เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ ๘: มนต์รักดาร์กช็อกโกแลต กับคนชอบคนง่าย

“วันนี้หมอบู๋ของหล่อนฝากบอกว่า เสาร์นี้เค้าไม่ว่างนะ ไปประชุมต่างจังหวัด
ถ้าไงให้หล่อนไปหาเค้าวันศุกร์แทน...วันนี้หมอถือกระเป๋าจะกลับบ้านตั้งแต่ยังไม่สามทุ่ม (เพิ่งสองทุ่มครึ่งเอง) ดีนะฉันบึ่งไปทันพอดี”

ข้อความที่นานะจังส่งมาทำให้โอชโช่อดยิ้มไม่ได้

‘แหม๋ หมอ ทำมาเป็นฝากบอกว่าจะไม่อยู่... แต่ว่า เราเคยไปหาวันเสาร์ที่ไหนกัน

จำผิดคนอีกแล้วสินะ (ฮึ่ม!)’

ทำฮึ่มฮั่มอยู่ในใจ แต่พอเอาเข้าจริงก็เบลอจนเกือบเสียเรื่อง (อีกตามเคย)

“......”

“อืมม์ สิวก็ไม่ค่อยมีแล้วเนอะ” หมอบู๋พูดระหว่างกวาดตาจับสิวและริ้วรอยบนหน้าคนไข้

“.....”

“อยากฉีดยาที่สิวเม็ดนี้มะ?” หมอถามถึงสิวเม็ดที่กำลังก่อตัวบนแก้ม

“...วันนี้หมอแต่งตัวไม่เหมือนหมอเลย?” คนไข้ไม่ตอบ แต่เริ่มเรื่องใหม่เฉยเลย ก็มันสงสัยนี่นา ว่าทำไมวันนี้หมอแต่งตัวแปลก หรือจะไปซิ่งที่ไหนต่อ แต่คำถามประกอบท่าทางสำรวจตรวจตราของคนไข้กลับทำให้หมอบู๋ขำซะงั้น

“ทำไมครับ ไม่เหมือนหมอตรงไหน?”

“ก็.. ไม่เคยเห็นหมอใส่เสื้อสีเข้ม” ใช่แล้ว หมอบู๋สวมเสื้อเชิ้ตสีมิดไนท์บลู กับกางเกงสแล็กเฉดใกล้เคียงกัน

“ก็ทำไมละ ผมก็อยากหล่อบ้างสิ ใส่สีเข้มแล้วไม่หล่อหรอ?” หมอยิงมุก ถามพร้อมยิ้มละไม

“....” หมอยังรอด้วยยิ้มบนหน้าแป้น “...เอ่อ ก็”

‘ก็น่ารักกว่าแต่งตัวแบบหมออีก’-โอชโช่แอบตอบในใจ

“นี่ค่ะ เอาขนมมาฝาก” ตัดสินใจว่าเปลี่ยนเรื่องดีกว่า แล้วโอชโช่ก็ยื่น Morinaga สูตรโกโก้ ๖๐% ดาร์กช็อกโกแลตญี่ปุ่นที่พรูพแล้วว่ารสชาติดีให้

“อ๊ะ” หมอชะงัก “แกล้งผมอีกหรือเปล่า?”

“....?” โอชโช่งงนิด ก่อนจะระลึกได้ “ฮิๆ ไม่ได้แกล้งค่ะ นี่ของอร่อยจริงๆ นะ ชิมมาแล้ว”

“แต่นี่เค้าเขียนว่า Bitter Chocolate แปลว่าต้องขมสิ”

‘โถ หมอคะ ดาร์ช็อกโกแลตสูตรโกโก้ ๘๕% คงจะทำหมอขมขื่นมากสินะคะ’

“เอิ่ม เรื่องลินด์ต้องขอโทษจริงๆ ที่ซื้อมาให้โดยไม่ทันชิมก่อน แต่อันนี้ไม่ขมเท่าอันนั้นแล้วค่ะ อันนี้อร่อยกว่า ไม่เชื่อก็ชิมดูเลย”

“งั้นกินด้วยกันสิครับ” ไม่รู้หมอมารยาทดี หรือ ‘หวาน’ กับคนไข้อีกแล้ว แต่โอชโช่ส่ายหน้า ก็มันเขินนี่นา

ว่าแล้วหมอบู๋ก็จะแกะห่อช็อกโกแลต แต่เนื่องจากสวมถุงมือยางอยู่ แกะไม่ถนัด ต้องถอดถุงมือก่อน โอชโช่เห็นท่าทางเก้กังจึงอาสาช่วย

“มาค่ะ ช่วยแกะ” ลอกห่อ ฉีกฟอล์ยเรียบร้อยก็ยื่นช็อกโกแลตให้หมอ ซึ่งตอนนี้ล้างมือเรียบร้อยแล้ว (เร็วมาก-สะอาดหรือเปล่าเนี่ย?) หักเข้าปาก หมอเคี้ยว ๒ ทีตาก็เป็นประกาย

“อร่อยมากเลย”

‘คนเจริญอาหารนี่...น่ารักจัง’ โอชโช่นึก

“ขอบคุณนะ” หมอบอกเสียงหวาน

คนไข้เลยเบลออีกหน อย่างนี้จะไม่อยากหาช็อกโกแลตมาให้หมอกินอีกได้ไง

เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ ๘: มนต์รักดาร์กช็อกโกแลต กับคนชอบคนง่าย (ภาคพิเศษท้ายเรื่อง)

“น้องชายแกเป็นไงมั่ง?” หมิวถามข้ามจานส้มตำปูปลาร้า เธอหมายถึงน้องชายคนสนิทที่โอชโช่เพิ่งได้เจอตัวจริง

“ก็.. ก็ไม่ได้เป็นคนที่จัดว่าหล่ออะนะ.. แต่ดูๆ ไปก็น่ารักดี เค้าเป็นคนดีนะแก เป็นเด็กที่ผู้ใหญ่ไหว้วานได้ นี่ชั้นติดตังค์เค้า ๒๐๐ ด้วย”

“แล้วไงล่ะ? คุยกันบ่อยไหม”

“ก็ ช่วงก่อนก็บ่อยนะ แต่สองสามวันมานี้ไม่ค่อยว่ะ”

“.....” หมิวกำลังหันไปโซ้ย

“แก” โอชโช่กำลังจะเล่าความอึดอัด

“ไร?”

“ชั้นไม่ชอบตัวเองเวลาเป็นแบบนี้เลย ชั้นไม่อยากให้ตัวเองรอโทรศัพท์ใคร แล้วก็ไม่อยากอารมณ์เสียเพราะโทรไปแล้วเค้าไม่รับ แล้วไม่โทรกลับด้วย....ชั้นไม่อยากนึกถึงใครก่อนนอน ชั้นไม่อยากชอบเด็กอ่ะ”

“อืมม์ แล้วหมอล่ะ?” หมิวเปลี่ยนเรื่อง

“หมอหรอ... ชั้นก็หลงรักหมอไง” โอชโช่ตอบตาลอย

“อืมม์ หมอมีลูกกี่คนนะ” เพื่อนเบรกเพื่อนด้วยคำถามแทงใจ

“น่าจะคนเดียวนะ... อีบ้า”

“.....” หมิวโซ้ยต่อไปอย่างเมามัน

“จะว่าไป” โอชโช่ยังตาลอย “ชั้นก็มักจะหลงรักผู้ชายง่ายๆ อยู่เรื่อย”

หมิววางตะเกียบที่หล่อนใช้คีบมะละกอ เริ่มฟังเพื่อนอย่างตั้งใจ

“ก็ชั้นน่ะ เป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง เลยชอบไปหลงรักผู้ชายที่ดูมั่นใจๆ อยู่เรื่อย อย่างพวกหมอ หมอฟันเนี่ย ประจำ เจอมาสองสามคนแล้ว ช่างซ่อมคอม หรือแม้แต่ช่างประปาช่างซ่อมไฟ หรือทำลูกบิดชั้นก็เคยชอบนะเว้ย”

“เฮ่ย!” เพื่อนอุทานอย่างไม่เข้าใจเอาเลย

“ก็อย่างเช่น ถ้าชั้นตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องตัดสินใจแล้วตัดสินใจไม่ได้ แต่มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามา แล้วฟันธงฉึบเลยว่าต้องทำไง ชั้นก็พร้อมจะหลงรักเค้าทันทีอ่ะสิแก.. เชื่อป่ะว่าชั้นเคยชอบน้องมอไซค์วินปากซอยด้วย เค้าขี่รถเก่งชิบ”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” หมิวตบโต๊ะ ขำเพื่อนจนเกือบสำลักส้มตำ โดยไม่นำพาว่าเพื่อนจะกลุ้มใจกับความชอบคนง่ายของตัวเองแค่ไหน

หมายเหตุ: เรื่องเล่าเรื่องนี้แค่แต่งขึ้นเพื่อสร้างความหรรษาให้กับหัวใจในหมู่ผู้อ่าน ที่จริงผู้เขียนก็อยากจะสอดแทรกประเด็นมีประโยชน์ไว้บ้าง แต่ถ้าตอนไหนมันไม่มีโปรดอย่าคิดมาก ชีวิตนี้แสนสั้น ดังนั้นจงหรรษาเข้าไว้นะจ๊ะ

ป.ล. โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน แล้วก็อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังมากนักล่ะ