เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ ๑๓ : บางเรื่องก็เข้าใจ บางเรื่องก็ไม่เข้าใจ

'มันหายไปอีกแล้ว!'

โอชโช่บอกตัวเองต่อหน้าชามโจ๊ก เธอเพิ่งออกมาจากคลินิกหมอ
'มันหายไปได้ยังไง' เจ้าตัวยังข้องใจ คิดไประหว่างคนโจ๊ก จริงๆ โอชโช่ละอายใจนิดหน่อยเพราะเพิ่งวีนที่คนขายโจ๊กทำ(ผิด)โจ๊กใส่ไข่มาให้อีกแล้ว โอชโช่เกลียดการกินไข่ไม่สุกในโจ๊ก

'หรือจริงๆ มันไม่ได้หาย แต่เพราะเราโกรธไข่ในโจ๊ก' เธอบอกกับตัวเอง
'เฮ้ย! หรือที่จริงเราโกรธคนขายโจ๊กเพราะมันหายไปแล้ว ก็คราวที่แล้วพี่แกก็ใส่ไข่ให้อย่างนี้ แต่เราไม่ยักโกรธ แถมยังแหลกล่ายได้นี่หว่า' ...ก็วันนั้น 'ความรู้สึก' ยังอยู่
'...ที่จริง วันนี้เราวีนหมอด้วยซ้ำ' เพราะหมอปล่อยให้เธอรอตั้งสามชาติ

'โอ...'  โอชโช่ตกใจ วางช้อน ซบหน้าลงบนฝ่ามือร้อนๆ ของตัวเอง...มันหายไปแล้วจริงๆ

ความรู้สึกวิบวับ ตึกตักในอก ร้อนรุ่มในช่องท้อง ความรู้สึกซาบซ่าในวันก่อนมาหาหมอ เพลงที่ฟังแล้วนึกถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้น และความรู้สึกในเสี้ยววินาทีที่ได้สนทนากับหมอ มันหมดไปแล้วจริงๆ น่ะหรอ?

มันหายไปกับสายลม?
มันโดนสายฝนชะไป?
หรือว่ามันหมดอายุไปแล้ว?

โอชโช่สงสัยจนกินโจ๊กไม่อร่อย ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

'หรือว่า...ความรักจะไม่มีจริงในโลก' เธอถามตัวเอง คล้าย Juno ถามพ่อ 'คนเราที่บอกว่ารักกัน แต่งงานกันไป แล้วเค้าก็เลิกกัน พี่ชายน้องชายเราคน คบกับแฟนมาตั้งนานจนแม่เรารอเลี้ยงมหลานแล้ว จู่ๆ ก็เตรียมแยกทางกันเฉยเลย'
'อะไรกันวะ?' เธอเริ่มมึน
'อะไรทำให้มันหายไป?'
'จำเป็นด้วยหรอที่มันต้องเกิดขึ้น เพื่อที่จะหายไป?'
'เราประสาทป่าววะเนี่ย?'
'มีปัญหาแหง๋'
'อย่างนี้ถ้าแต่งงานไป ต้องคบชู้ชัวร์'
'โอ๊ยยยยยยยย ทำไมชั้นถึงเป็นคนไม่น่ารักอย่างนี้วะ แล้วงี้ใครจะอยากมารักชั้นวะ?'
 โอชโช่ร้องกรี๊ดอยู่ในใจ เพราะยังรู้ตัวว่าได้กรี๊ดจริงๆ ไปแล้วทีนึงตอนเจอไข่

เวลาผ่านไปก็หลายวันแล้ว แต่โอชโช่ยังคาใจอยู่เลย ว่าเธอเป็นอะไรไป
..ทำไมเลิกชอบหมอซะงั้น
..ทำไมฟังเพลงปาฏิหาริย์ไม่มีจริงแล้วเลิกอินซะงั้น

ระหว่างที่ยังคาใจ โอชโช่ชักสงสัีย ว่าที่หยุดชอบหมอ เพราะว่าเริ่มไปชอบใครอีกคนหรือเปล่า
..แล้วก็ตกใจ เพราะมันเหมือนจะใช่!!!

'แกจะรักใครจริงๆ ได้อีกไหมวะ โอชโช่?' เธอถามตัวเองอย่างคาดคั้น

..เราจะบอกว่า เราก็อยากรู้เหมือนกัน แต่ใครจะตอบได้ล่ะ
ก็ยัยโอชโช่ยังตอบตัวเองไม่ได้ เพราะไม่เข้าใจตัวเองเลย ว่าทำไมถึงได้เป็นคนใจง่ายอย่างนี้


ภาคพิเศษ ท้ายเรื่อง

วันหนึ่ง ใน MSN

โอชโช่: เฮ้
คิว: เจ้มาแล้ว
โอชโช่: เออ ไม่ได้คุยกันตั้งนาน คิดถึงกันมั่งไหม?
คิว:...เจ้ถามอีกแล้ว
โอชโช่: ...และไม่มีคำตอบอีกตามเคย
คิว:...
โอชโช่: เป็นไงมั่ง ตอนนี้อยู่ไหนล่ะ
คิว: อยู่.......
โอชโช่: โห ชีวิต ระหกระเหินน่าดู
คิว: เจ้.. คิวไปชอบคนมีเจ้าของอีกแล้ว
เราคงคบกันอย่างนี้ไม่ได้
โอชโช่: ไรนะ
คิว: เค้าว่างั้น
โอชโช่: คิวจะให้เราเลิกคบกันหรอ?
คิว: อ่ะ ป่าว คิวหมายความว่า คิวกะเค้าคงคบกันอย่างนี้ไม่ได้
ว่าแต่.. เราคบกันเหรอเจ้
โอชโช่: เ่อ่อ...นั่นสิ
คิว:
โอชโช่:....
คิว:....
โอชโช่: ..ที่คิวหายไป เพราะงี้ใช่ไหม?
คิว: อะไรเจ้
โอชโช่: ก็ไปติดหญิงไง เลยไม่โทรหาเจ้เลย
คิว:...
โอชโช่: เข้าใจละ
เจ้ไปละนะ
ง่วง
ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ ตื่นมาจะได้หน้าตาสดใส
บายยย ฝันดีนะ
คิว:

......
ในที่สุด ก็ถึงวันที่โอชโช่็เข้าใจว่า ทำไมคิวคุงไม่เคยตอบเลย เวลาที่เธอถาม
"คิดถึงกันบ้างไหม?"