เปิดจดหมายเก่า: โปสการ์ดจากชาวเกาะ

ขอเกริ่นกันก่อน..
นึกๆ อยู่พักนึงแล้ว ว่าคิดถึงจดหมายเก่าๆ จัง วันก่อนตอนคุยกะเพื่อนเรื่องความรู้สึกเก่าๆ ที่บันทึกเคยบันทึกไว้ กลับมาอ่านตอนนี้ก็ตลกดี  เพื่อนก็เลยยุส่งว่า น่าจะเอาไดอารี่เก่าๆ มาเขียนเล่าในบล็อก

คืนนี้อากาศดี เพราะฝนเพิ่งหยุด นึกครึ้มอกครึ้มใจ ว่าจะไปหาจดหมายรักเก่าๆ มาอ่านสักที
ดันไปเจอโปสการ์ดจากไอ้เพื่อนคนยุนี่แหละ

เป็นอันว่า ขอประเดิมการทบทวนความทรงจำด้วยโปสการ์ดรูปหาดสมุยจากเพื่อนชาวเกาะ ที่ดันใส่ซองปิดแสตมป์ ทิ้งลงตู้แถวๆ ไปรษณีย์ศิริราชฉบับนี้ละกัน



23/01/38

วันนี้ได้รับจดหมายพร้อมกันสองฉบับ จากเอ็งกับตั้ว พอเปิดอ่าน ข้าว่ามัันแปลกที่ว่า พออ่านจดหมายของเอ็ง ข้าก็รู้สึกเหมือนว่าเสียงที่ข้าอ่านอยู่ในใจมันเป็นเสียงของเอ็ง ไอ้นี่ยังไม่เท่าไหร่ พออ่านจดหมายของป้าตั้วนี่ซิ มันมาทั้งเสียง ทั้งสีหน้า และท่าทาง... มันทำยากจริงๆ นะเอ็ง ไม่เชื่อก็ลองทำดูซิ

เห็นเขาบอกว่าพรุ่งนี้เอ็งจะไปเชียงใหม่ จดหมายฉบับนี้เอ็งก็คงจะได้อ่านหลังจากกลับจากเชียงใหม่แล้วแน่เลย ดีนะ กลิ่นภูเขายังไม่ทันจาง เปิดซองออกมาก็เจอกับกลิ่นทะเลอีกแล้ว หวังว่าคงจะปรับตัวทัน

เขียนจดหมายฉบับนี้รู้สึกว่าไม่ต้องใช้ความพยายามเหมือนฉบับแรก มันคงเริ่มลงตัว เข้าที่เข้าทางแล้วแหละเอ็ง เสียอย่างเีดียว เริ่มรู้สึกว่าเรื่องที่จะเขียนมันไร้สาระดี แต่ก็ช่างมันเหอะ เขียนเรื่องไร้สาระจะได้ไม่เครียด อ่านสนุกๆ ไปเรื่อยๆ

พอแค่นี้ก่อน