เด็ก คือ ผู้อยู่ในปัจจุบันขณะ

เย็นวันอาทิตย์ที่ ๗ มิถุนายน ๒๕๕๑

ขณะที่นอนพังพาบบนสนามหญ้า ตามองลูกหมูเล่นทรายบ้าง
ไปด้อมๆ มองๆ กระดานสไลเดอร์ที่พี่รุ่นโตๆ เล่นอยู่บ้าง ป้าม้อยก็ถามแม่หมู

ป้าม้อย: โอ๋ แกว่าเด็กมันจะจำได้ไหมว่า ว่าเมื่อวานใครทำมันร้องไห้ หรือว่าใครทำมันชอบใจ
แม่หมู: ...........
ป้าม้อย: มันจะจำไหมว่าวันนี้มันเล่นทรายสนุกม๊ากมาก อากาศดี ลมพัดระรื่น มีแม่อยู่ใกล้ๆ
ความทรงจำเกี่ยวกับความสุขของเด็กมีไหมนะแก มันหายไปไหน หรือว่าถูกเก็บอยู่ในที่บางที่ที่เราหาไม่เจอ
แม่หมู: โอ๋ว่ามีนะพี่
ป้าม้อย: แล้วทำไมชั้นถึงจำไม่ได้เลย ว่าตอนเด็กๆ ชั้นมีความสุขกับอะไรบ้าง
หยั่งถ้าแกบอกว่าเด็กกับทรายเป็นของคู่กัน (ชั้นก็เชื่อ เพราะมีรูปถ่ายตอนชั้นเล่นทรายเหมือนกัน) ทำไมชั้นจำไม่ได้เลยว่าชั้นชอบเล่นทรายแค่ไหน
แม่หมู: (มองไปที่เด็กๆ ที่เล่นสนุกตรงหน้า รวมทั้งลูกชายตัวป้อมของตัวเองด้วย) บางที.. เด็กเค้าอาจจะมีชีวิตอยู่ในปัจจุบันก็ได้นะพี่ เค้าก็เลยไม่ทุกข์เพราะความทรงจำเหมือนเรา
แถมยังไม่ต้องกังวลถึงอนาคต เล่นทรายสนุกก็สนุกของเค้าไป
ป้าม้อย:.........

แม้แม่หมูไม่ได้ตอบเรื่องความทรงจำเกี่ยวกับความสุขในวัยเด็กของเราหายไปไหน แต่แม่หมูจะรู้ไหมว่าลูกหมูได้ให้มุมมองใหม่แก่ป้าม้อย

บางที การที่ผู้ใหญ่เจ็บปวดและทุกข์ระทมกับชีวิตนัก อาจจะเป็นเพราะจิตใจของผู้ใหญ่ไม่อยู่กับร่องกับรอย ไม่ยอมอยู่นิ่งกับชีวิต ความสุขและความทุกข์ในปัจจุบัน

แต่ชอบลื่นไหล หลีกเร้นไปตามหาความสุขเมื่อวันวาน บางทีก็ตรมอยู่แต่ความทุกข์ในวันเก่า ทั้งๆ ที่น่าจะก้าวผ่านมันมาตั้งนานแล้ว
หรือไม่ก็ได้แต่ฝันถึงความสุขในวันที่ยังมาไม่ถึง

เห็นที ผู้ใหญ่คงต้องเลียนแบบการใช้ชีวิตให้มีความสุขจากเด็กๆ มั่งแล้วมั้ง?