เรื่องรักของนางสาวโอชโช่ ตอนที่ ๑๐: เป็นคนขี้เหงา-เข้าใจบ้างซี

เย็นวันศุกร์ก่อนลองวีคเอนด์วันสงกรานต์ หมอบู๋เปรยขึ้นขณะตรวจใบหน้าของโอชโช่
"วันนี้เงียบจัง"
"....?" หมอหมายถึงเีราเงียบหรืออะไรเงียบนะ โอชโช่นึกด้วยใบหน้าฉงน
"ไม่รู้ผู้คนหายไปไหนหมด"
อ๋อ ใช่ วันนี้นอกจากเราแล้วไม่เห็นมีคนไข้อื่นเลย
"ผมเป็นคนขี้เหงาน่ะ" หมอออกตัวพร้อมยิ้มปะแล่มๆ
"..แล้ว ทำไมไม่พาลูกมาอีกละคะ จะได้หายเหงา" โอชโช่ถาม พลางนึกถึงเด็กชายตัวน้อยที่ได้เจอเมื่อครั้งก่อน แกมีีประพิมประพายคล้ายหมอ ผิดก็ที่่ดวงตารีใหญ่ กับลักษณะเส้นผมของเจ้าหนูที่น่าจะเหมือนไปทางแม่มากกว่า
"เค้าไปเรียนซัมเมอร์แล้วล่ะ"
โอชโช่เห็นว่าบทสนทนาจะขาดช่วงอีกครั้ง จึงถามอะไรที่ไม่น่าถามขึ้นอีกตามเคย
"ลูกหมอซนไหมคะ?"
"ไม่นะ เค้าเป็นเด็กเรียบร้อยมากเลย พูดรู้เรื่อง" หมอพูดถึงลูกอย่างภาคภูมิใจ "เค้านิสัยเรียบร้อยเหมือนแม่เค้า"

.....ฉึ่ก!
เหมือนแหลนที่ถูกพุ่งไกลด้วยพละกำลังระดับนักกีฬาทีมชาติปักลงกลางอกของโอชโช่
หลังจากนั้นจงนึกถึงภาพ เลือด ข้นคลั่กโชยกลิ่นคาวคลุ้งซึ่งหลั่งไหลออกจากแผลกลางอกของเธอ

ในที่สุึดมันก็เกิดขึ้น.. การพูดถึงภรรเมียครั้งแรกของหมอ
พูดถึงอย่างภูมิใจเสียด้วย!!!!

สิ้นสุดกันได้เสียทีซินะี ปริศนาที่ว่า ครอบครัวหมอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ก็หมอเล่าเรื่องลูกอยู่เรื่อยๆ แต่ไม่เคยพูดถึงแม่ของลูกเลย
.......

ถ้ารู้ว่าถามแล้วคำตอบจะทำให้ช้ำขนาดนี้ก็คงไม่ถาม
จริงไหม... โอชโช่?



ภาคพิเศษท้ายเรื่อง

โอชโช่: ฮัลโหล
คิว: หวัดดีเจ้
โอชโช่: หายไปเลยนะ
คิว: หายที่ไหนล่ะ คิวโทรไป เจ้ก็ไม่รับ แถมไม่โทรกลับอีก
โอชโช่: แหะ แหะ แต่นี่ก็โทรมาแล้วไง
คิว: แล้วคิดไงถึงโทรมาล่ะ
โอชโช่: ก็...ก็มันเหงาๆ
คิว: ถ้าไม่เหงาก็ไม่โทรหากันว่างั้น?
โอชโช่: ...เออๆๆๆ ช่างเหอะ ยังไงก็โทรมาแล้ว แล้วคิวน่ะ คิดถึงกันมั่งหรือป่าว?
คิว: เจ้... ฟังนะ เจ้ลองคิดดูว่า คนเราถ้ามันไม่ึิคิดถึงน่ะ จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเขาก่อนไหม
โอชโช่:.....(พูดไม่ออก)