เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ ๑๒: สิ่งที่เปลี่ยนไป คือ ใจที่ไม่เหมือนเดิม

‘วันนี้เมื่อปีที่แล้วเรากำลังทำอะไรอยู่นะ?’

แปลกดีที่โอชโช่ดันนึกถึงเรื่องที่นึกออกยากอย่างนี้ระหว่างปั่นจักรยานเที่ยวเมืองอยุธยา โดยเฉพาะในตอนที่เธอและเพื่อนร่วมทางกำลังงงกับแผนที่ และเริ่มรู้ตัวว่าหลงทางแล้วแบบนี้

 

อาจเป็นเพราะการขึ้นนั่งบนอานจักรยาน แล้วออกแรงถีบมันไปข้างหน้า ไปในที่ที่เธออยากจะไป ด้วยแรงกำลังของเธอเอง ด้วยการบังคับทิศทางของเธอเอง ที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความอิสระเสรีที่ทำหายไปพักใหญ่

 

โอชโช่กำลังรู้สึกว่าชีวิตกลับมาเป็นของตัวเองอีกครั้ง หลังจากช่วงเวลาอันยาวนานก่อนหน้านี้ รวมถึงวันนี้เมื่อปีก่อน ซึ่งชีวิตของเธอตกอยู่ใต้เงาทะมึนของความคลุมเครือที่ทำให้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง.. เพราะใครบางคน

 

และใครคนนั้นดันโทรมาตอนที่เธอกำลังนึกถึงชีวิตหม่นเศร้าในวันเก่าพอดี

 

‘สงสัยจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเราจริงๆ’ โอชโช่ไม่รับสาย แต่เลือกกด mute แล้วก็ออกรถ ขี่ตามเพื่อนร่วมทางของเธอต่อไป

 

การไม่รับสาย คือตัวเลือกของเธอตลอดหลายเดือนมานี้ หลังจากที่ได้พิสูจน์ครั้งแล้วครั้งเล่าว่า เธอและเขาคนนั้นไม่มีวันคุยกันรู้เรื่อง ไม่มีคำว่า ‘อีกต่อไป’ เป็นสร้อยห้อยท้าย เพราะที่จริงแล้ว เธอและเขาไม่เคยคุยกันรู้เรื่องมาก่อนด้วยซ้ำ

 

แต่ดันฝืนสังขารคบกันได้เป็นปี

 

โอชโช่ปล่อยให้สายนั้นกลายเป็น miss called โดยไม่รีบร้อนจะโทรกลับ แต่เธอก็โทรกลับในอีกชั่วโมงต่อมา

 

“ไง?”

“เออ... พี่จะถามว่าวันนี้อยู่บ้านหรือเปล่า จะเอา..... กับ.......แล้วก็.............ไปให้” อืมม์ เขาขึ้นมากรุงเทพฯ นี่เอง ‘เราโชคดีจัง’ โอชโช่แอบนึกในใจ

“อ๋อ วันนี้ไม่อยู่บ้าน” เธอไม่ให้รายละเอียด

“อ้าว หรอ อืมม์... งั้นไม่เป็นไร พี่อยู่ถึงวันที่ ๘ ไว้พี่แวะเอาไปให้ที่ออฟฟิศน้องแล้วกัน อาทิตย์หน้าไม่ออกไปไหนใช่ไหม?”

“ยังไม่แน่ใจ” โอชโช่ไม่ให้ความหวัง

“โอเค แล้วพี่จะโทรไปนะ”

โอชโช่วางสาย

 

‘ดีจัง แค่นาทีเดียว’ เธอนึก

 

แต่โทรศัพท์จากคนคนนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง ระหว่างที่เธอกำลังรอกินก๋วยเตี๋ยวเรือ

 

“อะไรหรอ?”

“เออนี่ ไปเดินสวนฯ กันไหม?”

“บอกแล้วว่าไม่ได้อยู่บ้าน”

“ก็เผื่ออยู่ข้างนอกแล้วจะแวะมาเจอกัน”

“.....(ถอนหายใจเสียงดัง)...ตอนนี้อยู่อยุธยา”

“.....อยุธยาหรอ ไปทำงานหรอ?”

“...(ถอนหายใจอีกครั้ง คราวนี้เพื่อนร่วมทางหันมามองหน้าเธอเต็มๆ)...ทำหลายอย่าง”

“โอเคๆ ไม่มาก็ไม่มา ดุจริงเว้ย” เขาพูดขำๆ แต่ไม่คิดจะต่อปากต่อคำอีกต่อไป

“แค่นี้นะ กินข้าวอยู่”

“อืมม์..”

 

โอชโช่วางสายโดยที่ก๋วยเตี๋ยวยังไม่มา จากนั้นเธอก็สรุปเรื่องคร่าวๆ ให้เพื่อนร่วมทางฟัง แทนที่จะโดนด่าที่ถอนหายใจดังไปถึงกรุงเทพฯ กลายเป็นต้องฟังเพื่อนด่าคนโทรมาหาระหว่างรอกินก๋วยเตี๋ยวแทน

 

หลายวันผ่านไป ไม่มีการติดต่อจากเขาอีก แต่โอชโช่ก็ไม่ได้ติดใจจะทวงถาม เพราะเธอได้พิสูจน์ไปนานแล้วว่า

 

กาลเวลา... แม้จะทำให้คนบางคนจะเปลี่ยนใจ แต่ก็ไม่เคยทำให้นิสัยของอีกคนเปลี่ยนได้เลย

 

 

ภาคพิเศษ ท้ายเรื่อง

“มองข้างซ้ายเหมือนจินตหรา... มองข้างขวาเหมือนมะหมี่” เสียงแซวเปิ่นๆ ของหมอทำให้คนไข้ที่กำลังตะแคงหน้าซ้ายขวาให้หมอตรวจจับสิวปล่อยก๊ากออกมา 

“หมอคะ... เฉิ่มค่ะ”

“นี่สิวไม่มีแล้วสวยนะเนี่ย” หมอบู๋หยอดมา เผื่อคนไข้จะชมกลับว่าหมอเก่ง

“สิวหายแล้วก็ไม่ต้องมาหาหมอแล้วสินะ” เจอไม้นี้หมอเลยค้อนกลับมาวงใหญ่

“ก็ตามใจคุณโอชโช่เถอะ”

“เออ วันนี้ว่าจะเอาหนังสือที่ทำมาให้หมออ่านแล้วเชียว” รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนหมอจะงอนจริง “พอดีลืม” หมอยิ้มแล้ว “ว่าแต่หมอจะมีเวลาอ่านไหมน๊า?”

“โอ๊ย ผมยังมีเวลาหนีไปดูคอนเสิร์ตเลย เออ เสาร์หน้าไม่อยู่นะ จะไปดูคอนเสิร์ต”

“คอนเสิร์ตอะไรหว่า” โอชโช่นึกไม่ออก จะมีวงร็อครุ่นเก๋ามาเวิลด์ทัวร์อีกหรือไงนะ  

“เทศกาลเพลงสกาที่หัวหินไง”

“ฮ๊า!....ทีโบน!”

“อือ นั่นแหละ อิจฉาไหมล่ะ?” หมอแกล้ง

“อาทิตย์หน้าหรอ อืม... ไปเชียงใหม่ อาทิตย์ต่อไป...ก็กระบี่”

“..........”

“อาทิตย์ที่แล้ว ไปอยุธยา”

“โอ๊ยๆๆๆ พอแล้วๆ อิจฉาแล้ว” หมอร้อง

“.........” โอชโช่ไม่ว่าอะไร แค่ยักไหล่อย่างเก๋ไก๋หนึ่งที

หมายเหตุ

อ่านตอนที่ ๑๑ ได้ที่ http://mandymois.multiply.com/journal/item/94