เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 7: ของใช้ที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

วันที่ 29 กุมภาพันธ์เป็นวันพิเศษ

ก็มันไม่ได้มีทุกปี แต่ต้องครบ 4 ปี ถึงจะมีสักหน

 

-1-

แต่ก็ไม่ใช่เพราะความพิเศษของวันที่ 29 กุมภาพันธ์หรอก ที่ทำให้โอชโช่เลือกไปหาหมอบู๋ในวันนั้น

แต่มันเป็นเพราะตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอมัววุ่นวายอยู่กับอาการป่วยของเครื่องคอมพิวเตอร์แบบตั้งบนตัก (laptop) คู่ชีพ ที่ซื้อมาใช้ตั้งแต่ปี 2003 ด้วยความที่ไม่เคยแสวงหาความรู้เกี่ยวกับอุปกรณ์ไอทีชนิดนี้เลย (อันที่จริง ชนิดไหนๆ เธอก็ไม่เคย) ทำให้โอชโช่ไม่อาจบอกได้ว่าแลปทอปน้อยเป็นอะไรไป มีปัญหาที่ซอฟท์แวร์ โมเด็มเสีย ฮาร์ดิสก์พัง หรือว่าอ่วมเพราะไวรัส แค่นั้นไม่พอ ยังต้องกลุ้มใจว่าจะเอาปัญหานี้ไปให้ใครแก้อีก---เฮ้อ น่าเก๊กซิมแทนโอชโช่จังจิงๆ 

ระหว่างที่รีๆ รอๆ จะเอาไปซ่อมดีไหม ให้ใครซ่อมดี ใครมีร้านแนะนำมั่ง มิสเตอร์ไอทีที่ที่ทำงานของโอชโช่ก็เอื้อเฟื้อ บอกว่าเอามาสิ เดี๋ยวเราดูให้ แลปทอปน้อยก็เลยไปอยู่กับเขาอยู่ 3 วัน แต่อาการไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้นแต่อย่างใด การประมวลผลช้าราวกับคนง่วงนอน สแกนไวรัสทั้งวันอยู่ 3 วัน แต่ไม่เคยสแกนเสร็จครบ 100% สักวัน แค่นี้ยังเครียดไม่พอ ข่าวการกลับมาตุภูมิของคนบุญหนักศักดิ์ใหญ่ การต้อนรับกันอย่างใหญ่โต ตามมาด้วยการสั่งย้ายข้าราชการประจำที่กำลังทำงานสำคัญๆ เข้ากรุกันเป็นแถว ฯลฯ ล้วนทำให้โอชโช่ สตรีไทยผู้มีจิตใจอ่อนไหวเครียดหนักขึ้นไปอีก ขนาดวันที่หมอนัด หนีไปดูหนังออสการ์ ยังไม่ช่วยให้จิตใจแจ่มใสขึ้นได้

ล่วงถึงวันศุกร์แล้ว เห็นท่าจะไม่ไหว เสาร์อาทิตย์มีงานรอทำอยู่ก็เลยตัดสินใจ พาน้องแลปทอปน้อยไปหาคนซ่อมที่ฟอร์จูน หายังไงน่ะเหรอ โดยการสุ่มเลือกไง เห็นร้านชื่อ "ProCorner" รับซ่อมแลปทอปอย่างเดียว อืม อืม อืม ลองเข้าไปละกัน

ซักอาการแล้ว คุณพี่เค (ทราบต่อมาว่าเป็น MD ที่ไม่ใช่หมอ) ก็บอกว่า งั้นเดี๋ยวจะแบ็คอัพข้อมูลให้ แล้วฟอร์แมตใหม่ (ถ้าหายก็เสียเฉพาะค่าแรง 600 บาท) ถ้ายังไม่หาย ก็น่าจะเป็นเพราะฮาร์ดดิสก์เสีย ก็เปลี่ยนฮาร์ดดิสก์นะ เอา 80 จิ๊กละกัน 40 มันไม่มีแล้ว (2,300+ค่าแรง 600 บาท) ออกใบรับให้เรียบร้อย อาการนี้ตรวจไม่ยาก แก้ไม่ยาก แต่ตอนนี้จะทุ่มแล้ว คงทำไม่ทัน พรุ่งนี้บ่ายๆ ค่อยมารับนะ

โอโห โอชโช่รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก อาการแพ้ทางผู้ชายมั่นใจในตัวเองที่ปรากฏตัวตอนมีปัญหายุ่งยากกำเริบอีกแล้ว ระหว่างการเดินไปหาหมอบู๋โอชโช่ถึงกับบอกตัวเองว่า หรือนี่คือการตกหลุมรักครั้งใหม่?

-2-

สงสัยจะเริ่มดึกแล้ว คลินิกหมอเลยไม่มีคนไข้อื่น หมอกับคนไข้ก็เลยเม้าท์แตกกันได้เหมือนเดิม

"พักนี้เครียดเครียดค่ะ" โอชโช่บ่น "สองสามวันมานี้ นอนไม่หลับ พอเริ่มเช้ามืดก็นอนต่อไปไม่ไหวแล้ว ต้องตื่นมาทำไง"

"ทำไมล่ะ?" หมอถามอ่อนโยน

"ก๊อ..." โอชโช่เลือกคำพูด "การกลับมาของคนบุญใช่หนักศักดิ์ใหญ่น่ะสิคะ"

"เออ! ใช่" หมอตบเข่าป้าบ "พอเขาจะกลับ ร้านผมก็ไฟเสีย แถมปั๊มน้ำยังพังอีก เพราะเขาคนเดียว" 

"ห๊า!" โอชโช่ตาตัว "ของหมอก็เสียหรอคะ ของดิฉันนอกจากคอมเสียแล้วไฟก็เสียเหมือนกัน เมื่อคืนถึงกับต้องจุดเทียนทีเดียว ทำไมต้องมาเสียพร้อมกันก็ไม่รู้ เซ็งมากเลย"

"นี่ๆ แต่ว่าคนรักเขาก็รักจริงๆ เลยนะ" หมอเริ่มเม้าท์ "คนขับรถคุณแม่ผมนะ รักมากเลย เมื่อก่อนแกเคยขับแท็กซี่ไง"

"อือๆ จริงค่ะ เคยคุยกับคนขับรถแท็กซี่ เขาก็รักจริงๆ นะ" โอชโช่ยอมรับ แล้วเล่าเรื่องพี่คนนึงที่เล่าให้ฟังว่ารัก ส.ส. ประชาธิปัตย์เขตบ้านหมอมาก แต่ตอนจะเลือกตั้ง เขาก็เลือกพรรคที่เขาชอบ

แต่ว่า หมอกับคนไข้ อะไรมันจะใจตรงกันขนาดนั้นนะ?

-3-

"อ๊ะ! นั่นมัน..." โอชโช่กวาดสายตาไปบนโต๊ะที่รกไปด้วยขวดและตลับยาแบบต่างๆ และไปเจอที่หนีบผมสตรีสภาพโทรมๆ สีหลุดร่อน ก็เลยกะจะแซวซะหน่อย

"เฮ้ย อันนั้นน้องเค้าเอามาหนีบนี่" ชี้ที่ปึกกระดาษที่หมอใช้บันทึกอาการและทรีตเมนต์ที่สั่งให้คนไข้

"คิดว่าเป็นของสาวหรือไง?" หมอถามยิ้มๆ "คราวที่แล้วเห็นผมนั่งรถสาว เลยคิดว่านี่เป็นของสาวหรอ?"

"ป่าวนะ นึกว่าหมอใช้เองตะหาก-ฮิฮิ" โอชโช่คิดตามไปด้วย เออ คราวที่แล้วตอนเดินกลับเห็นหมออยู่ในรถคันนึงจริงๆ ยังคิดว่า ต๊ายหมอตัวใหญ้ใหญ่ ขับรถคันเล็กติ๊ดเดียว

"อ้าว คราวนั้นหมอไม่ได้ขับไปคนเดียวหรอคะ?" เธอมองไม่เห็นสตรีที่นั่งข้าง แต่จำได้คล้ายๆ ว่ามีผู้หญิงมารับหมอกลับไป

"ปล่าวไม่ได้ไปคนเดียว" หมอตอบยิ้มๆ แต่ไม่พูดอะไรอีก

"หมอจำได้ด้วยหรอคะ ว่าคราวที่แล้วเราเจอกันข้างนอก?"

"อื้ม" หมอพยักหน้ายิ้มๆ

'โห จำได้จริงหรอเนี่ย เรายังลืมไปแล้วเลย' โอชโช่นึกขณะซ่อนยิ้มไม่ให้หมอเห็น 

 

เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ 7: ของใช้ที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป (ภาคพิเศษท้ายเรื่อง)

สี่ทุ่มกว่าคืนเดียวกัน

คิว: ไงเจ้?

โอชโช่: หวัดดี คิว คืนนี้โทรมามีไร

คิว: ฮิฮิ จุดเทียนอยู่ป่าวเจ้

โอชโช่: อ่อ โทรมาเยาะเย้ยหรอ

คิว: ใช้เทียนพรรษาสิเจ้ ใช้ได้นาน

โอชโช่: เฮ้อ.. คิวดูดิ คอมเสีย ไฟก็เสีย พอใครบางคนกลับมา ฮาร์ดิสก์กับสตาร์เตอร์มันยังทนไม่ไหวถึงกับขอยอมตายเลยนะ

คิว:... เอ่อ เจ้...เค้าไม่ให้เด็กๆ คุยกันเรื่องการเมืองนะ

โอชโช่: เด็ก? ทำไมอะ?

คิว: เออ นั่นแหละ ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ เค้าไม่ให้คุยกันเรื่องนี้ เด๋วทะเลาะกันนา 

โอชโช่:...อ๊ะ งั้นบอกมาสิ ว่าคิวชอบ... แล้วเราก็จะได้...

คิว: คิวยอมรับนะ ว่าคิวชอบเค้า เค้าเป็นคนเก่ง หาเงินโคตรเก่งเลยอ่ะเจ้ แต่ว่าเรื่องภาษีเจ็ดหมื่นสองพันล้านเนี่ย แค่สักล้านเค้าก็จะไม่ยอมจ่ายเลยหรอ?

โอชโช่: หึ แล้วไป นึกว่าจะต้องเลิกคบกันซะแล้ว

คิว: ว่าแต่คอมเป็นไงอะเจ้

โอชโช่: ก็เนี่ย วันนี้ทิ้งไว้ที่เค้า เค้าจะแบ็คอัพข้อมูลให้ แล้วก็เช็คก่อนว่าฟอร์แมตแล้วหายไหม ถ้าไม่หายก็น่าจะเป็นที่ฮาร์ดิสก์ ก็เปลี่ยนฮาร์ดิสก์

คิว: ว่าแต่.. ในคอมมีรูปโป๊ป่าวอ่ะเจ้

โอชโช่:.. อ่ะ เอ่อ (นึกๆๆๆๆๆ) ก็.. ก็ไม่มีนะ คือเคยมี แต่ลบไปแล้ว เป็นรูปที่คนอื่นส่งมาน่ะ ของตัวเองไม่มี

คิว: เฮ่ย ลบแล้วเค้าก็กู้ได้นะเจ้ เหอ เหอ เหอ

โอชโช่: เฮ่ย จิงอ่ะ (เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าของแบบนี้มันกู้กันได้)

คิว: เหอ เหอ เหอ

โอชโช่: แต่เจ้ไม่ใช่ดารา เค้าคงไม่สนหรอกมั๊งคิว (โอชโช่ชักหวั่นไหว)

คิว: เหอ เหอ เหอ

โอชโช่: เด็กเวร หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ

แล้วคืนนั้นโอชโช่ที่โล่งอกไปทีหนึ่งแล้ว ว่าแลปทอปน้อยอยู่ในมือคนที่ "ดูวางใจได้" แถมวันนี้หมอยังน่ารักด้วยเป็นพิเศษอีก กลับต้องมาโดนน้องชายคนสนิทอำเรื่องไฟล์รูปโป๊ในแลปทอปน้อยจนฝันร้ายไปเลย

 

หมายเหตุ: เรื่องเล่าเรื่องนี้แค่แต่งขึ้นเพื่อสร้างความหรรษาให้กับหัวใจในหมู่ผู้อ่าน ที่จริงผู้เขียนก็อยากจะสอดแทรกประเด็นมีประโยชน์ไว้บ้าง แต่ถ้าตอนไหนมันไม่มีโปรดอย่าคิดมาก ชีวิตนี้แสนสั้น ดังนั้นจงหรรษาเข้าไว้นะจ๊ะ

ป.ล. โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน แล้วก็อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังมากนักล่ะ