เมื่อดิฉันถูกขโมยเวลา!

ในสวนมีงานอีเว้นท์ตั้งสองงาน สามงาน

ใช่แล้ว ดิฉันถูกขโมยเวลา
โดยผู้ชายคนหนึ่งที่นัดกันไว้ ๔ โมงเย็น แต่โผล่มาตอน ๕ โมงครึ่ง
เมื่อดิฉันไปถึงที่นัดก่อนเวลาถึงครึ่งชั่วโมง จึงเท่ากับเวลา ๒ ชั่วโมงในชีวิตวัยสาว(ตอนปลาย)ของดิฉันถูกดูดหายไปในหลุมดำ

โกรธๆๆๆๆๆๆๆ โกรธมาก ที่ถูกผู้ชายปล่อยให้รอ (อีกแล้ว!-อะไรกันนี่!)
เขาบอกให้ดิฉันไปเดินเล่นเอ็มโพเรียม จะบ้าหรอ เดินในเอ็มโพเรียม ๒ ชั่วโมงบนรองเท้าส้นสูง ๔ นิ้วเนี่ยนะ (บ้าเนอะ แต่ว่ามันสวย และมันเซลส์ ก็เลยอดซื้อไม่ได้)

สวนสาธารณะข้างเอ็มโพเรียมยังน่าใช้เวลามากกว่า ตอนที่คิดว่าจะได้รอแค่ครึ่งชั่วโมง ดิฉันจึงเลือกเดินมารอในสวน ตอนแรกแอบอดเสียดายที่ไม่ได้พกนิยายมา ไม่อย่างนั้นชีวิตคงมีความสุขมากๆ แรกๆ ที่รอรู้สึกสวนบรรยากาศดี ลมเย็น จะให้ฟังไอพอดก็กระไรอยู่ อย่างแรกดิฉันก็ถ่ายรูป (ดีนะที่เอากล้องมาด้วย)

พอรู้ว่าตานั่นโมเมเปลี่ยนเวลานัดเป็น ๕ โมงเฉยเลย ดิฉันก็็โทรศัำำพท์

เม้าท์กับหนึ่งหนุ่มแล้ววางสายไปเพราะคุยไม่รู้เรื่องก็หันไปเม้่าท์ผู้ชายกับเพื่อนสาว เม้าท์ไปชั่วโมงกว่าๆ จนแบตหมดไปครึ่งก้อน พ่อเจ้าประคุณคนที่นัดให้มารอยังไม่โผล่

ตอนทราบว่าตะแกมาช้าเพราะมัวไปนวดเท้าแล้วเขาไม่กล้าโทรบอกให้เราไปเองเพราะเกรงใจนี่โคตรโกรธ (ทำไมต้องเกรงใจช้านอย่างนี้ด้วยยยยยยยยย!!!!)

หน็อย นวดเท้าหรอ เราน่ะ เจ็บระบบเท้าจะแย่ หิวก็หิว ไม่ได้กินอะไรเป็นเรื่องเป็นราวมาตั้งแต่เช้า

พอเจอหน้ากันจะขอโทษสักคำก็ไม่มี

แค้น แค้น แค้น แค้น!

ป.ล. พอโทรไปฟ้องเรื่องนี้กับเพื่อนผู้ใหญ่คนสนิทกลับโดนด่ามาอีกว่าบัฟฟาโล่ ไปนั่งรอเขาตั้ง ๒ ชั่วโมง รอชั่วโมงเดียวก็น่าจะรู้ว่าไม่ควรรอต่อแล้ว

T T สรุปว่างานนี้ดิฉันผิดเอง ไปเองก็ได้ ไปไหนๆ เองมาตลอดชีวิต วันนี้ดันไปรอไปพร้อมผู้ชาย สมน้ำหน้าไหมละ?