Love in the Time of Cholera: How long would you wait for the one you love?

Rating:	★★★★
Category:	Movies
Genre:	Drama

คุณรอคนที่คุณรักได้นานแค่ไหน?

คำถามนี้คงทำเอาหลายคนอ้ำอึ้ง แต่อาจจะอึ้งกว่า ถ้ารู้ว่าผู้ชายคนหนึ่งรอนานถึง 51 ปี 9 เดือน กับอีก 4 วัน นับตั้งแต่วันแรกที่เขารักเธอ จนถึงกระทั่งวันที่ผัวของเธอตาย
(เอากับเขาไหมล่ะ?)

ไปดูหนังเรื่องนี้ในรอบห้าโมงครึ่งเมื่อวาน (ป่าวโดดงาน) เพราะรอบสองทุ่มครึ่งดูจะเลิกดึกไปหน่อย ดีใจมากที่ดูวันสุดท้ายที่หนังเรื่องนี้ยังฉายที่สกาล่า (รักสกาล่าที่สุด) ตอนแรกไม่แน่ใจว่าจะสนุก เพราะเห็นเป็นหนังพีเรียด หน้าตานักแสดงก็ไม่คุ้นเอสเลย (นอกจากพี่ Javier (อ่านแบบสเปนว่า ฆาเบีย) Bardem ที่เพิ่งใส่วิกผมทรงม้อดเล่น No Country for Old Men-ซึ่งยังไม่ได้ดู)

ในโรงมีคนดูทั้งหมดประมาณ ๑๐ คน ฉายได้ประเด๋วเดียวก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องครื้น-ครื้น อยู่พักใหญ๋ ตะแรกคิดว่าเป็นซาวนด์เอฟเฟคท์ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยง เปรี้ยง

หนังเรื่องนี้เล่าเรื่องไปช้าๆ ถึง passion ที่ตัวละคร Florentino Ariza มีต่อ Fermina Urbino (เล่นโดย Giovanna Mezzogiorno สาวสวย หน้าตาแนวหยิ่งสไตล์อังศุมาลิน และมีชื่อเหมือนสาวอิตาเลียน) และเนื่องจากเขาเล่าเนิบๆ ดิฉัน ซึ่งปวดหัวนิดหน่อย กับเหนื่อยเล็กน้อยเพราะอากาศร้อน และเมื่อคืนนอนดึก (ข้ออ้าง) ก็เผลองีบไปประมาณ ๓ นาที แต่กลับมาดูต่อได้สบาย แถมหันไปถามป้าหนุ่ยกับป้าอ้อยที่ไปดูด้วยกันได้อีก ก็อย่างที่บอก สกาล่าใหญ่ขนาดนั้น แต่มีคนดู ๑๐ คน ใครจะบ้ามาด่าชั้นวะ

เคยอ่าน Notebook ของ Nicolas Sparks (ชื่อไทยว่า ปาฏิหาริย์บันทึกรัก แปลโดย จิระนันท์ พิตรปรีชา) ไหม ดิฉันอ่านรอบแรกโดยยืมใครไม่รู้อ่าน และซึ้งจนกระทั่งต้องไปหาซื้อมาเป็นเจ้าของ (หนังสือซึ้งกว่าหนังมาก ขอบอก) นั่นเป็นเรื่องของคนคู่หนึ่งที่รักกันไปจนแก่ โดยที่ตอนแรกฝ่ายชายก็ต้องทนเจ็บช้ำกับหัวอกที่กลัดหนองเพราะถูกกีดกัน แต่ถ้านับว่านั่นเป็นการรอให้ฝ่ายหญิงเห็นใจ ก็ต้องบอกว่าเขารอแค่สิบกว่าปี ไม่นานเท่าไหร่
เรียกว่าเป็นเรื่องราวความซึ้งที่ออกแนว รันทด กินใจ

แต่การรอคอย Love in the Time of Cholera มันน่ารักแนวละตินน่ะ การที่เราจะรักใครสักคนหัวปักหัวปำ รักๆๆๆๆๆ หายใจเข้าหายใจออกเป็นเขา ลืมเขาไม่ได้ มันอาจจะเป็นเรื่องรันทดก็จริงอยู่ (จำได้ว่ามีตอนหนึ่งดิฉันหันไปถามป้าอ้อยว่า ทำไมมัน (ฟลอเรนติโน่) ไม่ฆ่าตัวตายพ้นๆ ไปเลยวะป้า?) แต่ระหว่างความรันทดนั้น มันมีความอิ่มเอมจากการทรมานตัวเอง การอยู่อย่างไร้สุข ที่อุทิศให้กับความรักที่มีต่อเธอผู้เมินมัน ความรันทดที่ได้รู้ได้เห็นว่าผู้หญิงที่ตัวเองรักมีความสุขกับสามีของหล่อนยังไง การระบายความรักที่คั่งอยู่ในอกออกมาในรูปของจดหมายรัก หรือพฤติกรรมการนอนกับผู้หญิงไม่เลือกหน้าจำนวนหลายร้อย (ว้าว! ตื่นเต้นจัง)

อ่านถึงตรงนี้คุณอาจรู้สึกว่า ยี๊ โรคจิต แต่ไม่ใช่นะ หนังไม่ได้เล่าแบบจิตๆ แต่เป็นเล่าแบบดูแล้วขำสลับกับน้ำตาซึมเพราะความเห็นใจ

เอาเหอะ หากคุณพอมีประสบการณ์ความเจ็บปวดเพราะไม่ถูกเลือกอาจะจะเข้าใจภาวการณ์ “จ่อมจม” ของฟลอเรนติโน่ได้บ้าง

สรุปคือ ความรักและการรอคอยในหนังเรื่องนี้เป็นแนวรักทรมาน ซึ่งถูกใจดิฉันนั่นเอง

Love in the Time of Cholera (2007) กำกับโดย Mile Newell สร้างจากนวนิยายของ Gabriel García Márquez นักเขียนเจ้าของรางวัลโนเบล (ร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว ไง) ซึ่งเขียนไว้ในปี 1985 มีชื่อในภาษาสเปนว่า ''El amor en los tiempos del cólera'' เป็นเรื่องที่น่าหลงรักกับเสน่ห์แบบละติน (เปาโล คูลเอลญูของบราซิลก็ด้วย)

ก่อนจะลงมือบันทึกความรู้สึกเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้ ดิฉันเจอข้อมูลแนะนำหนังสือโดย faylicity (ชีเขียนเก่งจริงๆ) ในหน้า http://www.faylicity.com/book/cholera.html และคัดมาให้อ่านนิดหน่อย ใครติดใจ ตามไปอ่านเพิ่มได้นะจ๊ะ
“...กาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซเล่าเรื่องรักนี้ได้น่าประทับใจ ด้วยบทบรรยายตรึงอารมณ์ และอารมณ์ขันคมคาย เรื่องราวนี้พาเราย้อนไปถึงความรักและชีวิตของผู้คนที่เกี่ยวข้องเมื่อครึ่งศตวรรษก่อน เราอดจะเอาใจช่วยและขันในตัวฟลอเรนติโน หนุ่มที่มีความรักสุมหัวใจคนนี้ไม่ได้ เพราะเขาน่ารักมากจริงๆ เป็นกวีที่เขียนคำรักถึงหญิงสาวทุกวัน ทุกบรรทัดคือเปลวเพลิงที่แผดเผาใจ ยามอ่านจดหมายคนรัก ฟลอเรนติโนจะเคี้ยวดอกกุหลาบไปด้วย และเฝ้าอ่านแล้วอ่านเล่าทุกตัวอักษร จนกระทั่งสวนกุหลาบเกลี้ยงลง ยามดึกเขาจะสีไวโอลินให้สายลมนำทำนองหัวใจไปสู่เธอ ฟลอเรนติโนเคยถูกจับ เพราะออกมาเล่นไวโอลินในช่วงเคอร์ฟิว ตอนที่บ้านเมืองมีสงคราม ซึ่งเขาไม่รับรู้เพราะไม่ได้สนใจต่อโลกภายนอก ถึงจะถูกจับ เขาก็ยินดีถูกล่ามโซ่ตรวนจากอานุภาพของความรัก และเมื่อถูกบิดาของคนรักไสส่ง เขาบอกว่าพร้อมยอมตาย เพราะไม่มีการตายใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่าการตายเพื่อความรัก

“แต่แล้วความรักนี้ก็ไปไม่ได้อย่างฝัน ไวโอลินของฟลอเรนติโนอาบไปด้วยน้ำตา และเพลงที่เขาเล่นก็โศกเศร้า จนทำให้บรรดาสุนัขที่ได้ยินหอนโหยหวนไปทั่วเมือง และไม่ว่าฟลอเรนติโนจะจับปากกาเขียนอะไร แม้จะเป็นจดหมายธุรกิจ เนื้อความกลับเป็นบทกวีเปี่ยมอารมณ์ จนดูเหมือนเป็นเรื่องรักไปหมดสิ้น นายจ้างขู่ว่าถ้าฟลอเรนติโนยังเขียนจดหมายติดต่องานลักษณะนี้อีกต่อไป เขาจำต้องไปเปลี่ยนหน้าที่เป็นคนเก็บขยะแทน แต่ฟลอเรนติโนบอกว่ามีแต่เรื่องรักอย่างเดียวเท่านั้นที่อยู่ในความสนใจของเขา

“เมื่อฟลอเรนติโนเอ่ยปากบอกรักเฟอร์มินาอีกครั้ง ในงานศพของสามี เธอตอบว่า "ไปให้พ้น และอย่าได้เสนอหน้ามาอีก จนตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ ซึ่งฉันหวังว่าจะเหลืออีกไม่นาน" แต่เรารู้ว่าคำตอบเท่านี้ไม่อาจเปลี่ยนใจฟลอเรนติโนได้แต่อย่างใด

“สุดท้ายแล้ว ฟลอเรนติโนจะสมหวังในรักได้หรือไม่ ชีวิตของเขากับเฟอร์มินาผ่านครึ่งศตวรรษนั้นมาได้อย่างไร เวลาที่ผ่านไปจะทำให้หัวใจอันร้อนแรงรู้จักความรักที่เป็นเหตุผล และเข้าใจในรักได้อย่างไร ติดตามอ่านได้จากเรื่องราวความรักอัศจรรย์ในเล่มนี้”

บันทึก:
-ไม่แน่ใจว่าเวอร์ชั่นที่ได้ถูกหั่นฉากเซ็กซ์ไปมากแค่ไหน แต่ในบรรดาฉากเซ็กซ์ัอันสวยงาม (โดยไม่โจ๋งครึ่ม) ของหนังเรื่องนี้ คิดว่าฉากคืนแรกของการแต่งงานของเฟอร์มิน่ากับสามีเป็นฉากที่เซ็กซี่และร้อนแรงที่สุดเลย ชอบมาก
-Benjamin Bratt ที่เล่นเป็น Dr. Juvenal Urbino สามีของเฟอร์มีน่าเป็นหนุ่มละตินที่เซ็กซี่น่าจดจำมาก
-เรื่องราวของฟลอเรนติโน่กับแม่ก็เป็นอีกประเด็นที่น่าประทับใจ ลองคิดดู ถ้าคุณเป็นแค่แม่ม่ายจนๆ คนหนึ่ง แต่ลูกชายคนเดียวดันเกือบเสียคนเพราะไปรักผู้หญิืงอย่างหัวปักหัวปำ คุณจะแก้ปัญหาอย่างไร