...เธอนั้นเป็นสุขไปแล้ว

ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเธอ
 ใจมันคอยบอกตัวเองอยู่เสมอ
 ว่าเธอนั้นเป็นสุขไปแล้ว

 

เพราะว่ายายไม่ค่อยแข็งแรงนัก บางทีข้าวปลายายไม่ค่อยยอมกิน บางครั้งที่ได้เจอยายยังหลงให้เห็นจนหลานใจหาย

เวลาเสียงริงโทนของคนในครอบครัวโทรมา สมองจึงเข้าโหมดเครียดทุกทีไป แอบกลั้นใจฟัง ว่าเป็นข่าวปกติ หรือข่าวไม่ปกติ

 

วันนี้ได้รับโทรศัพท์จากมารดา ตอนที่กำลังถ่ายรูปนอกออฟฟิศ มันเป็นข่าวไม่ปกติ

 

“ม้อย...” เอาละสิ เรื่องอะไรล่ะเนี่ย “อีเมี้ยวมันตายแล้วนะลูก”

(โอ้ย เล่าไปน้ำตาก็จะหล่น)

อะไรกัน เย็นวันจันทร์ก่อนจะกลับจากบ้าน ตอนไปลามัน อาการมันแปลกๆ ก็จริง แต่ไม่น่าจะตายกะทันหันขนาดนี้นี่นา

 

แม่เล่าว่า พาเมี๊ยวไปหาหมอเมื่อวานนี้ หมอบอกว่าจะตัดมดลูกให้ เพราะว่าเมี๊ยวมันมีเนื้องอกอยู่ในนั้น ...เนื้องอกนี้สินะที่เป็นต้นเหตุของเลือดกะปริบกะปรอยของเจ้าเมี๊ยว

 

หมอเค้าบอกว่าอีก ๕ วันค่อยมารับ แต่แม่บอกว่าพรุ่งนี้จะไปเยี่ยม พอไปเยี่ยมก็ได้พบว่า มันตายเสียแล้ว

 

ก็แปลกที่หมอเค้าไม่ยักโทรแจ้งว่าแมวเราตาย ยังไม่ได้คุยละเอียดเลยว่ามันตายระหว่างผ่าตัด หรือว่าหลังจากนั้น และทั้งๆ ที่ควรจะคิดติดใจว่าหมอทำแมวเราตายหรือเปล่า แต่เราเสียใจมากกว่า

 

เพราะว่าเรามัวแต่คิดว่ามันแก่ เลยไม่กินข้าวกินปลา แล้วก็ผอมไปเองตามวัยหรือเปล่า เพราะเราพามันไปหาหมอช้าไปหรือเปล่า โรคมันเลยลุกลามมากจนเมี๊ยวมันทนมีดหมอไม่ได้

 

เมี๊ยวมันอุตส่าห์รักคนบ้านเรา อุตส่าห์เลือกจะอยู่บ้านเรา แต่น่าเสียใจไหมที่เราไม่ดูแลมันดีกว่านี้ เพราะว่ามันเป็นแค่แมว มันบอกไม่ได้ ว่ามันเจ็บตรงไหน ปวดยังไง

 

ยิ่งคิดว่าเมี๊ยวไม่สบายเหมือนคนเลย เราก็ยิ่งเสียใจ เพราะเมี๊ยวมันก็เป็นผู้หญิงเหมือนเรา ทำไมเราไม่ดูแลมันให้ดี

 

ทำไมเราถึงใจร้ายกับมันจัง?