Rating: | ★★★★ |
Category: | Books |
Genre: | Literature & Fiction |
Author: | ไม้ เมืองเดิม |
....
มันล้มฮวบใหญ่ พยายามจะลุกขึ้น แต่แล้วก็ล้มลงอีก เลือดไหลปรี่ที่ชายโครงและเหนือทรวงอก
"เรียม-เรียมของพี่เอ๋ย" มันกุมแผลร้องเรียกเจ้าเรียมซึ่งกำลังตกตะลึง "พี่คงตายแน่ ตาย-ตาย พี่ต้องตายเพราะรักเจ้าคนเดียว มานี่เถิด, มาจำหน้าพี่ไว้" มันทิ้งมีดลงข้างตัว กวักมือไปทางเรียม เธอผวาเข้าหามันหวังจะช้อนศีรษะมัน แต่เจ้าขวัญยกมือห้าม "อย่าต้องตัวพี่เลยเรียม พี่กำลังจะสั่งเจ้าไปถึงพ่อแก บอกพ่อแกว่าพี่จะลาไปก่อน ยัง พี่ยังไม่ตาย, ที่นี่ไม่ใช่ที่ตายของเรา...
"โอ๋เรียม เจ้าฆ่าพี่แท้ เจ้าฆ่าผัว เรียมเอ๋ย เจ้าฆ่าผัวของเจ้าด้วยมือคนอื่น พี่รักเจ้าด้วยใจซื่อ แผลเก่าของพี่เป็นแผลรัก แผลรอ เรียมเอ๋ย อีเรียม อีเรียม แผลใหม่นี้เป็นแผลจากของกู เพราะมึงชัง" มันหยุดพูด ฝีนมานะด้วยใจทรหดอดทน ลุกขึ้นชันเข่า หยิบมีด เดินโซซัดโซเซ
เรียมตกใจถึงที่สุด เธอร้องไห้พร่ำเรียกชื่อมันไม่ขาดปาก "พี่ขวัญ พี่ขวัญตายแล้ว ผัวฉันตายแล้ว โอ้ผัวฉัน"
อ้ายขวัญคลานอย่างกระปลกกระเปลี้ยจนถึงฝั่งคลอง มันฝืนความเจ็บปวดด้วยความบึกบึนของหัวใจ กว่าจะทรงตัวได้ก็เซไปหลายก้าว
"เรียมเอ๋ย ท้องน้ำนี้ ลำน้ำนี้ของเรา ลำน้ำรักหนาเจ้าเรียม แต่มันจะเป็นเรือนตายของพี่ เจ้าอยู่ดีเถิด"
บันทึก:
-รักเหมือนโคถึกที่คึกพิโรธ (ความรักเช่นนั้นให้โทษ จะไปโกรธโทษรักไม่ได้)
-วรรณกรรมเรื่องนี้ช่างเป็นอะไรที่ประโลมโลกย์ แต่อ่านแล้วทุ่งบางกะปิกับลำน้ำแสนแสบลอยมาเป็นฉากๆ
-การแสดงออกซึ่งความรัก และชีวิตคู่ของคนยุคนั้นช่าง 'ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึก' ดีจริง
-อยากดูหนังแผลเก่าของเชิด ทรงศรี เวอร์ชั่นสรพงษ์ ชาตรี กับนันทนา เงากระจ่างจัง
-พี่แมนนี่ สไตลิสต์แพรว เคยบอกว่าดิฉันหน้าเหมือนนันทนา เงากระจ่าง
ฉันไปดูหนังเรื่องนี้ตอนเทศกาลภาพยนตร์ของ เชิด ทรงศรี เมื่อปีที่แล้วมา ชอบหว่ะ...แกน่าจะไปหามาดู
ตอบลบเออ ชั้นว่ามันต้องดีแน่เลย
ตอบลบหนังเชิด ทรงศรีมีดีเทลส์นะ แกว่าไหม
เมื่อวานไปเอสพละนาด เห็นโปสเตอร์มิวสิคัลเรื่องใหม่แล้วรู้สึกรับไม่ได้ไงไม่รุ
นี่ยังคิดจะไปหาข้างหลังภาพของเชิด ทรงศรีมาดูแก้วิงเวียนหน่อย
แผลเก่า
ตอบลบผู้เขียน: เชิด ทรงศรี
ผู้พิมพ์: สำนักพิมพ์บางหลวง (เข้าใจว่าฉบับนี้พิมพ์ พ.ศ. ๒๕๓๗)
ราคา: ๑๒๐ บาท (แต่ที่อ่านนี่ซื้อลด ๕๐% มาจากร้านหนังสือเทศภักดิ์ ตรงตีนบันไดรถไฟฟ้าอ่อนนุช)
เห็นด้วยว่ะ...ไปดูแล้วรู้สึกว่า โหย..เจ๋งมากเลย...เขียนบทดีอ่ะ
ตอบลบช่วงตลกก็ตลกโคตะระ แต่พอช่วงเศร้าก็เศร้าใจหาย..ที่สำมะคัญพี่สรพงษ์เจ๋งมากกกกกกกก ชอบๆ
เกิดเป็นเรียมแสนลำบาก ไม่มีโอกาสเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง ถูกผู้อื่นเลือกให้ตลอด ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ ขนบ สังคม แม้กระทั่งอ้ายขวัญเอง
ตอบลบพี่ว่าพี่ขวัญวู่วามไปหน่อย
ตอบลบหึงส์แรงไปนิ้ดดดส์นะ ปิ๋มว่าไหม
เห็นด้วยค่ะ ขวัญอาจจะรักเรียมมากจริงๆ รักรุนแรง หึงรุนแรง แต่มองกันจริงๆ ขวัญก็พยายามยื้อเรียมในแบบที่ตัวเองพอใจ อยากให้เรียมอยู่กับคลองแสนแสบกับทุ่งบางกะปิกับตนโดยไม่ไปไหน โดยไม่เคยถามความสมัครใจของตัวเรียมเองเลยว่าต้องการแบบไหน ถ้าวันนึงเรียมเกิดขอให้ขวัญไปอยู่ที่พระนครกับตัวเอง ขวัญก็คงประนามว่า เรียมเป็นวัวลืมตีน ในขณะที่ขวัญไม่เคยคิดที่จะลองเรียนรู้อะไรใหม่ๆเลย
ตอบลบเอ๊ะ...ปิ๋มเฟฯ เกินไปรึเปล่าเนี่ย แฟนคลับคุณไม้เมืองเดิมอาจจะไม่ชอบแฮะ
พี่เข้าใจน้องปิ๋มนะ
ตอบลบคนแต่ละคนอ่านวรรณกรรมเล่มเดียวกันอาจตีความต่างกันไป
ประสบการณ์ต่างกันไงคะ
(แฟนไม้ เมืองเดิมก็คงเข้าใจดี)
อย่างไรก็ตาม พี่เสียดายชีวิตคนอย่างขวัญนะ
ไม่อยากให้ใครต้องตายเพราะรักอย่างนี้เลย
เพราะถ้าเขาอึดสักหน่อย ให้่ผ่านช่วงที่หัวใจเจ็บปวดที่สุดไปได้
เขาจะได้พบเองว่าความเจ็บปวดจากความรักมันเป็นเรื่องสามัญ เพราะมันเหมือนแพคเกจที่แถมคู่มากับความรักอยู่แล้ว
ถ้าคิดจะรัก ก็ต้องเตรียมใจรับความเจ็บปวด
ป.ล. พี่ว่าน้องปิ๋มเป็นเฟมินิสต์นะ แต่ไม่รู้ว่าเกินไปหรือป่าว
ตอบลบ(พี่ชอบนะ)
จริงๆ ปิ๋มเป็นเฟฯ ระดับเบาค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า
ตอบลบสมัยก่อนปิ๋มอ่านแล้วโกรธเรียมม้ากมาก แต่พอโตขึ้นมา รู้สึกว่าการที่เราจะอยู่กับใครซักคน คนที่สามารถยอมรับความคิดและการเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆของเราได้เป็นสิ่งสำคัญ (บางทีอาจจะสำคัญกว่าความรักซะอีก สำหรับปิ๋มนะ) เพราะคน 2 คน ต้องรอมชอมในความเป็นตัวตนของกันและกัน ไม่มีใครทนใครได้นานตลอดกาลหรอก
(พี่ม้อยเคยดูเรื่อง Before sunrise กับ Before sunset มั้ยคะ ปิ๋มชอบเรื่องนี้มากเลย ดูแล้วคลิ๊กมาก)
อ่านสนุกทั้งแสนแสบ
ตอบลบและแผลเก่าเลยครับ
เกิดทันทุ่งบางกะปิกับลำน้ำแสนแสบด้วยหรือว่ะ
ตอบลบตอบอย่างอายๆ ว่ายังไม่เคยค่ะ
ตอบลบไอ้ที่ได้ดูดันเป็น 2 days in Paris แทน (ไม่รู้จะยังอยู่ในประเด็นเดียวกับพี่ปิ๋มพูดถึงไหมนะเออ)
เรื่องของขวัญกับเรียมพี่ว่าถ้าเรามองจากบริบท เราจะเข้าใจเรียมได้นะ
ทั้งเรื่องที่รักกันดูดดื่มกับขวัญในตอนแรก ความรู้สึกเปลี่ยนไปเพราะแสงสีและสภาพแวดล้อมของบางกอก
แล้วก็ความรู้สึกที่ถูก remind เพราะขวัญ และความอีหลักอีเหลื่อ ทำตัวไม่ถูกตอนคนรักที่บางกอกจะมารับกลับ
เรียมไม่ได้เข้าโรงเรียน
แถมโลกก็มีพ่อเป็นใหญ่
พอจะพ้นอกพ่ออกแม่ก็มาเจอขวัญ
ต่างกับผู้หญิงสมัยนี้ลิบ
ผู้หญิงสมัยนี้ทั้งรู้มาก แล้วหลายคนก็กล้าได้-กล้าเสียยิ่งกว่าผู้ชายอกสามศอกหลายๆ คนซะอีก
เหอ เหอ
แต่ทั้งๆ ที่โลกหมุนไปตั้งไกลแล้ว แต่โศกนาฏกรรมความตายเพราะความรัก ไหงไม่เห็นหายไปซักทีนะ
เพราะว่าเกิดไม่ทันไง
ตอบลบพออ่านแล้วถึงได้เห็นเป็นฉากๆ
มันมีสองเรื่องคล้ายๆกัน
ตอบลบเรื่องหนึ่งพระเอกตาย
อีกเรื่องไม่ตาย
ใช่เปล่า ?
ไม่รู้นะ
ตอบลบอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก
เรียมตกใจถึงที่สุด เธอร้องไห้พร่ำเรียกชื่อมันไม่ขาดปาก "พี่ขวัญ พี่ขวัญตายแล้ว ผัวฉันตายแล้ว โอ้ผัวฉัน"
ตอบลบ.....ยังดีนะมีคนให้เรียกว่า "โอ้ผัวฉัน" .... ^...,^
ดีเนอะพี่จุ๊บเนอะ
ตอบลบถ้ามีมั่งก็จะเรียกแหละ
"ผัวจ๋า" เพราะว่า "คุณคะ" ตั้งเยอะ
นั่นน่ะซี ตอนนี้เลยเป็นได้แค่นางชะนีร้องเรียก"ผัวๆๆ" เนอะ ..
ตอบลบเหอ เหอ
ตอบลบป่าวซะหน่อย
ตอนนี้เป็นแมวน้อย ร้อง
"มิ...อาว-มิ...อาว" ตะหาก
สวยเลือกได้ ว่างั้นเถอะ ฮิฮิ
ตอบลบไม่สวยยัง(เสือก)เลือกสิคะ
ตอบลบ