If Love, Love Openly

 

ในวัดนิกายเซนอีกเหมือนกัน;

มีภิกษุุอยู่หลายสิบรูป และมีนักบวชผู้หญิงที่เรียกว่า nun อยู่คนหนึ่ง ชื่อ เอฉุ่น รวมอยู่ด้วย. เอฉุ่นเป็นหญิงที่สวยมาก แม้จะเอาผมออกเสียแล้ว แม้จะใช้เครื่องนุ่งห่มของนักบวชที่ปอนมากก็ยังสวยอย่างยิ่งอยู่นั่นเอง และทำความวุ่นวายให้แก่ภิกษุทั้งหมดนั้นมาก แทบว่าจะไม่มีจิตใจที่จะสงบได้. ภิกษุองค์หนึ่งทนอยู่ไม่ได้ ก็เขียนจดหมายส่งไปถึง ขอร้องที่จะมีการพบกันอย่าง private คือเป็นการขอพบเฉพาะตัว. เอฉุ่นก็ไม่ตอบจดหมายนั้นอย่างไร แต่พอวันรุ่งขึ้น กำลังประชุมอบรมสั่งสอนกันอยู่ ซึ่งมีชาวบ้านจำนวนมากรวมอยู่ด้วย;

พอสั่งสอนจบลง เอฉุ่นก็ยืนขึ้นกล่าวถึงภิกษุนั้นว่า ภิกษุที่เขียนจดหมายถึงฉันนั้น ขอให้ก้าวออกมาข้างหน้าจากหมู่ภิกษุเหล่านั้นเถิด; ถ้ารักฉันมากจริงๆ ก็จงมากอดฉันที่ตรงนี้;

 

แล้วนิทานของเขาก็จบ.

 

นี่ท่านลองคิดดูเองว่า นิทานอิสปเรื่องนี้จะสอนว่ากระไร;

ก็หมายความว่า การสอน การอบรมที่ตรงไปตรงมาตามแบบของนิกายเซนนั้น กล้ามาก ทำให้คนเรากล้าหาญมาก และไม่มีความลับที่จะต้องปิดใคร จะว่าอย่างไรก็ได้ไม่ต้องปกปิด คือสามารถที่จะเปิดเผยตนเองได้ มีสัจจะมีความจริง โดยไม่ถือว่าความลับมีในโลก นี้เราจะต้องเป็นผู้ที่ปฏิญญาตัวอย่างไรแล้ว จะต้องทำอย่างนั้น;

ไม่มีความลับที่ปกปิดไว้ จนสะดุ้งสะเทือนแม้ในการที่จะเรียกตัวเองว่า “ครู” อย่างนี้เป็นต้น. บางคนกระดาก หรือ ร้อนๆ หนาวๆ ที่ว่า จะถูกเรียกว่าครู หรือจะถูกขอร้องให้ยืนยันปฏิญญาความเป็นครู;

นี้แสดงว่าไม่เปิดเผยเพียงพอ ยังไม่กล้าหาญเพียงพอ;

จะกล้าปฏิญญว่าเป็นครูจนตลอดชีวิตหรือไม่ ยิ่งไม่กล้าใหญ่. ใครกำลังจะลงเรือน้อยข้ามฟากไปฟากอื่นซึ่งไม่ใช่นครของพวกครูบ้าง ก็ดูเหมือนไม่กล้าเปิดเผยเพราะเราไม่ชอบความกล้าหาญ และเปิดเผยกันอย่างสูงสุด เหมือนกะคนในเรื่องนิทานนี้

 

 

 

จากนิทานเรื่อง “ถ้าจะรักก็จงรักอย่างเปิดเผย”

จากหนังสือนิทานเซ็น เล่าโดยพุทธทาสภิกขุ แห่งสวนโมกขพลาราม พิมพ์โดยธรรมสภา

(ไม่ระบุปีที่พิมพ์ แต่ซื้อเมื่อวันที่ ๒๐ เมษายน ๒๕๔๓ ที่ร้านดอกหญ้า โรบินสัน ราชบุรี)

เข้าใจว่าน่าจะเป็นการถอดความจากการเล่าให้บรรดาครูที่มาสวนโมกข์ฯ ในวันอาทิตย์หนึ่ง (ไม่มีวัน-เดือน-ปี ระบุ)