เกิดสงครามพันครั้ง....

๔ พฤษภาคม ๒๕๕๑

จากร้านเช่าจักรยานที่เพิ่งเอารถไปคืน
เราพากันเดินกะปลกกะเปลี้ยไปตามถนนอู่ทอง หมายจะกลับไปนั่งแผ่ที่บ้านคุณพระ

พี่ผึ้งเดินนำ
ดิฉันเดินตาม
พลันสายตาไปสบกับตาดำขลับเป็นประกายคู่น้อย ท้ายรถกระบะ
เป็นตาที่กำลังใสสมวัยเจ้าของ
หนุ่มน้อยเล่นอยู่คนเดียว กำลังฮัมเพลงอะไรสักอย่าง
แสงกำลังสวย
ดิฉันลองผูกมิตร ถามเด็กว่าทำอะไรอยู่
รอป้า-เด็กน้อยตอบ
ขอถ่ายรูปหน่อยนะ-ดิฉันเข้าประเด็นโดยไม่รอช้า

นึกว่าจะเขิล
แต่เด็กน้อยเผยยิ้มจริงใจ โชว์ฟันผุทุกซี่

เป็นยิ้มที่จับใจหญิงใหญ่ที่เพื่อนวัยใกล้เคียงอ่านข่าวไซโคลนนากิส ต่อด้วย ๗.๘ ริกเตอร์แล้วเปรยว่า โชคดีเนอะที่เราอายุเท่านี้แล้ว
ดิฉันฟังแล้วพยักหน้าอย่างไม่มีอะไรจะแย้ง

...เพราะว่าเราคงอยู่อีกไม่กี่ปี ถ้าโลกนี้จะมีภัยพิบัติอะไรเกิดขึ้นอีก เราก็คงไม่ต้องทนอีกนานนัก
แต่เด็กๆ สิ เค้าคงจะลำบากไปอีกนานเลยล่ะ

ขอบคุณสำหรับมิตรภาพ ใส-ใส นะจ๊ะ
พ่อหนุ่มน้อย