เพราะทนความเหงาในสององก์แรกไม่ได้
• อยากบอกเขาคนนั้นว่า ถ้าดูไปจนถึงองก์สุดท้าย น้ำตาเขาอาจไหลได้
• แต่น้ำตานั่น มันไหลออกมาเพราะคนสองคนในหนังไม่ได้เหงาอีกต่อไปแล้วน่ะสิ