p.s. รักหนึ่งในความทรงจำ

Rating:	★★★★★
Category:	Movies
Genre:	Drama

ชมภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นรอบที่ ๒ หลังจากได้ดูที่ลิโด้กับเพื่อนเมื่อราว ๓ ปีก่อน
จำได้ว่าคราวนั้นก็ประทับใจกับเรื่องราวที่หนังเล่ามากพออยู่แล้ว ได้มาชมใหม่อีกครั้งในวันนี้ ยิ่งรู้สึกเข้าใกล้ความรู้สึกของตัวละครนำมากขึ้น
(เพราะวัยที่เข้าใกล้เธอยิ่งขึ้น? -ฮา)

p.s. (2004) กำกับโดย Dylan Kidd สร้างขึ้นจากนวนิยายโดย Helen Schulman เล่าเรื่องของ Louise Harrington (Laura Linney) สาวใหญ่วัย ๓๙ ที่กำลังโกรธกับอะไรหลายๆ อย่างในชีวิต เธอเพิ่งจะหย่ากับ Peter อดีตสามีที่เคยเป็นอาจารย์ของเธอในห้องเรียนที่ Columbia University หลังจาก ๑๐ ปีของชีวิตสมรสที่ ๔ ปีให้หลังเริ่มแย่ขึ้นเรื่อยๆ จนตกอยู่ในสภาพ “ขึ้นอืด” เต็มที่

ลูอิสทำงานเป็นเจ้าหน้าที่คัดกรองใบสมัครของนักเรียนที่มาสมัครเรียน Fine Art กับ ม. โคลัมเบีย แม้จะใกล้เลข ๔ หย่าแล้ว แต่เธอยังสวย และดูแลรูปลักษณ์ของเธออย่างประณีต ก็หัวใจเธอยังมองหาความรัก

วันหนึ่งเธอพบจดหมายสมัครเรียนที่ทำให้มือสั่น มันเขียนด้วยลายมือของเด็กหนุ่ม (อายุประมาณ ๑๙) ผู้ใช้นามว่า F.Scott Feinstadt (Topher Grace) ชื่อที่เธอไม่อาจลืม เพราะมันเป็นชื่อของแฟนหนุ่มผู้ฝังอยู่ในใจมาตั้งแต่วัย seventeen ซึ่งจากไปก่อนเวลาอันควรด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์

แม้ไม่อาจหาเกล็ดหิมะ ๒ เกล็ดที่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง แต่เด็กหนุ่มทั้งสองมีอะไรคล้ายกันเหลือเกิน ชื่อเหมือนกันยังไม่พอ ทั้งสองยังเป็นจิตรกรเหมือนกัน มีหน้าตา รูปร่างใกล้เคียงกัน มีมอตโตเหมือนกันอีก (อะไรจะบังเอิญปานนั้น)

แรงดึงดูดที่ เอฟ. สกอตต์ และ ลูอิส มีต่อกัน นำพาทั้งสองให้ข้องเกี่ยวกันอย่างรวดเร็ว และลึกซึ้ง แต่มันไม่ดูค่อยแฟร์นัก ก็ในใจของลูอิสมีแต่ความลึกลับซับซ้อน เต็มไปด้วยความรู้สึกสับสน กล้าๆ กลัวๆ แต่ก็รู้สึก passion อย่ารุนแรงจากสิ่งที่ตกค้างในความทรงจำ ในขณะที่หัวใจของ เอฟ. สกอตต์ ที่เปิดต่อความสัมพันธ์ครั้งนี้ คือความบริสุทธิ์ ความ brand new อย่างแท้จริง และเขาไม่ได้ลังเลที่จะตกหลุมรักเธอเลย

ทว่า ลูอิสกำลังโกรธที่อดีตสามีมาสารภาพว่าที่ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองแย่นั้นเป็นเพราะปัญหาส่วนตัวของเขา เขาสารภาพเรื่องบางอย่างที่ทำให้อดีตภรรยาที่ตอนนี้แม้จะกลายเป็นเพื่อนสนิทไปแล้วรับไม่ได้ พร้อมๆ กันเธอก็โกรธตัวเองที่ละเลยความสัมพันธ์กับแม่ และน้องชาย โกรธเพื่อนสนิทคนเดียวที่เธอมี ซึ่งเคยเป็นคู่แข่งที่แย่งแฟนหนุ่มไปจากเธอเมื่อครั้งกระโน้น และเมื่อ เอฟ. สกอตต์ ปรากฏตัว ก็ยังมาป้วนเปี้ยน เวียนวน และทำให้ลูอิสคลั่งเพราะความหึง

ยิ่งไปกว่านั้น เธอกำลังโกรธ เพราะความหวั่นไหวจากช่องว่างระหว่างอายุที่ห่างกันของเธอกับเด็กหนุ่ม (๒๐ ปีจ้ะ)

วิธีที่ลูอิสจัดการกับความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้นคือสิ่งน่าสนใจ นอกจากนี้ การที่หนังจบด้วยการไม่ฟันธงว่าความสัมพันธ์ระหว่างลูอิสกับ เอฟ. สกอตต์ (เรารู้ภายหลังว่าเขามีชื่อตัวว่า ฟรานซิส-ซึ่งไม่เหมือนกับเด็กหนุ่มคนนั้น) จะจบลงอย่างไรคือความลึกลับที่แสนมีเสน่ห์ของหนังเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม ดิฉันชอบจัง ที่หนังเลือกจบด้วยภาพรอยยิ้มอันสวยงาม และก้าวย่างอันแข็งแรง มั่นใจ ของผู้หญิงเข้าใจโลก
(ดิฉันหวังว่าจะยิ้มได้อย่างนั้น และเดินอย่างสง่าเช่นนั้นในวันข้างหน้า)





บันทึก:
-สิ่งที่น่ามองที่สุดในหนังเรื่องนี้ (นอกจากดวงตาของ โทเฟอร์ เกรซ) คือใบหน้าของลอร่า ลินนีย์ มันคือใบหน้าสวยหวานที่เต็มไปด้วยอารมณ์แบบผู้หญิงเต็มตัว
-ประโยคประทับใจ: Asking the universe for pity is waste of time, the universe doesn’t care (โดยน้องชายของลูอิส-Paul Rudd ชายหนุ่มของมิเชลล์ ไฟเฟอร์ ใน I could never be your woman)
-“เพื่อน” คือความสัมพันธ์ใหม่กับอดีตสามี (อดีตแฟน?) ที่น่าประทับใจจัง
-หากคุณคือผู้หญิงที่เคยมีรัก นี่คือภาพยนตร์อีกเรื่องที่คุณจะรัก
-ต้องลองหารองเท้าส้นเข็มมาใส่กับกางเกงยีนส์มั่งแล้ว