บันทึกเรื่องที่ ๓ : บันทึกถึงตัวเอง และเพื่อน

๒ กรกฎาคม ๒๕๕๑

 
เมื่อคืนได้รับอีเมล์จากเพื่อนคนที่ ๑ อ่านแล้วเป็นห่วงจัง เช้านี้ยังตอบ์ไม่ถูก

จึงโทรหาเพื่อนคนที่ ๒ เพื่อ..อะไรสักอย่าง แต่ไม่ใช่เพื่อปรึกษาหรือขอคำแนะนำในการปฏิบัติตัวกับเพื่อนคนที่ ๑ แต่อย่างใด

 

หลังวางสายจากเพื่อนคนที่ ๒ จึงต้องเขียนบันทึกฉบับนี้ ก่อนจะลืมความรู้สึกเสียก่อน

 

๑.      ถึงเพื่อนคนที่ ๑ :

ช่วงหลังนี้ชั้นอาจมี distance กับแกจริง แต่การที่ชั้นใช้วิธีเขียนอีเมล์คุยกะแก ทั้งที่เราอยู่ห่างกันไม่เกิน ๕๐ กิโลเมตรนั้น ไม่ได้หมายความว่าชั้นไม่แคร์แก ไม่สนใจแก และไม่รักแกอีกแล้ว

แกรู้สึกจริงหรือ ว่าการที่ชั้นไม่ได้โทรหาแกทุก ๓ วัน ๕ วัน แปลว่าชั้นละเลยแก?

แกเชื่อหรือ ว่าการคุยกันทางโทรศัพท์มันดีกับจิตใจของเราทั้งคู่? สำหรับชั้น ชั้นว่าไม่นะ ชั้นยังเชื่อการระบายออกมาโดยการเขียน ซึ่งเป็นวิธีที่ชั้นคะยั้นคะยอให้แกทำตลอดมา

แกรู้ไหมว่าการที่คนซึ่งกำลังมีเรื่องในใจระบายออกมาๆๆๆๆๆ โดยที่อีกฝ่ายต้องฟังอย่างนั้นอยู่ซ้ำๆ น่ะ มันนรกจริงๆ โดยเฉพาะถ้าต้องฟังเรื่องที่ชั้นเคยบอกแกแล้ว ว่าอย่าให้มันเป็นอย่างนี้อีก มันทำให้ชั้นรู้สึกทั้งรันทด ทั้งช้ำใจ (แทนแก) เลยนะโว้ย

 

๒.     ถึงเพื่อนคนที่ ๒ :

แกมีสิทธิ์จะคิด คิดอะไรก็ได้ แล้วถ้าอยาก แกจะไปพูดยังไงกับคนอื่นก็ได้ แต่ แกไม่มีสิทธิ์มาตำหนิชั้น ถึงวิธีที่ชั้นจะปฏิบัติตัวกับเพื่อนของชั้น โปรดทราบว่าชั้นโกรธมาก ที่แกซึ่งก็เป็นทั้งเพื่อนชั้นและเพื่อนของเพื่อนชั้น-บังอาจมาตำหนิน้ำใจที่ชั้นมีต่อเพื่อนของเรา

และโปรดทราบ ว่าชั้นไม่ได้ขอคำแนะนำจากแก ในการปฏิบัติตัว หรือแม้แต่จะพูดกับเพื่อนของชั้น เพราะชั้นมีวิธีของชั้นเองอยู่แล้ว มีตลอดมา โดยไม่ต้องถามใคร แม้แต่แม่ของชั้นเอง  

คบกันมายี่สิบกว่าปี แต่เหมือนเราไม่รู้จัก ไม่เข้าใจกันเลย แถมยังคนละแนวอีก อยู่ใกล้กันมากคงไม่ดีต่อสุขภาพจิตนัก เพราะงั้น เราควรจะเพิ่ม distance ระหว่างกันอีกหน่อยเถอะ เพื่อความปลอดภัยทางอารมณ์

 

๓.      ถึงเพื่อนทุกคนที่ยังคบกันอยู่ :

ถึงเราจะห่างกัน อาจจะด้วยระยะทาง ความถี่ในการพูดคุยกัน แต่ยังคบกันก็คือยังคบกัน ชั้นไม่คิดว่าเพื่อนของชั้นจะหวั่นไหวกับวิธีการสื่อสาร จะเป็นการโทร ส่งแมสเซจ เขียนอีเมล์ หรือฝากคนอื่นมาบอก มันจะทำไม ถ้าเรายังรักกันอยู่ ห่วงกันอยู่

แม้ชั้นจะความจำแย่ จำชื่อเพื่อนเรียงเลขที่ไม่ได้ จำไม่ได้แม้แต่เลขที่ของตัวเอง แต่รู้ไหมว่าชั้นยังจำได้ว่าชั้นรักพวกแกทุกคน และเชื่อว่าพวกแกทุกคนก็รู้ดี แม้ชั้นจะไม่โทรหา ไม่เขียนอีเมล์หา และ ฯลฯ

 

๔.     ถึงตัวเอง : เกี่ยวกับกรณีนี้

อย่า ลืมความรู้สึกในวันนี้ และอย่าละเลยการปฏิบัติดูแลเพื่อนอย่างที่คนอื่นว่าให้

อย่า เสียเวลากับคนที่ไม่ว่าจะใช้เวลาเท่าไหร่ก็ไม่อาจทำให้รู้สึกว่า ‘ไม่เสียดายเวลาคบ’

 

๕.     ถึงตัวเอง : ส่วนตั๊ว-ส่วนตัว

อย่า ลืมความรู้สึกเมื่อวาน วันที่แกกางร่มคันเล็กๆ ใส่รองเท้าคอนเวิร์ส เดินลุยน้ำ ฝ่าพายุฝนจากออฟฟิศไปโรงเรียนภาษา จำไว้ว่าการได้เรียนมันคุ้มค่ากับการเปียกไปครึ่งตัว แล้วก็ต้องนั่งตากแอร์หนาวจนเล็บเขียวเพราะกางเกงยีนเปียกโชกไปอีก ๒ ชั่วโมงอย่างเมื่อวาน ฉะนั้น อย่าโดดเรียนอีก ถ้าแกไม่ถึงกับกำลังจะตาย หรือมีใครกำลังจะตาย

 

เมื่อแกบ้าได้ถึงขนาดนั้น ก็จงขุดความพยายามที่มีอยู่ขึ้นมาใช้ เงินก็เสียแล้ว เวลาก็เสียอีก และในเมื่อแกได้มาเจอเซนเซที่น่ารักขนาดนี้แล้ว ก็จงเรียนให้มันสุดๆ สักที ดูซิว่าจะได้แค่ไหน

 

(ชั้นละเบื่อจะลุ้นแก)