เปิดจดหมายเก่า: จดหมายจากเกาะไหง

 

-อังคาร  27 กุมภาพันธ์ 2539-

 

ม้อย ที่คิดถึงมาก สวัสดีจ้ะ นี่คงใกล้สอบปลายภาคแล้ว

 

เมื่อตรุษจีนที่ผ่านมาเราได้ผ่านไปที่เก่าที่หนึ่ง.. ท่าเรือกระบี่, Grand Hotel, ที่หนึ่งซึ่งเรา ฉัน, เธอ, กรณ์, พี่โพด เคยมีความทรงจำดี-ดี ต่อกัน ฉันเคยบอกนังปกรณ์ว่า เรื่องของฉันคงต้องปล่อยให้เป็นไป จนวันนี้ ในที่สุด ฉันก็เลือกจะทำร้ายคนอื่นและตัวเองไปพร้อมกัน แปลกนะ มาวันนี้ ฉันได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง คิดว่าก่อนใครๆ ใน 4 คน แล้วคราวนี้ ฉันก็ได้ข้ามไปเกาะไหง จากที่เคยไปลันตามาแล้ว คล้ายกันมากแต่ที่พักที่เกาะไหงแพงกว่า ปะการังเค้าว่าสวยมากแต่ฉันว่าที่ไหนๆ หากได้ชื่อว่าปะการังธรรมชาติ มันก็สวยมากทั้งนั้นเลยล่ะ แต่ม้อยกับกรณ์ไม่ต้องอิจฉาที่ฉันได้เที่ยวหรอกนะ เพราะถ้าเลือกได้ตอนนี้ ฉันอยากนั่งอ่านหนังสือสอบอยู่อย่างเพื่อนๆ มากกว่า อนาคตเราคือผู้กำหนดจริงๆ คิดถึงพวกแกว่ะ

 

ป.ล. ถ้าไปเกาะไหงกัน อย่าลืมเที่ยวถ้ำมรกตนะ แล้วก็ไข่เจียวเค้าขึ้นชื่อที่สุด แล้วก็แพนเค้กของลันตาอร่อยกว่ามาก มุมถ่ายรูปพอใช้ได้ ไม่ใช่ปรากฏว่าพวกเอ็งไปกันมาแล้วล่ะ (กร่อยเลยตู)

 

คิดถึงเสมอจ้ะ

 

สุขสันต์วันวาเลนไทน์ย้อนหลัง ขอให้ดอกไม้แห่งรักเบ่งบานในใจเธอตลอดไป...

.....จดหมายจากนกอ้วน ตอนนั้นคงจะเป็นช่วงโค้งหักศอกของชีวิตนกพอดี เนื่องจากสมองส่วนความจำห่วย ดิฉันจำลำดับเหตุการณ์ไม่แม่นเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับนกบ้าง พี่โพดก็ไปบวชเป็นหลวงพี่โพดเมษาฯ ปีนี้ครบปีที่ ๕ แล้ว ไปถามอะไรคงไม่เหมาะ เห็นทีต้องพึ่งความทรงจำป้าอ้อยกับเจ้มิทเป็นหลัก กรจำอะไรได้มั่งเดี๋ยวต้องลองถามดู

 

ตอนนี้น้องน้ำ ลูกสาวนกจะโตแค่ไหนแล้วหว่า ใครติดต่อนกได้บ้างบอกหน่อยสิ

คิดถึงนกจัง