เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ ๑๑: คนใจร้ายกับคนปากหนัก

 

หลังจากหัวใจต้องเจ็บเพราะการพูดถึงใครบางคนของหมอ โอชโช่ก็จ๋อยไปมาก เจอกันใหม่ในวันนี้ก็เลยไม่อยากจะเปรี้ยว หมอว่าอะไรมาเธอก็นั่งเงียบๆ หยิ่งๆ

 

แต่เมื่อสายตาปราดไปเห็นลายมือขยุกขยุยบนชาร์ตของหมอเข้า ปากมันก็คันขึ้นมาเชียว

 

“หมอคะ นั่นลายมือหมอหรอคะ?” หมอบู๋มองตามสายตาคนไข้ “ใช่สิ” หมองง “หมอเคยอ่านลายมือตัวเองไม่ออกไหมคะ” โอชโช่ซ้ำทันที

 

หมอบู๋เปลี่ยนสีหน้าจากงงเป็นขำ ก่อนจะปล่อยก๊าก “บ้า ต้องอ่านออกสิ”

 

“ว่าแต่ ผม...น่ะ” หมอทำใช้มือทำเป็นเส้นโค้งๆ ที่แนวตีนผมของตัวเอง

...ใช่แล้ว หมอกำลังล้อระดับผมหน้าม้าสุดเต่อของเธอนั่นเอง

 

“คิดนานไหม?” หมอถาม

“ทะ...ทำไมต้องคิดด้วย” ตัวเองเริ่มชินกับผม จนลืมไปว่านี่เพิ่งตัดมา มันยังเต่ออยู่ โดนล้อจนได้สิ “ก็ตัดแบบนี้แล้วอยู่ได้อีกตั้งหลายเดือน” ตั้งตัวติดก็เถียงฉอดๆ ไปเลย

“เด็กคนนั้นน่ะ จำได้ไหม คนที่เดือนก่อนมาช่วยทำงานที่เคาน์เตอร์น่ะ ที่หน้าหมวยๆ แล้วใส่แว่นน่ะ..” โอชโช่กำลังงงว่าหมอจะเปลี่ยนเรื่องเป็นอะไร แต่ก็พยักหน้าหงึกๆ ไปเพราะจำน้องหมวยคนนั้นได้ “เค้าก็ตัดผมหน้าม้าสั้นๆ แบบนี้เหมือนกันนะ” หมอพูด

“นั่นไง เห็นไหม ใครๆ เค้าก็ตัด”

“แต่ว่า.. นั่นเค้าเด็กไง แต่อย่างคุณโอชโช่เนี่ย.....” ว่าแล้วก็พลิกชาร์ตไปที่หน้าแรก กวาดตามองไปที่อายุคนไข้

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด หมอใจร้ายยยยยยยย!” คนไข้ร้องเสียงแหลม

แต่หมอบู๋หัวเราะเสียงดังอย่างถูกใจ

 

 

 

ภาคพิเศษ ท้ายเรื่อง

คิว: หวัดดีเจ้
โอชโช่: คิดถึงกันมั่งไหม  
คิว: ...ถามอีกแล้ว
โอชโช่: ก็ว่าไงล่ะ
คิว: ไม่บอก
โอชโช่: …….
คิว: แล้ว นี่เจ้จะไปอโยธยากะใครอะ
โอชโช่: ไม่บอก
คิว: กะใครหว่า
โอชโช่: ไม่คิดถึงกันแล้วทำไมอยากรู้นัก
คิว:…
โอชโช่: (ฮ่าฮ่าฮ่า-สะใจว๊อย!!!)

 

หมายเหตุ
อ่านตอนที่ ๑๐ ได้ที่ http://mandymois.multiply.com/journal/item/82