เปิดจดหมายเก่า: โปสการ์ดจากเมืองปาย

อรุณสวัสดิ์ผ่านความหนาวเหน็บ

 

สวัสดีคุณม้อย หวังว่ายังคงไม่ลืมเลือนกันนะ หลังจากที่ฉันมาปายเป็นเวลาหนึ่ง ฉันก็รู้สึกว่าเวลาไม่ได้เป็นโจทย์สำหรับการที่จะทำอะไร ต่างกับชีวิตในเมืองเป็นอย่างมาก วันทุกวันไม่ต่างกันสักนิด ความแตกต่างอาจมีแค่ดวงอาทิตย์ที่ขึ้นต่างมุม เมฆที่ต่างรูปทรง และอนงค์ที่งามนานา (เดาเอาเพราะอ่านไม่ออก)

 

ฉันอยู่ที่นี่จนรู้แทบจะหมดแล้วล่ะว่าอะไรอยู่ที่ไหน ร้านไหนอร่อย ที่ไหนแพง ที่ไหนกวนตรีน พูดถึงกวนตรีนนี่ต้องยกให้ร้านไอติมน่าหมั่นไส้มันมาก นึกว่าของตัวเองเก๋ แถมราคาแพงกว่าไอเบอรี่ซะอีก

 

อีกอย่างหนึ่งที่ฉันรู้สึกทันทีนี่คือ มันคล้ายๆ ข้าวสาร พวกพีพี มีแต่ฝรั่ง แถมร้านค้าร้านข้าวก็เหมือนทำมาเพื่อต้อนรับฝรั่ง ไม่ค่อยเหมาะกับคนไทยอย่างฉันเท่าไรนัก แต่ก็นะ ฝรั่งมันเยอะกว่าก็สมควรทำเพื่อเค้า เมืองปายนี่ฉันว่าเค้าคงคัดคนมาเที่ยวแน่ๆ เพราะแต่ละคนที่มาเที่ยวหน้าตาดีทั้งนั้น แทบจะ 80 เปอร์เซ็นต์ได้ แต่ส่วนมากเค้าจะมากับผัวน่ะสิ

 

วันที่ฉันเขียนนี้ไม่ค่อยหนาวแล้วล่ะ หายใจไม่เป็นไอแล้ว เห็นว่าตอนแรกว่าจะหนาวลง แต่ทำไมดันร้อนขึ้นกว่าเดิม สุดท้ายนี้ฉันหวังว่าแกคงจะยังมีความสุขกับเมืองหลวงที่วุ่นวายนะ

 

ขอบใจที่ทนอ่านจนจบ

 

PoP

(ตราประทับลงวันที่ 8 เดือน 1 ปี 50)